H Αμερικανοϊρανή ακτιβίστρια Ζεϊνέμπ Σαλμπί έχει πει πως η άσκηση βίας στις γυναίκες «αποτελεί μια μακραίωνη πραγματικότητα, τόσο ώστε ο κόσμος την υπομένει πια σαν ναρκωμένος». Μοιάζει εντελώς αληθινή η διαπίστωση της, διαβάζοντας απλώς τους τίτλους μιας εγχώριας επικαιρότητας που διαρκώς ανανεώνεται στο ίδιο μοτίβο: Γυναικοκτονίες, βιασμοί και ξυλοδαρμοί γυναικών, εκπόρνευση, συστηματική ενδοοικογενειακή βία, trafficking. Πέρασαν, ακριβώς, δύο χρόνια από την δημόσια ομολογία της Σοφίας Μπεκατώρου πως είχε πέσει θύμα βιασμού από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας.
Δύο χρόνια από την στιγμή, που η μηχανή ομολογιών κατά της γυναικείας κακοποίησης μπήκε σε λειτουργία. Το ελληνικό #metoo ενδυναμώθηκε ακαριαία στους θεατρικούς κόλπους για να γίνει μια συλλογική κραυγή ενάντια στη βία που υπομένουν οι γυναίκες. Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα για την καταπολέμηση της Έμφυλης Βίας, και παρότι στ’ αλήθεια δεν έχουν αλλάξει πολλά, ο δημόσιος διάλογος για το ζήτημα συντηρείται. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, στο πλαίσιο μιας επιδερμικής ή καταναλωτικής ανάγνωσης και σχεδόν πάντα με τους κανόνες του σεξιστικού, πατριαρχικού φίλτρου. Ευτυχώς, η θεατρική σκηνή, έχει διαφορετική γνώμη.
