Η οραματική αναρώτηση «Τι Επιδαύρια θέλουμε;» είναι, εδώ και χρόνια, στο κέντρο μιας συζήτησης στην κοινότητα των παραστατικών τεχνών. Η συζήτηση αυτή δεν είχε ανεπίσημη έναρξη, μέχρι την περασμένη Παρασκευή· οπότε το ερώτημα – με μορφή προσδοκίας πια – τέθηκε από ακαδημαϊκούς και εκπροσώπους θεσμικών οργάνων. Και, κυρίως, κάτω από την σκέπη και τη σύλληψη του ίδιου του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Το ιστορικό Φεστιβάλ Επιδαύρου, στην τρέχουσα εκδοχή του, έχει εξαντλήσει τον εαυτό του και η επανεφεύρεση των στόχων και του ιδεολογικού του πυρήνα μοιάζει επείγουσα· χρίζει, δηλαδή, άμεσων και ριζικών παρεμβάσεων.
Αγοραία κατάσταση
Αν κάτι, στο οποίο συμφώνησαν άπαντες οι 14 εισηγητές της ημερίδας «Επίδαυρος: Παρελθόν και μέλλον», είναι πως τα Επιδαύρια πρέπει να προστατευθούν από την αγοραία κατάσταση στην οποία υπόκεινται τώρα. Και για την οποία, κοινό μυστικό, είναι πως σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει, η είσοδος ιδιωτών παραγωγών όσο και οι πιέσεις των τοπικών παραγόντων της Επιδαύρου για επιμήκυνση του Φεστιβάλ και συντήρηση της αυξημένης επισκεψιμότητας για μεγαλύτερο διάστημα. Με λίγα λόγια, η Επίδαυρος αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμα πρόταγμα του τουριστικού μηχανισμού με πολιτιστική επίφαση. Όμως, όπως σημείωσε και ο καθηγητής του ΑΠΘ και κριτικός θεάτρου Σάββας Πατσαλίδης, «μια παράσταση στην Επίδαυρο πρέπει να λειτουργεί ως γεγονός κι όχι ως τουριστική διεκπεραίωση. Η Επίδαυρος πρέπει να λειτουργεί ως μια δεξαμενή γεγονότων που δεν συναντάς πουθενά αλλού».
