Η γραμματέας στο στούντιο Pilates που εργάζομαι, η Τζο, μου είχε πει το επικό «τα παιδιά είναι σαν την σιδερένια μπάλα του φυλακισμένου» και περπατούσε παραστατικά σέρνοντας το πόδι της στο πάτωμα, αναπαριστώντας την σιδερένια αλυσίδα στον αστράγαλο με την μπάλα. Μπρρρρρ
Ένας μαθητής μου, ο Π., ο οποίος όταν η εργοδότριά μου έλειπε με άδεια μητρότητας και συζητώντας φτάναμε στο «Πω πω απίστευτο, η Φοίβη έγινε μαμά!», μου τελείωνε με το ανατριχιαστικό «πάντως Βασιλική, θα γινόσουν εξαιρετική μαμά».
Και έσφιγγε το στομάχι μου και μόνο στη σκέψη: Μπάλα φυλακισμένου.
Δεν μου άρεσαν τα μωρά. Μου φαινόντουσαν βαρετά. Δεν είμαι από τους τύπους που βλέπω ένα μωρό και λιώνω από συναισθήματα και πέφτω πάνω του να το χαϊδέψω. Ακόμα και τώρα, σε σύγκριση με το πώς βλέπω τους άλλους να αντιδρούν όταν βλέπουν μωρά, ίσως χαρακτηριστώ «απόμακρη».
11 χρόνια σχέση λοιπόν. Πολλά χρόνια έρωτας. Ναι, χρόνια. Και περίπου ένα δίμηνο πριν μείνω έγκυος, προφανώς και επειδή σχεδόν όόόλες στον κύκλο μου είχαν ήδη παιδιά, προσπαθούσα να σετάρω κάπως το μέλλον μας.
Του έκανα συγκεκριμένες συζητήσεις τύπου:
-Μεγαλώνω καλώς ή κακώς. Επειδή δεν θα το πάρουμε ποτέ απόφαση, πες μου αν θες παιδί. Εγώ δεν θέλω και δεν θα θέλω ποτέ, είναι δεδομένο αυτό. Πες μου ΕΣΥ αν θες, και θα το κάνω (λες και ήταν μουσακάς το παιδί) γιατί όταν έρθει (το παιδί) εγώ θα το λατρέψω όπως και να έχει, μάνα του θα είμαι. Πες μου αν θες, γιατί αν δεν θες θέλω να πάμε στο Νεπάλ του χρόνου και να αρχίσω ελεύθερη πτώση μόλις γίνω 40.
Η απάντηση κάθε φορά ήταν «Μωρό μου είμαστε τέλεια όπως είμαστε, τι παιδιά κι αηδίες μέσα σ’ αυτή την κρίση;»
Και για να το σιγουρέψω συμπλήρωνα:
-Καλά. Πάντως να ξέρεις ότι αν ποτέ θα το πάρεις απόφαση, πρέπει να είναι σύντομα. Εγώ παιδί μετά τα 40 δεν κάνω. Και μη με παρατήσεις για καμιά μικρότερη για να κάνεις παιδί, θα σε καρυδώσω. Κανόνισε, μην μου το πεις τελευταία στιγμή.
Πραγματικά, δεν ξέρω πώς θα είχα αντιδράσει αν μου έλεγε «ναι! Θέλω!».
Δεσποινίς ετών 37 λοιπόν, και το «40 ετών» ήταν το σημείο αναφοράς για την χωρίς-παιδιά ζωή μου. Αυτό το «40» που άλλες γυναίκες τόσο το φοβούνται, το φανταζόμουν σαν ένα τοιχάκι όπου ήδη είχα αρχίσει να βλέπω τι υπάρχει πίσω του. Είχα βάλει ήδη τα χέρια μου πάνω του κι έριχνα κλεφτές ματιές: πάνω απ’ το τοιχαλάκι υπήρχαν τα μεγαλύτερά μου όνειρα απενοχοποιημένα: δεν είχα να φροντίσω κανέναν απόγονο. Είμαι ελεύθερη. Η ζωή είναι όλη δικιά μου. Κάνω ό,τι θέλω όποτε το θέλω. Ξενυχτάω σε κλαμπς και κοιμάμαι όόόσο θέλω. Δουλεύω πολύύ περισσότερο. Προπονούμαι άπειρα. Πηγαίνω σε ατελείωτα εκπαιδευτικά τα σαββατοκύριακα για την δουλειά μου. Κάνω ό,τι άθλημα μ’ αρέσει. Κάνω ηλιοθεραπεία διαβάζοντας ατελείωτα στον ήλιο.
