Η μούσα του Μάιλς Ντέιβς σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο BΗΜagazino.
Παραθέτουμε απόσπασμα της συνέντεξης της στο Γιώργο Αρχιμανδρίτη που δημοσιεύτηκε από στο ΒΗMagazino (1-4-2012)
«Ο παράδεισος είναι να αγαπάς, ο παράδεισος είναι να ζεις. Να αγαπάς, να σε αγαπούν, να δίνεις, να σου δίνουν. Ο παράδεισος είναι να μπορούμε να ακούμε μουσική, να γνωρίζουμε μοναδικούς ανθρώπους... Υπάρχουν πολλοί παράδεισοι στη γη. Πρέπει να ξέρουμε να τους αναγνωρίζουμε και να μην τους καταστρέφουμε».
Trés Juliette
Sous le ciel de Paris….με τη Ζυλιέτ Γκρεκό. Η μούσα του Μαίλς Ντέιβις, η φίλη της Μελίνας Μερκούρη, του Ζαν-Πολ Σαρτρ. Της Φρανσουάζ Σαγκάν, η θρυλική ηθοποιός και τραγουδίστρια, ένας ζωντανός σύνδεσμος με την εποχή των μεγάλων.
Ποιες είναι οι αναμνήσεις που έχετε από την Ελλάδα;«Τα πάντα έχουν ειπωθεί για την ομορφιά και το μεγαλείο της Ελλάδας, τι να πω εγώ? Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου. Άλλωστε με λένε Γκρεκό. Αυτό σημαίνει ότι σίγουρα έχω έλληνες προγόνους που κάποια στιγμή ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Κορσική, το νησί του πατέρα μου. Οι κάτοικοι της περιοχής έλεγαν για τους προγόνους μου: “Είναι ο Έλληνας, είναι ο Γκρεκό!”. Έτσι γεννήθηκε το όνομα μας. Και ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος “Ο Έλληνας” δεν ήταν; Έτσι γίνεται. Δίνουν στους ανθρώπους το όνομα της χώρας τους. Κατάγομαι λοιπόν από την Ελλάδα, από την Κορσική, από τη Μεσόγειο…».
Η μεσογειακή καταγωγή σας με ποιόν τρόπο επηρεάζει τον τρόπο σκέψης και τα συναισθήματα σας;«Εμείς οι άνθρωποι της Μεσογείου είμαστε ανοιχτοί στη θάλασσα, στον ορίζοντα, στο άπειρο. Εγώ νιώθω καλά μόνο μέσα σε αυτές τις μυρωδιές, αυτά τα χρώματα, αυτόν τον ήλιο. Στη Μεσόγειο είμαστε πιο τρελοί ή τουλάχιστον έχουμε μια τρέλα διαφορετική από τους ανθρώπους του Βορρά. Έχουμε μια γοητεία σαρκική, μια ελευθερία αισθησιακή, σεξουαλική, που δεν είναι συγκρατημένη ή άκαμπτη όπως στις βόρειες χώρες. Είμαστε βέβαια πολύ πιο διεφθαρμένοι και ύπουλοι από τους ανθρώπους του Βορρά. Αλλά έχουμε αυτή την πολύτιμη ελευθερία κίνησης, την ελευθερία του σώματος, την ελευθερία της σκέψης, αυτόν τον λυρισμό – χαρακτηριστικό σαφώς ελληνικό άλλωστε. Στην Ελλάδα όλα είναι εικόνα, όλα είναι άρωμα, όλα είναι σάρκα, όλα είναι τέχνη και ζωή. Έχει κανείς την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι η μνήμη του κόσμου».
Μια μνήμη πάντα ζωντανή….«Και μάλιστα όλο και πιο θυμωμένη! Και δίκαια μάλιστα!».
Σας απασχολεί η σημερινή κατάσταση της χώρας;«Πάρα πολύ. Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Πιστεύω ότι πρέπει να ξαναπάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να ξαναχτίσουμε τον κόσμο μας πάνω σε νέες βάσεις, λιγότερο απάνθρωπες, λιγότερο αντιφατικές. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν από τη μια να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να επιμηκύνουμε τη ζωή, να απαλύνουμε τον πόνο, να θεραπεύουμε τον άνθρωπο και να κάνουμε τη ζωή του καλύτερη, και από την άλλη να κατασκευάζουμε όλο και πιο αποτελεσματικά μέσα εξόντωσης. Τη ζωή ή τον θάνατο? Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω τις επιλογές αυτών που μας κυβερνούν».
