Στίβεν Γκράχαμ: Ένα παιδί της εργατικής τάξης, που δεν θα αφήσει ποτέ την Αγγλία

Η τελευταία του σειρά κατάφερε να γίνει μία από τις καλύτερες της χρονιάς. Λογικά, του χρόνου, θα βρεθεί πάλι στο προσκήνιο, για τα βραβεία που θα έχει κερδίσει. Το “Adolescence” μετράει πλέον 66,3 εκατομμύρια προβολές στο Netflix -οι περισσότερες που έχει πετύχει μία μίνι σειρά στην streaming πλατφόρμα. Προβλημάτισε, αναλύθηκε εις βάθος και συζητήθηκε μέχρι και στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Όμως, όπως τίποτα δεν ήταν τυχαίο στη σειρά, έτσι και η επιτυχημένη ιστορία του Στίβεν Γκράχαμ, δεν συνέβη εν μία νυκτί.

Για την ακρίβεια, το “Adolescence”, είναι το αποκορύφωμα 20 και πλέον χρόνων δουλειάς για τον ηθοποιό από το Λίβερπουλ, ο οποίος παρά τη σπουδαία καριέρα στο Χόλιγουντ, δεν αφήνει για τίποτα την Αγγλία. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ιστορίες της εργατικής τάξης, εμπνευσμένες από την Βρετανία -ναι, αυτές είναι που τον γοητεύουν περισσότερο. Όπως είχε εξηγήσει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian, το 2019, κατά τη διάρκεια προώθησης του “Line of Duty” και του “The Virtues” του Σέιν Μίντοους, «είναι συνειδητή απόφαση να κάνω αυτά τα έργα, τα οποία πώς να τα πούμε, “έργα της εργατικής τάξης;”. Εμένα με αγγίζει η γραφή. Είναι ιστορίες που έβλεπα όταν ήμουν παιδί, όπως το “Boys from the Blackstuff”, το “Play for Today” και το “Made in Britain”. Με ελκύουν οι ιστορίες αληθινών ανθρώπων, περιθωριοποιημένων από την κοινωνία».

UPDATE

Θα επιστρέψει με συνέχεια το "Adolescence";

Shutterstock

Η καριέρα του Στίβεν Γκράχαμ ξεκίνησε στο σαλόνι του πατρικού του, εκεί όπου έκανε μιμήσεις του Ίντι Αμίν Νταντά, του πρώην δικτάτορα της Ουγκάντα, και της Μάργκαρετ Θάτσερ. Η υποκριτική ήταν, μάλλον, στο αίμα του. Μάλιστα, ο ηθοποιός Άντριου Σκόφιλντ τον είχε εντοπίσει σε μια σχολική παράσταση του, όπως γράφει ο Guardian. Αναπόφευκτα, το να γίνει ηθοποιός ήταν μονόδρομος. Έτσι, ο Στίβεν Γκράχαμ εντάχθηκε στο θέατρο “Everyman” του Λίβερπουλ, έναν θεσμό που βοηθούσε να αναπτυχθούν οι υποκριτικές ικανότητες των εκκολαπτόμενων ηθοποιών. Αφού μετακόμισε στο Λόνδινο, πήρε τον πρώτο του μικρό ρόλο, εντελώς τυχαία, στην μικρού μήκους ταινία του Γκάι Ρίτσι, “The Hard Case”. Για την ακρίβεια, πήγε στις οντισιόν για να υποστηρίξει έναν φίλο του, αλλά τελικά του ζητήθηκε να περάσει κι εκείνος από μία.

Αυτό βέβαια ήταν μόνο η αρχή.

Το γερό θεμέλιο μπήκε όταν ο Στίβεν Γκράχαμ επιλέχθηκε για να ενσαρκώσει τον “Τόμι”, στην ταινία “Snatch”, πάλι του Γκάι Ρίτσι. Σε αυτήν πρωταγωνιστούσαν οι Μπραντ Πιτ και Μπενίσιο ντελ Τόρο. Αργότερα, ο Μάρτιν Σκορσέζε που εντυπωσιάστηκε μαζί του, τον επέλεξε για το “Gangs of New York” μαζί με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Αυτος ο ρόλος τον οδήγησε για να υποδυθεί στη συνέχεια δύο πραγματικούς γκάνγκστερ: τον Αλ Καπόνε στην ταινία “Boardwalk Empire” και τον Baby Face Nelson στην ταινία “Public Enemies” του Μάικλ Μαν.

Συνεργάστηκε ξανά με τον Σκορσέζε στο “The Irishman”, αλλά για τον Στίβεν Γκράχαμ που ζει σε ένα ήσυχο χωριό του Leicestershire, μαζί με την σύζυγό του Χάνα Γουόλτερς και τα δύο τους παιδιά, το βρετανικό δράμα ήταν (και είναι) εκείνο που τον ενδιαφέρει περισσότερο.