Τις ημέρες της σύλληψης (αρχές Δεκεμβρίου 2015) έπαιρνα μέρος σε αγώνες ρώσικης άρσης βαρών kettlebell, για τους οποίους προετοιμαζόμουν πυρετωδώς για περισσότερο από τρεις μήνες. Σχεδίαζα πέντε μήνες μετά (τον Μάϊο 2016) να συμμετάσχω σε μία διοργάνωση στο εξωτερικό.
Δούλευα πολύ. Είχα αρχίσει τον Σεπτέμβριο του 2015 muay thai & είχα ξετρελαθεί. Ετοίμαζα ήδη ένα εκπαιδευτικό που θα δίδασκα τον Ιούνιο πάνω σε σανίδα S.U.P. στην θάλασσα. Και μόλις είχα αγοράσει ολοκαίνουριο αετό, στολή και ζώνη για kitesurf, μιας και ο εξοπλισμός μου είχε παλιώσει και χρειαζόταν ανανέωση.
Δεν υπήρχε, ουσιαστικά, χρόνος για μωρό. Απλά δεν υπήρχε.
Επίσης, γνώριζα ότι με την μητέρα μου άρρωστη (και την μητέρα του συντρόφου μου να εργάζεται), η βοήθεια που οι περισσότερες έγκυες και νέες μητέρες έχουν γύρω μου για εμένα ήταν (και είναι όντως) ανύπαρκτη. Ήξερα ότι με τον σύντροφό μου θα ήμασταν μόνο οι δυο μας σε όλο αυτό. 
Μία εβδομάδα μετά την σύλληψη ήμουν με μία φίλη, η οποία μου έλεγε και τι όμορφα που είναι τα παιδιά, και πόσο γρήγορα μεγαλώνουν, και δεν χρειάζεται να στερηθείς τίποτα, και και και. Και «μπα σε καλό σου…» λέω από μέσα μου.
…Η συνέχεια είναι κλασική: καθυστέρηση 3 μέρες, τεστ εγκυμοσύνης θετικό, εξετάσεις αίματος στον γυναικολόγο. Και πιάνω τον εαυτό μου ένα υπέροχο ηλιόλουστο Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα του ‘15 να κρέμομαι πάνω από το κινητό κυριολεκτικά περιμένοντας τ’ αποτελέσματα της δεύτερης β’ χορειακής (που έχω κάνει σε μαιευτήριο δύο ώρες πριν) για να διαπιστωθεί ότι το έμβρυο μεγαλώνει. Ήμασταν στην παραλία της Λούτσας για kitesurf. Με τους αετούς φουσκωμένους κι εγώ να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο, παρά μόνο «να είναι καλά το μωρό, γιατί έχω καταχαρεί!»
Μου τηλεφωνεί λοιπόν ο γυναικολόγος, μου ανακοινώνει «όλα καλά, προχωράει κανονικά, Δευτέρα 11:00 έλα να σε δω», και στην ερώτησή μου «γιατρέεε, να κάνω kitesurf;» o άπαιχτος αυτός τύπος λέει:
«Βασιλική …κάνε ό,τι θέλεις. Το σώμα σου θα σε σταματήσει. Απλά άκουσέ το.»
Και πράγματι, γινόταν ακριβώς αυτό…
Εννοείται πώς τότε που μου το είπε δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. ΄Έβαλα στολή και μπήκα στο νερό για kitesurf, μέσα στις σκέψεις...