Οι λαοί πώς μπορούν να αντιδράσουν ενάντια σε όλα αυτά;«Να θυμώσουν! Να ορθώσουν το ανάστημα τους, να μιλήσουν. Εγώ ανησυχώ πολύ, γιατί φοβάμαι τη βία που βλέπω να έρχεται, τη βία που έχει ήδη αρχίσει να ξεσπά. Οι πόλεμοι των θρησκειών ξαναζωντανεύουν. Οπισθοδρομούμε με τρόπο θεαματικό. Είναι πολύ ανησυχητικό. Πολύ. Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή που έχω πια γεράσει…».
Πώς καταφέρατε να διατηρήσετε τον ιδεαλισμό σας στο πέρασμα του χρόνου;«Είναι στη φύση μου. Έτσι είμαι φτιαγμένη. Η αδερφή μου λέει: “Είσαι ο πιο θαρραλέος άνθρωπος που έχω γνωρίσει”. Εγώ δεν το καταλαβαίνω, αλλά μάλλον είμαι. Πολεμάω γι’ αυτό που θεωρώ σωστό. Δεν πολεμάω για μένα, αλλά για έναν κόσμο καλύτερο, για έναν κόσμο τουλάχιστον λιγότερο άδικο. Σήμερα τα χάσματα κάθε είδους ανάμεσα στους ανθρώπους μεγαλώνουν όλο και περισσότερο κατά τρόπο πολύ ανησυχητικό. Κι έπειτα δεν σεβόμαστε τη γη. Τη μετατρέπουμε σε έρημο, την καλύπτουμε με μπετόν, την καταστρέφουμε. Η γη όμως θέλει να αναπνέει, να κάνει χορτάρι και λουλούδια ή αγκάθια – δεν έχει σημασία. Είναι ήδη αρκετά αργά. Και όσο αργούμε να αντιδράσουμε τόσο πιο σκληρά θα πρέπει να δουλέψουμε για να διορθώσουμε την κατάσταση».
Η μαχητικότητα είναι κάτι που σας χαρακτήριζε ήδη ως παιδί. Πάντα είχατε έναν δικό σας τρόπο να αντιδράτε ενάντια στην αδικία ή ακόμη και στην έλλειψη αγάπης…«Ναι, από πολύ μικρή έβλεπα τα πράγματα καθαρά. Δεν έκρινα – δεν μου αρέσει να κρίνω, δεν με ενδιαφέρει και δεν έχω κανένα δικαίωμα να κρίνω – αλλά καταλάβαινα πώς ήταν τα πράγματα και επαναστατούσα. Ο καθένας υιοθετεί μια στάση απέναντι στα πράγματα και στη ζωή. Αυτή ήταν η δική μου στάση…».
Η επανάσταση; «Ναι!».
Αυτό σας απομάκρυνε από τον κόσμο ή σας έφερε πιο κοντά του;«Με έφερε πολύ κοντά του. Ξέρετε, αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Τους χρειάζομαι. Έχω ανάγκη να τους ακούω, να τους κοιτάζω, να τους καταλαβαίνω. Ο “άλλος” είναι κάτι συναρπαστικό. Αυτός είναι ο πραγματικός Θεός και όχι εκείνος που προβάλλουν οι θρησκείες. Ο “ανώτερος” Θεός που κάθεται στο σύννεφο του, όπως πολλοί τον φαντάζονται, είναι μια εικόνα πολύ όμορφη και διασκεδαστική, μια εικόνα που εμπνέει τη θρησκεία και την τέχνη, αλλά εγώ πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο».
Που βρίσκεται λοιπόν ο παράδεισος;«Στη ζωή! Ο παράδεισος είναι να αγαπάς, ο παράδεισος είναι να ζεις. Να αγαπάς, να σε αγαπούν, να δίνεις, να σου δίνουν. Ο παράδεισος είναι να μπορούμε να ακούμε μουσική, να γνωρίζουμε μοναδικούς ανθρώπους…Υπάρχουν πολλοί παράδεισοι στη γη. Πρέπει να ξέρουμε να τους αναγνωρίζουμε και να μην τους καταστρέφουμε».
Ο δικός σας παράδεισος είναι…«Είναι κάποιες φορές. Κάποιες στιγμές. Αλλά υπάρχει».
Και η κόλαση;«Είναι συχνά. Ο Σαρτρ έλεγε ότι “ Η κόλαση είναι οι άλλοι”, αλλά οι άλλοι είναι επίσης ο παράδεισος…Πρέπει να κάνουμε επιλογές, να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας, να πολεμάμε, να ξέρουμε να ακούμε, να ενδιαφερόμαστε για τα πράγματα…».
Δείτε ακόμα:
«Ο Ελληνικός λαός είναι ένας λαός μαρτυρικός» 
