Δεν είναι ποτέ αργά για να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και η Ruth Crocket από το Suffolk της Αγγλίας, μετά τα 60 της, απέδειξε ότι όταν το θελήσουμε, μπορούμε σε οποιαδήποτε ηλικία να καταφέρουμε τα πάντα.
Αν έχετε αρχίσει να κουράζεστε από τη δουλειά που κάνετε και θέλετε να κυνηγήσετε αυτό που πάντα θεωρούσατε «άπιαστο», γυναίκες σαν τη Ruth Crocket, η οποία πήρε όλα τα ρίσκα μαζεμένα μετά τα 60 της, μπορούν να σας εμπνεύσουν να το τολμήσετε.
Σε συνέντευξή της στον Guardian, η 66χρονη πλέον Ruth πριν λίγα χρόνια πήρε ξαφνικά την απόφαση να αγοράσει το τοπικό ταχυδρομείο της γειτονιάς της. Μετά από λίγο απολύθηκε από τη δουλειά της και έμεινε χωρίς χρήματα. Αλλά μετά ήρθε η πανδημία.
Δουλεύοντας ως δημιουργός μοντέλων για μια τράπεζα, η ζωή της μέχρι τότε ήταν σταθερά ανιαρή. Όπως επέστρεφε σπίτι μια μέρα από τη δουλειά της, πέρασε από το αγαπημένο της μαγαζί στη γειτονιά για να πάρει φρέσκο ψωμί και έμαθε πως σύντομα θα έβγαινε προς πώληση. Τότε σκέφτηκε πως έπρεπε να αξιοποιήσει με κάποιον τρόπο την ευκαιρία κι έτσι αποφάσισε να το αγοράσει.
Έξι χρόνια αργότερα, στα 66 της, δεν μετανιώνει λεπτό την απόφασή της να γίνει η υπεύθυνη ενός ταχυδρομείου και συγκεκριμένα η ιδιοκτήτρια του Hitcham Post Office and Stores. Επτά μήνες αφότου αγόρασε την επιχείρηση, απολύθηκε από τη δουλειά της κι έτσι άρχισε να ζει από όσα είχε αποταμιεύσει μέχρι τότε. Το γεγονός ότι δεν είχε παιδιά, την έκανε να νιώθει ότι θα τα έβγαζε πέρα παρά το ρίσκο. Κι έτσι έγινε.
Ως οικονομολόγος, τόλμησε να κάνει κάτι πολύ μακριά από την ιδιοσυγκρασία της και αυτό από μόνο του ήταν «μία από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής της». Έχοντας σπουδάσει φιλοσοφία, πολιτική και οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Oxford, η Ruth Crocket σκέφτηκε πως θα έπρεπε να γίνει μέρος μιας επιχείρησης με συλλογικό χαρακτήρα που σκοπό θα είχε να βοηθήσει τον κόσμο μέσα στην πανδημία.
Παρόλο που άρχισε να κάνει αιτήσεις για τη θέση οικονομολόγου σε διεθνείς οργανισμούς, οι πόρτες ήταν κλειστές. Έτσι σκέφτηκε να μετατρέψει τον χώρο που είχε αγοράσει σε ένα δίκτυο εθελοντικής προσφοράς. Ο κόσμος στα χρόνια της πανδημίας είχε ανάγκη από κάτι τέτοιο περισσότερο από ποτέ. Έτσι η Crocket άρχισε να διανέμει μαζί με το προσωπικό της, σάκους με αλεύρι, ζάχαρη και ρύζι, σε όσους είχαν πραγματική ανάγκη.
Από το μαγαζί της μπορεί κανείς πλέον να πάρει ψωμί, κρέατα, σπιτικά κέικ και μια σειρά από παραδοσιακά προϊόντα. Σύντομα σκέφτεται να αρχίσει να φτιάχνει και καφέ. Η ίδια εδώ κι εννιά χρόνια δοκιμάζει διαρκώς νέα πράγματα στον χώρο που έχει αγοράσει και αυτό της βγαίνει μόνο σε κέρδος.
Όπως λέει, είναι πρόθυμη στο μέλλον να πειραματιστεί με πολλά περισσότερα ενώ εύχεται να ήταν λίγο μικρότερη όταν πήρε την απόφαση να πάρει όλα αυτά τα ρίσκα. Αλλά όπως λέει, το πιθανότερο είναι τότε να μην είχε πάρει κανένα.