Και αν μεν ήταν βερμούτ είχε καλώς, αν όμως ήταν μαρόν γλασέ από το «Λαύριο» κρίμα κι άδικο για τον εορτάζοντα, που είχε την εντιμότητα να ανοίξει το δώρο του. Μέσα μπορεί να τον περίμενε ακόμη μια «ωραία» έκπληξη: η δική του καρτ ντε βιζίτ με τις ευχές του στην πρώτη παραλήπτρια του δώρου, χωμένη διακριτικά μεταξύ περιτυλίγματος και συσκευασίας.
Εντωμεταξύ τα γλυκά, τα κάποτε υπέροχα κάστανα ζουμερά μέσα στο σιρόπι τους, τραγανά και μαλακά ταυτόχρονα, μετά από τόσους μήνες και τόσες διαδρομές είχαν χάσει τη φρεσκάδα τους και ήταν πλέον σαν σκάγια ζαχαρωμένα. Για την ιστορία να θυμίσω στους μεγαλύτερους και να πληροφορήσω τους νεότερους κατοίκους και περαστικούς αυτής της πόλης, ότι το ζαχαροπλαστείο που φημιζόταν για τα μαρόν γλασέ και τις σοκολατίνες του βρισκόταν στην πλατεία Λαυρίου, 100 μέτρα μακριά από την Ομόνοια, 3ης Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου γωνία, εκεί που σήμερα είναι το «Απολλώνιον», το οποίο με τα έξοχα μηλοπιτάκια του διέσωσε ευτυχώς την γλυκιά τιμή της περιοχής. Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