Πρώτη φορά ένιωσα να είμαι υπεύθυνη για κάποιον. Τόσο σύντομα, κι όμως ένιωθα ήδη ευθύνη για το μωρούλι που μεγάλωνε μέσα μου. Του μιλούσα, του περιέγραφα τι βλέπω, πώς είναι ο περίγυρος, τι μυρίζω, τι ακούω, πώς νιώθω, και το μωρό ήταν ευτυχισμένο. Περνούσαμε πολύ όμορφα οι δυο μας. ‘Αρχισα να κρατάω ημερολόγιο, το οποίο δεν τηρούσα ευλαβικά (αλλά γράφω ακόμα και σήμερα, που ο γιος μας είναι μόλις 6 μηνών και αποκτά νέες δεξιότητες).
Οι μέρες κυλούσαν ήσυχα, με πολύ δουλειά, προπονήσεις και μικρές εκδρομές, όμως ήταν η πρώτη χρονιά που δεν πήγαμε στο βουνό με το τροχόσπιτο, σχεδιάζαμε να πάμε για snow kite στο Καϊμακτσαλάν, γιατί πρώτον δεν είχε και τόσο καλό χιόνι, δεύτερον σκεφτόμασταν το οικονομικό. Ναι, πλέον υπάρχει και το μεγάλο άγνωστο του πόσα χρήματα θα χρειαστούν μελλοντικά…
Ο σύντροφός μου, μέρες μετά «το νέο» μου εκμυστηρεύεται ότι το μωρό θα του δώσει νέα όρεξη για όλα. Έλεγε ότι «θα πηγαίνουμε σε μέρη που έχουμε πάει ξανά & ξανά αλλά με άλλη διάθεση». Ένιωσα κύματα χαράς να με πλημμυρίζουν στη σκέψη ότι έρχεται αυτό το ανθρωπάκι να μας γεμίσει με νέες εμπειρίες, γνώσεις, προοπτικές. Σκεφτόμουν ότι αυτό το μωρό θα είναι ο δάσκαλός μου που θα ακολουθήσω για να μάθω τόσα πολλά μέσα από τα μάτια του, τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τις επιθυμίες του.
Α! Και κοιμόμουν ελάχιστα. Από εκεί που συχνά αποζητούσα τον ύπνο, έγινα ακούραστη. Όταν το συζήτησα με την μαία, μου λέει γελώντας «Τυχερή! Το μωρό σε ντοπάρει!»
Γενικά, όμως, παρατήρησα ότι όσο άραζα τόσο πιο βαρύ ένιωθα το σώμα μου, και τόσο πιο ανόρεχτη. Όσο εργαζόμουν ή έκανα δουλειές ξεχνούσα ότι ήμουν έγκυος, και το σώμα γινόταν πάλι ανάλαφρο.
Αγόρασα άμεσα δύο βιβλία από το Amazon με θέμα την εγκυμοσύνη & τον αθλητισμό, και εντυπωσιάστηκα από τις γυναίκες που συνέχιζαν σχεδόν τα πάντα μέχρι και τον 8ο μήνα τους. Εντυπωσιάστηκα που βρήκα μέσα σε αυτά τα βιβλία γυναίκες-σύμμαχους, που έκαναν ασκήσεις & προπονήσεις πολύ πιο ‘ριψοκίνδυνες’ από τα δικά μου κριτήρια. Με έρευνες και μελέτες σε έγκυες. Όχι με κουβέντες του τύπου «μία φίλη μου έπαθε αποκόλληση πλακούντα γιατί έσκυψε».
Στα βιβλία είχε εγκυμονούσες που πηγαίναν σε μαραθωνίους 8,5 μηνών. Και χαιρόμουν γιατί συνειδητοποίησα ότι αν μία γυναίκα κάνει κάποια σωματική δραστηριότητα για χρόνια (πάντα με δεδομένο ότι η εγκυμοσύνη είναι καλή και της το επιτρέπει το σώμα της και ο γυναικολόγος που την παρακολουθεί) δεν υπάρχει λόγος να την σταματήσει αν η ίδια δεν το θέλει! Ναι, σίγουρα υπάρχουν μέρες που ο ύπνος θα πάρει τα ηνία. Που θα θες να αράξεις ένα 3ωρο στον καναπέ & να κοιτάς το ταβάνι. Και το κάνεις χωρίς τύψεις όμως.
