Η Κένταλ Τζένερ μιλά για την αγχώδη διαταραχή: «Νιώθω πιο λυπημένη από ό,τι συνήθως. Σκέφτομαι πάντα αρνητικά»

Μια συγκλονιστική φωτογράφιση και μια ξεχωριστή συνέντευξη παραχώρησε στη Vogue η Κένταλ Τζένερ, μιλώντας – μεταξύ άλλων, για την αγχώδη διαταραχή, την οποία αντιμετωπίζει από μικρή, αποκαλύπτοντας ότι το τελευταίο διάστημα «νιώθει πιο λυπημένη από ό,τι συνήθως». «Σκέφτομαι πάντα αρνητικά. Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Πάντα ανησυχώ για κάτι που μπορεί να μη συμβεί και ποτέ», εκμυστηρεύτηκε στη συνέντευξή της. Αν και στο παρελθόν έχει μιλήσει για την αγχώδη διαταραχή, τώρα η Κένταλ εξήγησε πως σε πολλές φάσεις της ζωής της, δεν ένιωθε καν ο εαυτός της.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είμαι ειλικρινής σχετικά με αυτό το θέμα. Στην καριέρα μου αυτή τη στιγμή νιώθω πολύ σταθερή, πραγματικά αισιόδοξη. Αλλά πέρασα δύο πολύ δύσκολους μήνες», είπε αρχικά. «Δεν ήμουν ο εαυτός μου και οι φίλοι μου  το καταλαβαίνουν. Είμαι πιο θλιμμένη από το συνηθισμένο. Είμαι πολύ πιο αγχωμένη από το συνηθισμένο», εξήγησε. «Οπότε, δεν πρόκειται να κάτσω να συμπεριφέρομαι σαν να είναι όλα τέλεια. Έτσι είναι η ζωή. Πάντα θα βιώνω αυτά τα συναισθήματα». Η Κένταλ, τόνισε σε άλλο σημείο ότι σε παλαιότερες συνεντεύξεις, όταν κάποιος τη ρωτούσε για την ψυχική της κατάσταση, πάντα απαντούσε: «Είμαι υπέροχα αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό έχω αντιμετωπίσει». 

Η ίδια πιστεύει ότι αντιμετωπίζει έντονο άγχος, από τότε που ήταν 7 ετών, ωστόσο δεν ήξερε πώς να το εκφράσει. Στη συνέντευξή της, θυμήθηκε ότι είχε κρίσεις πανικού και ζητούσε βοήθεια από τη μητέρα της, Κρις Τζένερ, όταν δυσκολευόταν να αναπνεύσει. «Ήμουν ένα συναισθηματικό παιδί, πάντα βυθισμένη στα συναισθήματά μου και στο μυαλό μου».

Πλέον, η Κένταλ Τζένερ, γνωρίζει και αναγνωρίζει πότε πρέπει να μην εγκαταλείπει τις πρακτικές που μπορούν να τη βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια της. «Αυτή, είναι μία από εκείνες τις φορές που νιώθω ότι δεν προστατεύω τον εαυτό μου ή κάνω πράγματα που ξέρω ότι με βλάπτουν», εξήγησε. «Ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχικής ευεξίας μου είναι το να αναγνωρίζω αυτές τις στιγμές και να λέω: “Σταμάτα!” Δεν είναι κάτι που ταιριάζει σε όλους, αλλά για μένα, το να σηκώνομαι από το κρεβάτι το πρωί και να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, είναι τόσο χρήσιμο. Το να κινούμαι, να κυλάει το αίμα στο σώμα μου».