Η Μυρτώ Αλικάκη βρίσκει χαρά σε ό, τι κάνει, αγχώνεται μακριά από τους γιους της & θέλει να τραγουδήσει με ροκ μπάντα!

Δουλεύει ως ηθοποιός εδώ και 21 χρόνια και καταφέρνει, παρά την ανασφάλεια και τις δυσκολίες του επαγγέλματος –ειδικά για μια μητέρα- να βρίσκει χαρά σε ό, τι κάνει. «Η ανασφάλεια του  χώρου είναι ένα θέμα που έχω τακτοποιήσει μέσα μου. Ένα πολύ καλό που έκανε ο ερχομός των παιδιών μου, είναι πως έθεσε τη βάση της σκέψης μου σε πρακτικό επίπεδο. Υπάρχουν ανάγκες και απαιτήσεις που υποχρεώνομαι να βάλω σε προτεραιότητα. Αυτό διευκολύνει και τις επαγγελματικές επιλογές μου», λέει. «Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα είναι πως πρέπει κανείς να ακολουθεί το ένστικτό του και να δίνει τα πάντα, ό, τι κι αν έχει επιλέξει να κάνει. Αυτό είναι που μπορεί να σου δώσει και διάρκεια στον χρόνο. Να έχεις δημιουργήσει την αίσθηση στους ανθρώπους του χώρου ότι μπορούν να σε εμπιστεύονται» συμπληρώνει.

Κι αν χρειαστεί να είναι σε μια δουλειά που δεν την ενθουσιάζει; «Δεν μου κοστίζει να κάνω και κάτι στο θέατρο που να μην το θεωρώ και τόσο ιδανικό, όταν πιστεύω ότι το κάνω γιατί το έχουμε ανάγκη στο σπίτι μας. Επειδή μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά μου, πάντα βρίσκω τη χαρά. Το μυστικό είναι να μην αφεθώ να την υποτιμήσω. Πάντα βρίσκω κάτι να περάσω καλά. Μετράω τα θετικά, όχι τα αρνητικά στη ζωή μου».

Φέτος επιστρέφει για δεύτερη χρονιά θεατρικά με το έργο Μένγκελε, που παρουσιάζουν με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο σε Αθήνα αλλά και Θεσσαλονίκη. «Περιπτώσεις όπως ο Μένγκελε είναι ‘όαση’ για μένα. Το έργο μου άρεσε, ο ρόλος μου –όπως και του Λάζαρου Γεωργακόπουλου- είναι πολύ δυνατός και μου δίνεται η ευκαιρία να δημιουργήσω πραγματικά. Λέω ‘αξίζει τον κόπο που κάνω αυτή τη δουλειά’». Όσο απαιτητικός κι αν είναι ο ρόλος της (που ο συγκεκριμένος είναι πολύ), δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποφορτιστεί μετά το τέλος της παράστασης. «Στο τέλος της παράστασης νιώθω την ευφορία που νιώθει κανείς μετά από πολύ σκληρή γυμναστική».

Και η απήχηση; «Όταν κάτι είναι στ’ αλήθεια καλό, όταν οι άνθρωποι δουλεύουν σε αυτό με συνέπεια και δημιουργικότητα, δεν μπορεί να μην έχει απήχηση. Φυσικά μου έχει συμβεί και το αντίθετο.. Σε μια κακή στιγμή μπορεί να μην τα καταφέρεις, όμως όταν δουλεύεις πολύ, υπάρχει τουλάχιστον η εξασφάλιση ότι θα κάνεις κάτι καλό». Το έργο είναι αρκετά σκληρό. Τη ρωτάω αν έχει αισθανθεί τους θεατές να κομπλάρουν. «Ομολογώ ότι δεν το ένιωσα. Υπήρχαν θεατές που δεν τους άρεσε ο τρόπος που παρουσιάσαμε το έργο, ότι είναι σωματικό θέατρο, ότι δεν έχει σκηνικά. Όμως μου έκανε εντύπωση η μεγάλη απήχηση τόσο στις κριτικές όσο και στην προσέλευση. Είμαστε στη δεύτερη χρονιά μας και είμαστε sold out. Και να σημειώσω ότι δεν είναι ειδικό κοινό οι θεατές μας. Είναι ευρύ κοινό».