Για την ιστορία, γέννησα κολπικά (φυσιολογικά) & είχα μία υπερ-τελειόμηνη κύηση (41 εβδ + 6 ημέρες).
Καθότι γυμνάστρια, έχω κάνει στο παρελθόν συμπληρωματική εκπαίδευση πάνω στη προγεννητική γιόγκα, καθώς και στο προγεννητικό κομμάτι της μεθόδου Pilates. Είχα (και έχω) πολλές μαθήτριες έγκυες που γέννησαν υπέροχα - και κάποιες από αυτές ξαναέμειναν έγκυες και ξαναγέννησαν ακόμα πιο υπέροχα. Πήγα, λοιπόν, κι εγώ σαν μαθήτρια σε διάφορα μαθήματα «γιόγκα για εγκύους» τώρα που ήταν ευκαιρία βρε αδερφέ. Όχι σε ένα και δύο, πήγα σε πολλά. Και όσο πιο εφετζίδικο τίτλο είχαν, τόσο πιο απίστευτα εύκολα μου φαίνονταν. Ότι δοκίμαζα και με δυσκόλευε εκείνη την στιγμή απλά δεν το έκανα. Και κατέληξα να κάνω την δύσκολη πρακτική μου μέχρι και τον 7ο μήνα στον Δάσκαλό μου, Μιχάλη Φιλίνη, και Pilates τρεις φορές την εβδομάδα στο στούντιο της απίθανης Φοίβης Λαδά στου Παπάγου όπου και εργάζομαι, μέχρι που έφυγα με άδεια κυήσεως εκτός Αθηνών. Το μωρό το ένιωθα πολύ χαρούμενο.
Μέχρι και δύο μηνών έγκυος έκανα τρεις προπονήσεις την ημέρα – συν την εργασία μου. Φουλ μαθήματα και μαλάξεις αθλητικές. Δεν ένιωθα καμία κούραση. Δεν το είχα πει σε κανέναν μαθητή/πελάτη - την εγκυμοσύνη γνώριζαν μόνο εργοδότες και συνάδελφοι.
Ένα βράδυ καθημερινής, αρκετά μετά τα μεσάνυχτα κι αφού έχω τρέξει 4χλμ στον διάδρομο, έχω κάνει μία δύσκολη προπόνηση ποδιών, και είμαι μ’ έναν συνάδελφο και συναθλητή μου, τον Βασίλη. Κάνουμε προπόνηση στα δράμια. Στα 12 λεπτά με πιάνει ένας πρωτόγνωρος οξύς νευρόπονος χαμηλά αριστερά στην κοιλιά. Σταματάω, προσπαθώ να κάνω διάλειμμα και λίγες διατάσεις για να ξανασυνεχίσω. Ο Βασίλης μουτρώνει και μου λέει «Βλακείες κάνεις Βασιλική, είσαι έγκυος, είναι 02:00. Πήγαινε να ξαπλώσεις.»
Εκείνο το βράδυ φοβήθηκα. Αποφάσισα να σταματήσω τα μεταμεσονύχτια.
Δεν είχα πρόβλημα να τρέξω 5χλμ που έτσι κι αλλιώς μου ήταν κάτι που έκανα άνετα. Μπορούσα να κάνω 5 τρίλεπτα σκοινάκι κανονικά. Αυτό που άρχισε να με ενοχλεί είναι το στήθος που είχε πρηστεί.
Όταν ήμουν 2 μηνών ακόμα με κοιλιακούς, μου λέει ο σύντροφός μου
«Άντε! Πού είναι η κοιλιά σου; Θέλω να δω το μωρούλι μας! Πότε θα μας το φέρεις;;» …Πραγματική κοιλιά δεν είχα μέχρι και τον 5ο μήνα.
