Ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας του Νερού (22 Μαρτίου). Την ίδια στιγμή που ψηφίζεται το σχέδιο νόμου το οποίο προλειαίνει το έδαφος ιδιωτικοποίησης του νερού. Τώρα, η πολιτιστική κυψέλη του «Άτοπος» ανοίγει τον διακαλλιτεχνικό και διεπιστημονικό διάλογο με τίτλο «Γραφείο Υδάτινων Κοινών» με αφορμή ένα αφηρημένο παρότι κοινό αγαθό που δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, δεν ταυτοποιείται ως τέτοιο: Το νερό.
Σε επιμέλεια της Ελένης Ρήγα, καλλιτέχνιδες από την Ελλάδα και το εξωτερικό έρχονται να ταράξουν (και κυριολεκτικά) τα νερά. «Καταρχάς, θέλουμε να μιλήσουμε για τα δικά μας νερά, για ποια νερά μιλάμε, για μια πόλη όπως η Αθήνα που έχει κρύψει – θάψει τα νερά της και τελικά να δώσουμε πρόσωπο στο νερό, όπως θα δίναμε πρόσωπο στη φύση. Το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα που συχνά καταστρατηγείται και την ίδια ώρα, είναι μια έννοια που μέσα από τη ρευστότητα του μας καλεί να φανταστούμε ένα διαφορετικό, καλύτερο μέλλον» σημειώνει η επιμελήτρια του προγράμματος.
Με πυρήνα πέντε Ελληνίδες εικαστικούς-visual artists – τις Ελένη Μυλωνά, Ιλεάνα Αρναούτου και Ισμήνη Κινγκ, Μαρία Νικηφοράκη και Δέσποινα Χαριτωνίδη – «μια πολυσυλλεκτική ομάδα γυναικών αναφορικά με την ηλικία και τον καλλιτεχνικό προσανατολισμό τους», το «Γραφείο Υδάτινων Κοινών» ξεπερνά τα όρια της έκθεσης και εξελίσσεται σε ένα σύστημα διαλόγου για το νερό, ένα κάλεσμα βιωματικής σχέσης μαζί του αλλά και μιας φαντασιακής συνθήκης – όπως μόνο τα εργαλεία της τέχνη μπορούν να δημιουργήσουν «σε μια συνθήκη περιβαλλοντικής και κοινωνικής αλλαγής είναι μια προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι το νερό, αυτό το αγαθό που δημιουργεί ταυτότητα και πολιτισμό, που εξαιτίας του από τα βάθη των αιώνων συστήνονται κοινότητες και κοινωνίες και η έλλειψη του οποίου επηρεάζει τα ανθρώπινα σώματα και ειδικά των πιο ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών» συνεχίζει η Ελένη Ρήγα. «Το νερό είναι μια ιδανική αφορμή για να δούμε πως μέσα από ένα κοινό αγαθό συστήνονται κοινότητες, κι αυτό είναι επίσης κάτι που η εποχή μας έχει ανάγκη».
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
