Ακύλλας Καραζήσης & Νίκος Χατζόπουλος: Πρέπει να ανοίξει το ζήτημα της συλλογικότητας στην Τέχνη

Θυμούνται την πρώτη τους συνάντηση, πριν από 30 χρόνια σε έναν Σαίξπηρ του ΔΗΠΕΘΕ Λαμίας. Οι υπόλοιποι τους έχουμε ταυτίσει με την δημιουργική έκρηξη του Αμόρε – αν και η σκηνή της Πριγκιποννήσων αποτελούσε παρελθόν όταν πια θα αποφάσιζαν να λειτουργήσουν ως σκηνοθετικό δίδυμο. Ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος λανσάρουν για πάνω από μια δεκαετία το σχήμα της συλλογικής εργασίας στο θέατρο. Και το κάνουν σε πείσμα των καιρών και των συγκυριών. Από την ζωηρή ανάμνηση της σπουδαίας τους στιγμής για το «Όταν έκλαψε το Νίτσε» στο Θησείον μέχρι σήμερα όπου συν-σκηνοθετούν την «Σπασμένη στάμνα» του Χάινριχ Φον Κλάιστ για το Εθνικό Θέατρο, οδηγούν κόντρα στο ρεύμα. Όχι από ανάγκη να αμφισβητήσουν την καθεστηκυία τάξη, ούτε από δίψα να αποσπάσουν εύσημα ή πρόσημα κάποιου είδους. Αλλά επειδή κατάλαβαν ότι το να δουλεύεις μαζί, συνεργατικά, ησυχάζοντας τις προσωπικές τους φιλοδοξίες είναι η πληρέστερη τροφή στην τέχνη.

Κι όταν ακόμα έφτασαν να το δηλώσουν με παρρησία στο Υπουργείο Πολιτισμού – θέτοντας συν-υποψηφιότητα (μαζί με την Αργυρώ Χιώτη στο σχήμα) για την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου – το έκαναν ως μια συνειδητή πρόταση ενός μοντέλου που αποδίδει.

Σήμερα, ένα χρόνο (και κάτι) μετά, μοιράζονται την ίδια σκηνή, την ίδια δημιουργική ιδέα υλοποιώντας την μέσα από τις αντιφάσεις τους. Μοιράζονται σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες. Μοιράζονται το ίδιο τραπέζι, καθώς κάθονται δίπλα – δίπλα, και συμπληρώνουν ο ένας την φράση του άλλου. Ολόκληρη η συνομιλία μαζί τους είναι μια οργανική άσκηση αλληλοσυμπλήρωσης, όπου ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Νίκος Χατζόπουλος δεν μιλούν για τον εαυτό τους, μιλούν ο ένας για τον άλλον· μιλούν σε πρώτο πληθυντικό.

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr