Της Αργυρώς Λεντούδη
Ίσως έχει να κάνει με την ηλικία. Ίσως με τα όποια βιώματα κατάφερες περίτρανα να μαζέψεις στην βαλίτσα της ζωής σου (τώρα αν την ταξιδεύεις αυτή την βαλίτσα ή σε ταξιδεύει είναι μεγάλο θέμα συζήτησης και δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λίγες γραμμές).
Η λέξη Μαρμότα, συνήθως αναφέρεται στο «τέλμα». Έχει δεθεί με σκέψεις, συναισθήματα και διαθέσεις, που λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε κατά καιρούς συνειδητοποιήσει ότι μας διαφεντεύουν. Ή κατά καιρούς, υποπτευόμαστε, ότι σέρνονται διακριτικά μαζί με το υπόλοιπο σώμα μας, που καταβάλει υπέρ-προσπάθεια να μας οδηγήσει στο δρομολόγιο της καθημερινότητάς μας. Σίγουρα, πολλές φορές έχουμε πει «θα ήθελα», «αν μπορούσα» για να δείξουμε την ανάγκη μας, να αλλάξουμε όλη αυτή τη συνθήκη, αλλά και σχεδόν όλες τις φορές η κατάληξη είναι να επικρατεί η δεύτερη και πιο πυρηνική- αν μπορώ να πω - πεποίθηση «φοβάμαι». Λοιπόν, αυτό το «φοβάμαι» θυμίζει εκείνον τον περιβόητο μπαμπούλα που στα παιδικά σου χρόνια, τον φανταζόσουν, αλλά κατά μια έννοια δεν σου φανερώθηκε και ποτέ. Κάπως έτσι φτάνουμε όλοι μας κάποια στιγμή να αναρωτιόμαστε τελικά αν αυτό το «φοβάμαι» έχει και τόση αξία και δυναμική να περιφέρεται στη σκέψη μας, στα λόγια μας και τελικά να αποδυναμώνει τις πράξεις μας.
Σαφέστατα γεννιόμαστε μέσα σε ένα σύστημα, με ξεκάθαρους μηχανισμούς και όρους συνύπαρξης, που πολλές φορές για να υπάρχει αυτή η αίσθηση «ασφάλειας» στην συνύπαρξη ανθρώπων, το κενό «γεμίζει» κατά κάποιο τρόπο με αυτό το τέλμα. Με αυτό που χρειάζεται να επαναλαμβάνεται για να υπάρχει η αίσθηση του ελέγχου και προεξόφλησης των προσδοκιών. Έχουμε άραγε παρατηρήσει, πόσο βαθιά είναι η εγγραφή της προεξόφλησης, που μας μεταφέρεται από τα γεννοφάσκια μας; Από την πρώτη ανάσα μας, καλούμαστε να συνυπάρξουμε και να κινηθούμε με όρους, που το πραγματικό τους πρόσωπο τελικά φανερώνεται, όταν φτάσουμε και εμείς στην θέση των γονιών μας και αντιληφθούμε ίσως, το πλαίσιο μέσα στο οποίο και αναγκάστηκαν να μας μεγαλώσουν. Από την μία η αγάπη τους και από την άλλη το σύστημα, που προετοιμάζεται να σε υποδεχθεί και να καταστήσει γρανάζι του.
«Διάβασε αγάπη μου, γιατί έτσι είναι»
«Διάλεξε ένα επάγγελμα, αγάπη μου, να έχει ζήτηση στην αγορά!»
«Αυτό που λες δεν γίνεται, αγάπη μου. Πρέπει να ακολουθήσεις το σύστημα και τους κανόνες του!»
«Έτσι είναι για όλους!»
Και όλα σταδιακά, σε οδηγούν να περάσεις τις συμπληγάδες της καθημερινής αποκαθήλωσης των επιθυμιών σου και των ονείρων σου. Από την μία, η αγάπη των γονέων και όποιων άλλων κοντινών προσώπων της ζωής σου και από την άλλη το σύστημα. Αυτός ο μηχανισμός, που θα πρέπει να σε υποδεχθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα, για να σε μεταμορφώσει και να σε καθοδηγήσει επάξια στο ρόλο σου και να αρχίσεις μέσα από αυτόν να πληρώνεις, το ίδιο αυτό σύστημα, για να σε φιλοξενεί. Και αυτόν τον ρόλο, νομίζεις ότι τον έχεις διαλέξει, αλλά όταν αρχίσεις να έχεις καλές σχέσεις με τον πολύτιμο χώρο και χρόνο σου, εκεί πια κατανοείς ότι αρκετές από τις επιλογές που έκανες, δεν ήταν και τόσο δικές σου και βγαλμένες από το ερωτοτρόπημα σου, με την πολυπόθητη ελεύθερη βούληση.