Η όρεξη για ζυμαρικά είχε κοπεί τελείως από την αρχή. Γενικά δεν είχα πια όρεξη να φάω. Καμία όρεξη για γλυκό (αυτό τώρα στον αποκλειστικό θηλασμό είναι ακριβώς το αντίθετο!) Αν έτρωγα ζυμαρικά ή αλατισμένο φαγητό απ το πρήξιμο νόμιζα ότι θα εκραγώ & γινόμουν ληθαργική.
Επίσης η νυχτερινή αφαγία δεν βοηθούσε. Δεν είχα ποτέ ναυτίες. Χρειαζόμουν μικρά σνακς συνέχεια μέσα στην ημέρα και την νύχτα.
Στην αρχή της εγκυμοσύνης έχασα 3 κιλά.
Η ιδιομορφία της εγκυμοσύνης είναι ότι γνωρίζεις ότι «ο χρόνος σου μετράει αντίστροφα»: κάθε μέρα ξέρεις ότι ίσως αύριο δεν θα μπορείς να κάνεις κάτι που κάνεις σχετικά άνετα σήμερα.
Αυτή η γλυκιά αποδοχή είναι μέρος της προετοιμασίας για την μητρότητα. Ίσως ακριβώς γι αυτό, ένιωθα ότι πρέπει να προλάβω να κάνω όσα περισσότερα μπορώ, πριν φτάσει αυτή η μέρα. Να προλάβω να τρέξω άλλη μία φορά. Να προλάβω να κάνω kitesurf άλλη μία φορά. Να προλάβω να κάνω σκοινάκι άλλη μία φορά. Να προλάβω να κάνω μία μάλαξη άλλη μία φορά. Και ο καιρός που έπρεπε να σταματήσω κάτι από τις δραστηριότητες έφτανε. Βασικά, δεν ‘έπρεπε’. Με σταματούσε το σώμα μου. Δυσφορούσα. Το ξαναπροσπαθούσα και ξανα-δυσφορούσα. Και το σταμάταγα.
Οξύμωρο, αλλά αυτοί που με αποδοκίμασαν όταν π.χ. έκανα kitesurf, βάρη, ή τρέξιμο ήταν κυρίως άντρες... Που ενώ δεν έχουν περίοδο καλά-καλά – α! μα σας παρακαλώ! - έχουν άποψη για την εγκυμοσύνη. Και όχι μόνο για την εγκυμοσύνη της συντρόφου τους, αλλά έχουν άποψη για όλου του κόσμου τις εγκυμοσύνες. Ελάχιστες γυναίκες με αποδοκίμασαν πισώπλατα, σε τρίτους. …Οι περισσότερες γυναίκες, όμως, με γέμισαν ‘μπράβο’. Οι περισσότερες γυναίκες που είχαν γεννήσει μου έλεγαν ότι ‘μακάρι να μπορούσαν κι εκείνες να ασκηθούν, αντί να σέρνονται από καναπέ σε κρεβάτι & τούμπαλιν’.
Οι άντρες που με αποδοκίμασαν, παραδόξως, ήταν άτομα από αθλητικούς χώρους, οι οποίοι είναι από τους πιο πωρωμένους του (εκάστοτε) είδους. Κουφό; Με αποδοκίμασε ένας άντρας από κάθε χώρο που κινούμουν ως έγκυος. Με τσάντιζε απίστευτα το γεγονός και συνάμα με πώρωνε περισσότερο.
Ενδεικτικά, θυμάμαι την τελευταία φορά που έκανα kitesurf σχεδόν 7 μηνών, έκανα είκοσι λεπτά (ναι, ανέβαζα την ζώνη πολύ ψηλά, κάτω από το στήθος, δεν την έσφιγγα, είχε τερματίσει). Όταν βγήκα ήθελα λίγο να ξαπλώσω. Ο ήλιος με ζέσταινε τόσο όμορφα, που με ξύπνησε ο σύντροφός μου μετά από …2,5 ώρες. Είχα αποκοιμηθεί με την στολή. Εκεί κατάλαβα ότι όταν το σώμα κουραστεί παραπάνω απ’ όσο αντέχει, κοιμάμαι ατελείωτα. Από τον 6ο μήνα μέχρι να σταματήσω να εργάζομαι κοιμόμουν πολλές ώρες καθημερινά.
