Οι Arctic Monkeys, για μιάμιση ώρα, στην Πλατεία Νερού: 'Ηταν o κόσμος του Άλεξ Τέρνερ κι εμείς απλώς ζήσαμε σ' αυτόν

Όταν άκουσα πρώτη φορά Arctic Monkeys, ήμουν 14 και είχε μόλις κυκλοφορήσει το Cornerstone. Όταν τους είδα πρώτη φορά από κοντά, το 2018, έλεγα ότι ήταν αδιανόητο να τους ακούς live και να μην καταλαβαίνεις τη διαφορά από το στούντιο. Και χθες, στο Release Athens, κυριολεκτικά γύρισα στον φίλο μου για να φωνάξω «Παναγίτσα μου, έχω ταχυκαρδία, κοίτα τον Αλέξανδρο». Φυσικά αναφερόμουν στον Άλεξ Τέρνερ.

Το φετινό καλοκαίρι, είναι το καλοκαίρι που αποφάσισα ότι θα πάω σε κάθε συναυλία που μπορώ. Αυτή της 19ης Ιουλίου, ανήκει σίγουρα στο τοπ 5 όχι της χρονιάς, αλλά της τελευταίας τριετίας – και την έχω όλη σε φωτογραφίες και βίντεο.

CITY BLOGGING

Πήγες σε συναυλία στο Ηρώδειο; Δες πού θα βγεις μετά

Φτάσαμε στην Πλατεία Νερού από νωρίς, έχοντας βάλει τα αντηλιακά μας, πάρα πολύ λάθος ντυμένοι για τη ζέστη – όχι ότι μας ένοιαζε και πολύ, εκείνη την ώρα. Πήραμε παγωμένα νερά, βρήκαμε το σποτ μας (πάντα δίπλα στον ηχολήπτη) και κοιτάξαμε γύρω μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι ηλικιακά, ήμασταν πιο κοντά στους γονείς του έφηβου κοινού, παρά στη Gen Z που σίγουρα ξεπερνούσε εμάς τους millennials σε αριθμό. Μετά το πρώτο σοκ, αποφασίσαμε ότι ήμασταν χαρούμενοι που η νέα γενιά άκουγε ωραία μουσική. Μετά, ήρθε δεύτερο σοκ καθώς καταλάβαμε ότι έχουμε πάψει να θεωρούμαστε «νέα γενιά».

Περιμέναμε τους Hives, για τους οποίους μας είχαν προϊδεάσει πως «σβήνουν καριέρες» και ήμασταν αληθινά περίεργοι -πράγματι, είχαν εξαιρετική ενέργεια. Ακούραστοι κι ατρόμητοι απέναντι στον καύσωνα, φόρεσαν τα χαρακτηριστικά μακρυμάνικα σακάκια τους και σε έκαναν να θέλεις να χορέψεις τα πάντα. Μεταξύ χορού και τζιν τόνικ, έπρεπε να βγάλω λίγο content για να έχω να θυμάμαι, αρχικά, κι έπειτα για να το δείχνω παντού. Έβγαλα από την τσέπη το Samsung Galaxy S23 Ultra, λοιπόν, και ξεκίνησα. Μου έδωσα και χρονικό όριο τα δεκαπέντε λεπτά. Δεν ήθελα να περάσω όλο το βράδυ βλέποντας τη συναυλία μέσα από μία οθόνη –ή έτσι είπα στον εαυτό μου, διότι κάνοντας ζουμ, μέσα από την οθόνη της συγκεκριμένης συσκευής έβλεπα καλύτερα απ’ ό,τι αν κοιτούσα απευθείας τη σκηνή.

Οι Hives έμειναν για μία ώρα περίπου – άλλο τόσο περιμέναμε ώσπου να πάει 22:50 και να βγουν, επιτέλους, οι Arctic Monkeys. Κι όταν εμφανίστηκαν, ζήτησα προκαταβολικά συγγνώμη από τους φίλους μου που θα έβγαινε προς τα έξω η «Στεφανία του 2016» (ήταν η χρονιά που υπήρξα τεράστιο fangirl), η οποία είχε να εκδηλωθεί από την τελευταία φορά που τους είδα. Στη σκηνή μόνο έντονα φώτα, μία ντισκομπάλα, κι εκείνοι. Κι όταν ακούστηκε η πρώτη νότα, έγινε ένα μίνι μακελειό, με την καλύτερη δυνατή έννοια.

Ξεκίνησαν με το Sculptures of Anything Goes κι η ατμόσφαιρα αμέσως έγινε AM-ική. Είχε αυτόν τον ερωτισμό που σου βγάζουν, ο Άλεξ Τέρνερ ήταν λες και, μέσα από τα aviator του, κοιτούσε την ψυχή σου, κι εσύ δεν μπορούσες παρά να τραγουδήσεις ακόμη και στίχους που δεν ήξερες. Ανεξάρτητα από το αν και πόσο σου αρέσει, ακόμα κι αν πήγες στο live κατά τύχη, ήταν αδύνατο να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του. Σου μετέδιδε την έντασή του σε δευτερόλεπτα, σε έκανε να νιώσεις κάθε στίχο, σαν να τα έλεγε απευθείας σ' εσένα.

Από το booth της Samsung, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Έβλεπες τέλεια τη σκηνή και τις γιαντο-οθόνες, ενώ με την κάμερα του Samsung Galaxy S23 Ultra κυριολεκτικά ένιωθες σαν να ήσουν πάνω, μαζί τους. Με ζουμ να φτάνει ως x100, με τη βοήθεια ΑΙ, είχες σε τέλεια ευκρίνεια τα πρόσωπα όλων, τα χέρια τους, δεν έχανες κίνηση. Κι η λειτουργία κάμερας Nightography έδινε, χωρίς υπερβολή, επαγγελματικό αποτέλεσμα.

Έκλαψα ακούγοντας το Cornerstone; Φυσικά έκλαψα -άλλωστε είναι το κομμάτι που αγγίζει την ψυχή μου από την πρώτη μέρα. Χόρεψα το Why’d You Only Call Me When You’re High και ούρλιαξα «but I crumble completely when you cry», όταν ήρθε η ώρα του 505; Εννοείται έκανα και τα δύο. Όταν, δε, ήρθε η ώρα του Do I Wanna Know?, έβαλα το λιθαράκι μου στον πανικό που έγινε.

Ο Άλεξ Τέρνερ αποκάλεσε «very enjoyable» (πολύ απολαυστική) την εμπειρία του από το Release, περίπου δέκα λεπτά πριν το τέλος του σόου. Κι ήταν στ' αλήθεια enjoyable.

«Τώρα, είμαι χαρούμενη» μονολογούσα φεύγοντας και, μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο, η περσόνα τις γκρούπι «Στεφανίας του 2016» ήταν εκεί. Μετά, είχα στα χέρια μου το Samsung Galaxy S23 Ultra, οπότε το ξανάζησα στον δρόμο της επιστροφής.

Θα τα ξαναδώ όλα και σήμερα; Ενδεχομένως. Θα τα συζητήσω με τους φίλους που ήταν εκεί; Σίγουρα ναι. Θα με κάνουν παρέα μετά από αυτό; Πιθανότατα όχι.