Και εκεί κατανοείς το τέλμα, αυτή την μαρμότα για την οποία σου μιλώ και αρχίζεις και κατανοείς πως είναι μια σειρήνα. Και εκεί γίνεσαι ο πολυμήχανος Οδυσσέας. Αρχίζεις να σκαρφίζεσαι τρόπους να ξεκλέψεις χώρο και χρόνο να προλάβεις να σκεφτείς, να κρίνεις και να παρατηρήσεις αν αυτό το σχήμα ζωής είναι πραγματικά αυτό που σου ταιριάζει και θες. Προσπαθείς να ανασάνεις μέσα από την καρδιά σου και να την ακούσεις να σου μιλά. Και μέχρι να την ακούσεις, έρχεται η ώρα να παραδοθείς στην επόμενη πίστα και πρόκληση, που με ικανοποίηση το σύστημα θα σου δώσει. Ένας φαύλος κύκλος επανάληψης, που μετά από ένα σημείο σε κάνει να πρέπει να αποφασίσεις.
«Ή κατεβαίνω από την ρόδα ή συνεχίζω το φαύλο κύκλο μαζί της»
Πόσες φορές άραγε το έχεις πει και δεν το έχεις κάνει. Και αποσύρεσαι πίσω στην σπηλιά των σκέψεων και των αμφισβητήσεων. Αυτό που χρειάζεται να κατανοήσουμε και εσύ και εγώ, είναι ότι η αλλαγή και η διαφοροποίηση από αυτό το τέλμα, δεν θα έρθει ούτε με επανάσταση, ούτε με μηδενισμό. Θα έρθει με μικρές διαφοροποιήσεις και κυρίως εσωτερικές μετακινήσεις. Και αυτό γιατί, οι μεγάλες αλλαγές, στηρίζονται σε μικρά βήματα. Στηρίζονται σε μικρές παραδοχές και συνειδητοποιήσεις, που σταδιακά ξεδιπλώνουν πτυχές σου, που σου εγγυώμαι δεν έχεις καν φανταστεί. Προτίμησε να σου επιτρέψεις μικρές επανατοποθετήσεις, μέσα από τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, την έκφρασή σου και στο τέλος όλο αυτό θα απεικονιστεί στις πράξεις σου.
Τότε θα δεις σταδιακά να κατεβαίνεις από αυτό το φαύλο κύκλο και να βιώνεις σιγά σιγά την καινούργια σου όψη και δυναμική, επιτρέποντας το ίδιο να κάνουν και οι άνθρωποι, που είναι γύρω σου. Βλέπεις ο εχθρός της Μαρμότας είναι ο απογαλακτισμός. Και αυτός ο απογαλακτισμός, θα δημιουργήσει νέο χώρο και χρόνο και δυναμική, για όσα κρατάς μέσα σου και δεν μπορούν να εκδηλωθούν και να υλοποιηθούν. Όπως λέω πολλές φορές και στον εαυτό μου, αυτή η αλλαγή που χρειάζεται να επιτραπεί, είναι ένα σκαλοπάτι. Το μόνο που κάνει, είναι να σε καθοδηγήσει στο επόμενο στάδιο της ζωής σου. Και σε αυτό το νέο στάδιο, χρειάζεται να μην νιώθεις πια ένα γρανάζι σε ένα σύστημα, που περιμένει να ανταποκριθείς σε προεξοφλημένες προσδοκίες, που πια δεν έχουν ζωή μέσα τους. Εφόσον επιτρέψεις τον απογαλακτισμό και την αλλαγή, σταδιακά αυτό το σύστημα θα πάρει την μορφή ενός μέσου πια, που έρχεται και γίνεται σύμμαχός σου. Και αυτή ακριβώς η συμμαχία θα σου φέρει περισσότερους ανθρώπους γύρω σου. Περισσότερα μονοπάτια να ακολουθήσεις και να νιώσεις καλά μέσα σου και έξω σου. Λιγότερα δεν θα σου φέρει.
Η Μαρμότα λοιπόν, ενυπάρχει σε πολλά στάδια της ζωής μας. Όμως και εκείνη στο τέλος περιμένει μήπως ξυπνήσουμε και αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι με τις έννοιες του χώρου και του χρόνου, που τα έχουμε ως δυναμικές και περιμένουν και αυτές να δουν θάρρος, επιμονή και έργο από εμάς. Μην την αφήσεις να περιμενει πολύ. Ίσως και εκείνη θέλει να γίνει πεταλούδα.. Πού ξέρεις...
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
