Αρκεί, κανείς, να αναζητήσει τις «Αντιγόνες» του Τζορτζ Στάινερ (εκδόσεις Καλέντη) για να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί Αντιγόνη;». Και πιθανώς, είναι η ίδια η αφετηρία σκέψης του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου που αναθέτει στην προβληματική της σοφόκλειας τραγωδίας να ορίσει ένα θεματικό άξονα, εγκάρσια στον προγραμματισμό του.
Αφιέρωμα σ’ ένα από τα υψηλότερα κείμενα
Δύο παραστάσεις βασισμένες στο μύθο του Σοφοκλή και ένας κύκλος προσέγγισης και συζητήσεων στο φαινόμενο αυτού του αρχετύπου, φωτίζουν την Αντιγόνη με τα ενθουσιώδη χρώματα που ο Χέγκελ την είχε χαρακτηρίσει ως ένα «από τα υψηλότερα και πιο ολοκληρωμένα – από κάθε άποψη – έργα τέχνης που δημιούργησε ποτέ η ανθρώπινη προσπάθεια».
Το έργο
Μετά την εμφύλια σύγκρουση στη Θήβα, μεταξύ των γιων του Οιδίποδα, Πολυνείκη και Ετεοκλή, η Αντιγόνη γυρεύει να αποδώσει νεκρικές τιμές στον αδερφό που πλήρωσε την αλαζονεία με τη ζωή του. Όμως, ο νέος βασιλιάς της πόλης και θείος της, Κρέοντας έχει δώσει εντολή προκειμένου το πτώμα του «προδότη» Πολυνείκη να παραμείνει, άταφο, βορά στα άγρια ζώα. Αγνοώντας τις οδηγίες, η Αντιγόνη απειθαρχεί, διεκδικώντας το δικαίωμα να θάψει το νεκρό της. Και με πρωτόγνωρη αδιαλλαξία, βρίσκεται σε μετωπική σύγκρουση με τις αποφάσεις της εξουσίας. Επισύρει, δηλαδή, στον εαυτό της ποινή θανάτου.