Σε αυτό το διάστημα πήγα στα υπέροχα (και δωρεάν!) μαθήματα στην Αγία Παρασκευή/ΠΕΔΥ που έκαναν οι μαίες για τον τοκετό/θηλασμό/λοχεία/περιποίηση νεογνού. Άκουγα χαλαρωτική μουσική στο αμάξι για να είμαι ήρεμη & ν’ ακούει το έμβρυο. Πολλές φορές μελετούσα μεγαλόφωνα για να του κάνω παρέα. Και σαφώς υπήρχαν φορές που είχα αγωνία για το μωρό και για το μέλλον.
Επίσης, στον 6ο μήνα είχα μία συγκλονιστική εμπειρία. Πήγαμε στην Μέθοδο Αμπράμοβιτς. Στην πρώτη άσκηση που είχε (κλειστά αυτιά, κλειστά μάτια) έρχεται κάποιος και σου ακουμπάει υπερβολικά απαλά το στέρνο και την πλάτη. Ο χρόνος σαν να μην υπάρχει και …ξαφνικά η πίεση είναι μεγάλη. Ευχάριστη αλλά μεγάλη. Σε αφήνει τόσο σταδιακά, αργά και απαλά, που δεν νιώθεις πότε τα χέρια του/της τελικά έχουν φύγει, και πότε ο ίδιος έχει αποχωρήσει εντελώς από δίπλα σου. Εκεί λοιπόν ένιωσα την απέραντη αγάπη του σύμπαντος γι αυτό το μωρό. Την ατελείωτη αγάπη των ανθρώπων της γης γι αυτόν το μικρό άνθρωπο, για το μωρό μου. Και πραγματικά κρατήθηκα με όλη μου την δύναμη για να μην δακρύσω.
Η περίοδος της εγκυμοσύνης είναι μία βαθιά διαισθητική περίοδος, με πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα.
Εύκολα νιώθεις θλίψη, εύκολα νιώθεις χαρά, εύκολα νιώθεις αγωνία, κλπ. Τα συναισθήματα είναι έντονα. Είναι αληθινά και τα βιώνεις πολύ δυνατά.
Κάποιες λένε ότι στην πρώτη εγκυμοσύνη αναπολείς την σχέση σου με την μητέρα σου & τους γονείς σου γενικότερα, και μπαίνεις σε συγκρίσεις & κριτική.
Όταν σταμάτησα να εργάζομαι αρχές 8ου μήνα, και φύγαμε διακοπές με το τροχόσπιτο (Ιούλιο ευτυχώς, που δυστυχώς η πόλη έβραζε από καύσωνες) έφυγα με μεγάλη πίκρα. Σκεφτόμουν πως όταν θα γύριζα από γυναίκα θα ήμουν πλέον «μαμά».
Στον 9ο μήνα ακόμα και το περπάτημα που πήγαινα κάθε απόγευμα έγινε αργό. Κολυμπούσα καθημερινά, έκανα γυμναστική, αναπνευστικές ασκήσεις, πήγαινα για γιόγκα τρεις φορές την εβδομάδα, μαγείρευα πολύ, έκανα ατελείωτη ηλιοθεραπεία & διάβαζα πολύ..
Διάβαζα για τον θηλασμό, για τον φυσικό τοκετό με τραγούδι, για την διατροφή των βρεφών, για βρεφικό μασάζ, κλπ. Αυτή η απομόνωση από τα γνώριμα της πόλης, η θέα της θάλασσας, η χωρίς πρόγραμμα ημέρα και η ανα πάσα στιγμή δυνατότητα να ξαπλώσω στο κρεβάτι στο τροχόσπιτο, με έβαζαν καθημερινά σε βαθιές σκέψεις. Και σε πολύ έντονη σύνδεση με το μωρό μας.
