O σύγχρονος χορός είναι, ολοένα και περισσότερο τον ταραγμένο 21ο αιώνα, πολυφωνική και ετερογενής. Σε αυτή την ευρεία καλλιτεχνική κατηγορία, ανήκουν έργα «όπου οι ερμηνευτές χορεύουν», ενώ υπάρχουν και εκείνα τα οποία διαπραγματεύονται επί σκηνής τα όρια της πράξης του χορεύειν, τα περιθώρια της χορογραφικής χειρονομίας, τον κόσμο που περιβάλλει το σύμπαν της, τα σημεία που μπορεί κανείς να τον εντοπίσει σε περιβάλλοντα ίσως άλλα από τα κλειστά στούντιο. Πέρα από την κατάφαση ό,τι εκείνο που κάνει η χορεύτρια είναι χορός (για να παραφράσουμε την πρόταση του Bruce Nauman για τον καλλιτέχνη και την τέχνη), τα έργα που αναζητούν τον χορό και έξω από τα περιθώρια της κινητική έρευνας έχουν ήδη μακρά ιστορία καθώς βασίζονται σε γενεαλογίες πειραματισμών που εκτείνεται και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Θα σταθώ σε αυτό το κείμενο σε δύο έργα που είχαμε την ευκαιρία να δούμε στην Αθήνα από τις 11-13 Μαρτίου, τα οποία χορογράφησαν, ίσως τυχαία, δύο σχεδόν συνομήλικες γυναίκες. H διάκριση αυτή δεν έγινε βάση φύλου. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μην επισημάνω, ότι παρόλο που οι γυναίκες υπερτερούν αριθμητικά με συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών, τόσο ως χορεύτριες όσο και ως χορογράφοι, στην οικονομία του χορού φαίνεται να υπάρχει μία αντιστροφή στην ορατότητα. Θα σημειώσω, χάριν τεκμηρίωσης, ένα παράδειγμα. Στον καθόλα επιστημονικά τεκμηριωμένο τόμο Fifty contemporary choreographers, όπου πενήντα θεωρητικοί αφιερώνουν από ένα κεφάλαιο σε έναν σημαντικό, σύγχρονο χορογράφο, συναντάμε στη δεύτερη έκδοση 15 γυναίκες έναντι 35 ανδρών, για να αυξηθούν στην τρίτη έκδοση σε 18 έναντι των 32. Ας επιστρέψουμε όμως στις παραστάσεις.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