Τώρα, και για τις προσεχείς εβδομάδες, μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης για την παράσταση, ενώ παράλληλα προσπαθεί να το συνδυάσει τα μητρικά της καθήκοντα. «Τώρα είναι αρκετά δύσκολα για μένα, και τα καταφέρνω και με τη βοήθεια του μπαμπά των παιδιών (σ.σ. είναι ο ηθοποιός Πέτρος Λαγούτης) και της μαμά μου. Ψυχολογικά μου είναι πιο δύσκολο, όχι πρακτικά, γιατί οι γιοι μου είναι 12 ετών και 9 ετών. Μπορούν να μείνουν και μόνοι τους στο σπίτι. Ψυχολογικά με αγχώνει όταν δεν είμαι μαζί τους, σκέφτομαι πώς είναι, πώς νιώθουν. Αν και τα πράγματα είναι πιο βατά από ό, τι τα φανταζόμαστε, δεν έχω συνηθίσει να απουσιάζω, και φέτος που είχα αρκετές απουσίες, το φέρω βαρέως. Ο μεγάλος μου γιος δεν κάνει παράπονα. Είναι σε μια φάση που τον ενδιαφέρει η δική του ζωή περισσότερο από τη δική μας. Ο μικρός μου πιο συχνά θα εκφράσει ότι του λείπω αλλά κι εκείνος καταλαβαίνει».

Λέει πως δεν την απασχολεί με τι θα αποφασίσουν να ασχοληθούν στο μέλλον. «Πιστεύω στην ελευθερία των ανθρώπων. Δεν εννοώ με αυτό να κάνει κανείς ό, τι γουστάρει οποιαδήποτε στιγμή. Θέλω να αναπτύσσουν την κριτική τους σκέψη, προσπαθώ όσο μπορώ να τονώσω την αυτοπεποίθησή τους ώστε να μπορούν να κάνουν όσο καλύτερες επιλογές στη ζωή τους. Να μην κατευθύνονται από τον φόβο αλλά από την επιθυμία τους για κάτι. Δεν ξέρω πόσο τα καταφέρνω, είναι πολύ λεπτά ζητήματα, αλλά έχω του νου μου. Έχουν καλλιτεχνικές κλίσεις, όμως δεν είναι απαραίτητο ότι αυτό στο οποίο έχουμε κλίση, θα γίνει και το επάγγελμά μας» εξηγεί. «Τα αδέρφια είναι συμπληρωματικά. Καμιά φορά πιστεύω πως οι γιοι μου είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος» συμπληρώνει.

Από τον Φεβρουάριο 2015 θα επιστρέψει ως Κατερίνα Γώγω στη μουσική παράσταση «Κατερίνα Γώγου» που πέρυσι παρουσίασε στον Ρυθμό Stage. «Φέτος θα είμαστε στον Σταυρό του Νότου. Είναι μια πολύ επίκαιρη παράσταση. Έχω σοκαριστεί με τα συναισθήματα που βλέπω ότι προκαλεί ο λόγος της Κατερίνας Γώγου στον σύγχρονο Έλληνα. Επειδή έχω πολύ καλή σχέση με τη μουσική, για μένα ήταν τρελό όνειρο και μεγάλη χαρά να βρεθώ σε μια τέτοια παράσταση. Επόμενος στόχος μου είναι να τραγουδήσω με μια ροκ μπάντα! Ελπίζω να τα καταφέρω!».

*Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στο Faust (Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Αθήνα). 

**Από Τετάρτη έως Κυριακή (για λίγες παραστάσεις) στο θέατρο Αυλαία, Θεσσαλονίκη.