Ενδόμυχα ευχόμουν να γεννήσω στο τροχόσπιτο, να μην χρειαστεί καν να πάω σε μαιευτήριο.
Είχα γίνει η ατραξιόν της παραλίας να βοηθάω τον σύντροφό μου ν’ απογειώσει τον αετό του με την τεράστια μαυρισμένη μου κοιλιά. Οι «γείτονες» με τα camper κάθε βράδυ με καληνύχτιζαν και εύχονταν να γεννήσω «αυτό» το βράδυ. Οι γυναίκες (ιδίως οι Γαλλίδες) μου υπόσχονταν χαριτολογώντας ότι θα έρθουν να βοηθήσουν, και να έχω έτοιμα ζεστό νερό και πετσέτες.
Γυρίσαμε στην Αθήνα μέσα 9ου μήνα, με τον σύντροφό μου υπερβολικά αγχωμένο από τις αρχές του 9ου μήνα. Υπάρχει η φήμη ότι οι πολύ γυμνασμένες γυναίκες γεννάνε νωρίτερα, κι έτσι με πολλές φίλες & φίλους μου προσπαθούσαμε να «παραγγείλουμε» την ημερομηνία του τοκετού. Ο μαιευτήρας είχε πει ότι η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού ήταν 25/08/16. Ήμασταν όλοι σίγουροι ότι θα γεννηθεί Αύγουστο. Το μωρό όμως περνούσε τέλεια. Δεν ήθελε να βγεί.
Αν θα έπρεπε να περιγράψω με μία λέξη την εγκυμοσύνη μου αυτή θα ήταν: ανεπανάληπτη. Έκανα ότι ήθελα παρέα με το μωρούλι μας!!
Αν θα μπορούσα να περιγράψω με μία λέξη τον 26ωρο τοκετό μου θα ήταν: μαγικός. Δεν θα ήθελα με τίποτα να ήταν μικρότερος σε διάρκεια, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι μία υπέροχη εμπειρία ζωής, που από μόνη της δικαιώνει την μεγαλοσύνη της φύσης.
Αυτή η εμπειρία που είχα την τύχη να βιώσω με άλλαξε.
Ξεκίνησα ασκήσεις για τους μύες της λεκάνης ελάχιστες ώρες αφότου γέννησα. Έκανα πους απς στο μπάνιο του μαιευτηρίου & ημικαθίσματα.
Όταν το μωρό έγινε 13 ημερών πεταγόμουν μέχρι τα ΤΕΦΑΑ για να κάνω ένα γρήγορο περπάτημα να πάρω τα πάνω μου και τον αέρα μου.
Από όταν έγινε ο μπεμπούλης 30 ημερών, που πήρα τον αέρα του καροτσιού (ένα φανταστικό καρότσι που μου έδωσε η σούπερ-μοναδική φίλη μου Ιωάννα), και γενικά απέκτησα άνεση με τον χειρισμό όλων το καινούριων μωρο-τσουμπλεκίων γίναμε αυτοκόλλητοι με το μωρό. Τον έχω συ-νέ-χει-α μαζί μου.
Πηγαίνουμε για τρέξιμο στα ΤΕΦΑΑ σε ακατάστατες ώρες και κάθε φορά δύο άτομα έρχονται να με συγχαρούν. Αυτό μου δίνει τεράστια δύναμη, όσο απλό κι αν ακούγεται.
Αγόρασα έναν φανταστικό μάρσιπο & αλητεύουμε παντού παρέα τα δυό μας. Μπαίνουμε στο μετρό, πάμε κέντρο Αθήνα, εδώ κι έναν μήνα πάμε κολυμβητήριο. Από ημερών που ήταν πηγαίναμε για kitesurf με τον άντρα μου και κρατούσαμε εναλλάξ το μωρό. Έμπαινα αφού θήλαζε για κάνα δύωρο και κοιμόταν βαριά.
Και έτσι όμορφα & τρυφερά, το μωρό μας θηλάζει αποκλειστικά & χθες έγινε 6 μηνών. Δεν ήμουν μανιακή με την αποστείρωση αλλά λόγω του χειμώνα & των ιώσεων δεν είχα επισκέψεις στο σπίτι.
