Στις 10 Νοεμβρίου του 1923, γεννιέται ένα από τα πιο αφοσιωμένα πλάσματα του κόσμου, ο Chuken Hachiko. Η ιστορία του "πιο πιστού σκύλου στον κόσμο" μάς ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και μας μεταφέρει νοητά στην Ιαπωνία της δεκαετίας του 1920. Ήταν Ιανουάριος του 1924 όταν ο καθηγητής Hidesaburō Ueno αποφασίζει να υιοθετήσει το λευκό κουτάβι ράτσας Ακίτα σε ηλικία περίπου δύο μηνών. Ο καθηγητής δίδασκε σε πανεπιστήμιο του Τόκιο και είχε επιλέξει να ζει μοναχικά, έχοντας πάντα κοντά του τη ζεστή συντροφιά του Hachiko.
O Hachiko και το αφεντικό του άρχισαν να γίνονται δύο αχώριστοι φίλοι ενώ ο αφοσιωμένος σκύλος συνόδευε καθημερινά το αφεντικό του μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο. Το απόγευμα, ο σκύλος επέστρεφε πάντα στον σταθμό για να γυρίσει στο σπίτι μαζί με τον Ueno. Η ίδια συνήθεια και διαδρομή επαναλαμβανόταν κάθε πρωί και απόγευμα μέχρι τον Μάιο του 1925.
Τα πάντα άλλαξαν έπειτα από εκείνη την ημέρα, κατά την οποία ο καθηγητής έφυγε από τη ζωή έπειτα από εγκεφαλικό που υπέστη κατά τη διάρκεια μιας διάλεξής του. Ο πιο πιστός και αφοσιωμένος του σύντροφος είχε πάει εκείνη την ημέρα την καθιερωμένη ώρα στον σταθμό για να τον συναντήσει αλλά το αφεντικό του δεν έφτασε ποτέ στο σημείο της τυπικής τους συνάντησης.
Παρόλο που μετά τον θάνατο του αφεντικού του, ο Hachiko δόθηκε σε σπίτια συγγενών και φίλων με σκοπό τη φροντίδα του, εκείνος έβρισκε κάθε φορά την ευκαιρία να δραπετεύει, επιστρέφοντας στο σημείο όπου καρτερούσε να ξαναδεί τον Hidesaburō Ueno. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα επί δέκα ολόκληρα χρόνια, ο μυθικός λευκός σκύλος με τη μεγαλύτερη αυταπάρνηση, περίμενε στο σταθμό μέχρι να κατέβει και ο τελευταίος επιβάτης με την ελπίδα να δει το αφεντικό του ξανά.
Πολλοί ήταν οι επιβάτες, που είχαν παρατηρήσει τον Hachiko να περιφέρεται εκεί με αποτέλεσμα πολλοί να του δίνουν τροφή και να τον φροντίζουν. Μάλιστα, ένας από τους μαθητές του αφεντικού του πιστού σκύλου, που ήταν ειδικός στους σκύλους Ακίτα, κατέγραψε τη διαδρομή του με αποτέλεσμα το 1932, να δημοσιευτεί ένα εκτενές άρθρο στη μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκιο με αποτέλεσμα η ιστορία του Hachiko να γίνει γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η φήμη του εκτοξεύτηκε γρήγορα ενώ ένας διάσημος γλύπτης στην Ιαπωνία φιλοτέχνησε μπρούτζινο άγαλμά του που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του, ενώ το ίδιο τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, η οποία ονομάστηκε «έξοδος του Hachiko». Συνοδευόμενο από ένα κείμενο στα ιαπωνικά που αναφέρεται στην πίστη και την αφοσίωσή του, το άγαλμα γεμίζει στην επέτειο του θανάτου του μέχρι σήμερα με λουλούδια από τον κόσμο, που τιμά τη μεγάλη του αυταπάρνηση. Ο Hachiko, του οποίου το όνομα σημαίνει στα ιαπωνικά, «όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας» πέθανε στις 8 Μαρτίου του 1935, σε ηλικία 12 ετών, από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο.
Περαστικοί τον βρήκαν νεκρό κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια, όπου για όλη του ζωή περίμενε τον καλύτερό του φίλο. Κάθε χρόνο εκείνη τη μέρα, πραγματοποιείται τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν τη μνήμη του και την θρυλική αφοσίωση που έδειξε σε όλη του τη ζωή. Το σώμα του σκύλου σήμερα βρίσκεται βαλσαμωμένο στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών του Τόκιο και η μνήμη του θα παραμένει ένα διαχρονικό σύμβολο πίστης και απόλυτης αφοσίωσης... από τη δεκαετία του 1920 μέχρι τη δημιουργία της ομώνυμης ταινίας του 2009 με τον Richard Geere έως την καθημερινή αναζήτηση και άλλων τέτοιων αφανών ηρώων.
Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: asianwiki.com