Ένας ηθοποιός που νοιάζεται πραγματικά για τη δουλειά του

Φτάνοντας στο σήμερα και το “Adolescence”, ο Στίβεν Γκράχαμ απέδειξε πως όσο καλός είναι σαν ηθοποιός, άλλο τόσο είναι και ως σεναριογράφος και παραγωγός. Μαζί με τον Τζακ Θορν στο σενάριο και τον Φίλιπ Μπαραντίνι στη σκηνοθεσία, δημιούργησαν ένα άρτιο αποτέλεσμα. Με τον Μπαραντίνι, που εξελίχθηκε σε έναν σκηνοθέτη που σπάει καλούπια, συναντήθηκαν πρώτη φορά στο “Band of Brothers”, χτίζοντας μία στενή σχέση μεταξύ τους. Η τεχνική του μονοπλάνου, την οποία χρησιμοποίησε και στη δραματική σειρά “Boiling Point”, με πρωταγωνιστή τον Γκράχαμ, βοήθησε σήμερα να δημιουργηθεί μία πιο συζητημένες βρετανικές σειρές του 21ου αιώνα.

Boiling Point / Imdb

«Νοιάζεται για τη δουλειά», είπε ο Μπαραντίνι. «Δεν έρχεται απλώς και λέει: ‘Που με θέλεις;’. Όταν πατάει το πόδι του στο σετ, πρέπει να είσαι στην καλύτερη κατάσταση, γιατί σου δίνει τα πάντα. Κάποιοι ηθοποιοί έρχονται και σχεδιάζουν τα πάντα εκ των προτέρων: κάθε δάκρυ, κάθε κίνηση. Εκείνος πραγματικά απορροφά την ατμόσφαιρα και δουλεύει με την ενέργεια».

Όμως, στην πραγματικότητα όλοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο για τον Στίβεν Γκράχαμ. Φίλοι και συνεργάτες τον χαρακτηρίζουν ως έναν ευγενικό τύπο, που είναι γενναιόδωρος με τους άλλους στο σετ. Δεν φωνάζει και δεν εκφοβίζει, ίσα-ίσα, καθοδηγεί τους λιγότερους έμπειρους ηθοποιούς. Όπως συνέβη και με τον Όουεν Κούπερ, τον 15χρονο πρωταγωνιστή του “Adolescence”.

Όπως είπε τον ανερχόμενο ταλέντο στον χώρο της υποκριτικής, η βοήθεια του Γκράχαμ ήταν πολύτιμη. «Υπήρξε μια στιγμή στο πρώτο επεισόδιο, όταν ήμασταν μόνο οι δύο μας, χωρίς κάμερα, στο κελί της αστυνομίας, που με έπιασε και μου είπε ‘Ποτέ δεν θα ξαναδείς τη μαμά σου. Ποτέ δεν θα ξαναδείς τον μπαμπά σου’ και συνέχιζε και συνέχιζε», είπε ο Όουεν Κούπερ στο Variety. «Πριν από αυτό, ήμουν απογοητευμένος γιατί δεν μπορούσα να γίνω συναισθηματικός. Αλλά μετά από εκείνη τη στιγμή, το πέτυχα σε κάθε λήψη».

Ο Μάικλ Σότσα, ο ηθοποιός από το “Derby” που πρωταγωνίστησε μαζί με τον Γκράχαμ στο «This Is England», είπε πως η αφοσίωσή του στη δουλειά, είναι αυτή που κάνει τις ερμηνείες του ξεχωριστές. Οι δυο τους συνεργάστηκαν και στο βρετανικό δράμα “Time”. «Ο Στίβεν έχει αυτή την ποιότητα -αυτό το “κάτι”. Έχει μια εξαιρετική φυσική ερμηνεία. Είναι υπερβολικά αληθινό, πιστευτό και επενδυμένο υποκριτικά. Βλέπεις έναν ηθοποιό που πραγματικά νιώθει τα συναισθήματα του χαρακτήρα του και το κάνει κάθε φορά. Δεν τον έχω δει ποτέ να κάνει κάτι κακό, μόνο καλά έχει κάνει».

Ο Στίβεν Γκράχαμ μεγάλωσε σε μία πόλη, που ήταν φημισμένη για τον ρατσισμό προς τους μαύρους. Όταν έπαιξε έναν φασίστα, που ξυλοκόπησε έναν μαύρο μέχρι θανάτου, του έφερε επώδυνες μνήμες στο μυαλό. «Υπήρχαν στιγμές που γύριζα στο διαμέρισμά μου και τηλεφωνούσα στην Χάνα, έκλαιγα σαν μωρό και έπινα. Για μένα αυτό ήταν εκεί που πραγματικά έμαθα να βυθίζομαι σε έναν χαρακτήρα».

Έτσι εξηγείται γιατί η καταγωγή του παίζει σημαντικό ρόλο στο να επιλέγει τα έργα του. Στηρίζει θερμά τις ιστορίες που αφορούν την εργατική τάξη, οι οποίες αντανακλούν την πολυπλοκότητα και τη ζεστασιά, αντί να στηρίζονται σε τετριμμένα κλισέ. «Για μένα είναι ζωτικής σημασίας από πού προέρχομαι. Πολύ συχνά βλέπω πράγματα και σκέφτομαι ότι αντιμετωπίζουν την εργατική τάξη σαν ένα καλλιτεχνικό έργο. Αυτό τους μειώνει. Αλλά είμαι περήφανος που είμαι αυτό το παιδί της μικτής φυλής και της εργατικής τάξης από μια πολυκατοικία».

Θα άφηνε ποτέ την Αγγλία; Όχι. «Έτσι είμαι εγώ. Αγαπώ την Αγγλία και όσο κι αν έχει τα στραβά της, αγαπώ τους ανθρώπους της».