Ο πρώτος, ίσως και ο δεύτερος χρόνος της ζωής ενός μωρού λένε ότι ίσως είναι κάπως περιοριστικοί. Κάποια μωρά κοιμούνται σερί όλο το βράδυ (λίγα), κάποια πεινάνε ανά δύο ώρες και χρειάζονται συγκοίμηση. Νιώθω ότι αν ακολουθεί το ζευγάρι το μωρό, αυτός ο καινούριος άνθρωπος είναι ήρεμος. Αν προσπαθώ να το φέρω με το ζόρι στα μέτρα μου αντιδρά. Γκρινιάζει, και γίνεται νευρικό.
Εύχομαι ολόψυχα όλες οι νέες μαμάδες να μπορούν να έχουν άδεια μητρότητας και να δώσουν τον χρόνο σε αυτές να γνωρίσουν το μωράκι τους. Να μην χρειαστεί να επιστρέψουν βιαστικά σε εργασία με τίμημα να χάσουν το υπέροχο δέσιμο με το μωρό τους.
Μέχρι σήμερα έχω ακόμα τα 6 παραπανίσια κιλά που έμειναν μετά τον τοκετό. Αλλά δεν αγχώνομαι. Το σώμα μου άλλαζε σιγά-σιγά μέσα σε 10 μήνες (τόσοι ήταν από την ημερομηνία σύλληψης ως τον τοκετό) και δεν ανήκω στις γυναίκες που μέσα στο πρώτο δίμηνο έγινα όπως πριν. Έχω ακόμα κοιλιά σαν να είμαι 5 μηνών έγκυος. Το σώμα θέλει τον χρόνο του. Βλέπω όμως διαφορές. Βλέπω ότι με λίγη διατροφή θα φτιάξει.
Πιθανότατα έχεις ακούσει γυναίκες να περιγράφουν «στην πρώτη μου εγκυμοσύνη πήρα 35 κιλά, έχασα 15 στο μαιευτήριο και μετά κόλλησα για δύο χρόνια». Ή το άλλο εκνευριστικό «πήρα 6 κιλά γιατί από τις ναυτίες των πρώτων μηνών δεν κατέβαινε μπουκιά!», που σε διχάζει. Και τελικά οι ιστορίες που υπάρχουν γύρω μας είναι άπειρες όσα και τα μωρά που γεννιούνται. Δεν υπάρχει ούτε μία ιστορία που να μοιάζει με μία άλλη. Η κάθε μία εγκυμοσύνη της κάθε γυναίκας είναι διαφορετική.
Το πραγματικό ζητούμενο στην εγκυμοσύνη είναι να κάνεις αυτό που ΣΕ ευχαριστεί. Όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται. Για τον πολύ απλό λόγο ότι όταν η έγκυος είναι ευχαριστημένη (και άρα πιθανόν χαρούμενη) μεταφέρει όμορφα συναισθήματα στο έμβρυο. Το έμβρυο καθημερινά & ασταμάτητα βιώνει όλα τα συναισθήματα της εγκύου μανούλας του.
Μάλλον εκεί κολλάει το αστείο που θέλει η έγκυος το πιο κουφό φαγητό/γλυκό & ο σύντροφος τρέχει στα μαύρα μεσάνυχτα να το φέρει. Για να την κάνει ευτυχισμένη.
Στρεσάρεται η μαμά; Αν ναι, τότε στρεσάρεται το έμβρυο. (Σημ.: κάποιες μορφές άσκησης προκαλούν στρες στον οργανισμό.)
Βιώνει θλίψη η μαμά; Αν ναι, τη βιώνει και το έμβρυο. (Τρέχα για το γλυκό τώραααα)
Όταν η ψυχή της μαμάς είναι ευτυχισμένη, αυτόματα κάνει δύο καρδιές ευτυχισμένες
Μοιραστείτε τη δική σας ιστορία μαζί μας. Στείλτε mail στο [email protected] και δείτε τη να δημοσιεύεται!
