Η πιο «νόστιμη» ιστορία πίσω από το αγαπημένο Κυριακάτικο τραπέζι

Γιατί η μαγειρική είναι ιστορίες που λέμε μέσα από τα πιάτα μας!

Στη ζωή μου δύο πράγματα με καθόρισαν, τα συναισθήματα και η μαγειρική και αυτό φάνηκε από όταν ήμουν μικρός καθώς η τρίτη λέξη που έμαθα ήταν «φαγητός», μία «λάθος» λέξη που για μένα όμως «κουβαλάει» φροντίδα γιατί την έμαθα από την αγαπημένη μου γιαγιά.  

Η γιαγιά μου, ήταν καθηγήτρια και προσπαθούσε να μου μάθει τη λέξη μάγειρας, εγώ όμως μέσα στην παιδική μου αφέλεια την είπα «φαγητός». Έτσι από εκείνη τη στιγμή και μάλλον για πάντα με ακολουθεί το φαγητό, τόσο που αποφάσισα να το κάνω στήλη και να λέω τις προσωπικές μου ιστορίες (fagitos stories) που φυσικά πάντα καταλήγουν σε μία συνταγή. 

Γιατί για μένα αυτό είναι η κουζίνα, συναισθήματα με γεύση.  Άλλωστε τί είναι το φαγητό; Μνήμες, αναμνήσεις με πρωταγωνιστή τη μαγειρική, και όχι τον μάγειρα.

Μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου και κάτι, που μεγαλώνοντας, άρχισε να μου είναι έντονη η απουσία του, είναι το Κυριακάτικο τραπέζι, το οποίο λόγω της δουλειάς μου στερήθηκα πολλές φορές. Ίσως γι’ αυτό όταν μαγειρεύω και είναι Κυριακή, νιώθω πάντα μία συγκίνηση ειδικά όταν τα πιάτα μου έχουν αποδέκτες οικογένειες που μαζεύονται, φίλους που βρίσκουν αφορμή να βρεθούν.

Γιατί αν κάτι δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι το Κυριακάτικο τραπέζι στο πατρικό μου, να μαζευόμαστε και να λέμε ιστορίες, φωνές, γέλια, τσακωμοί, πάντα σε πρώτο πλάνο η ανασκόπηση της εβδομάδας ώστε να ενημερώνεται όλη η οικογένεια. Κάτι μεταξύ ψυχανάλυσης και «δικαστηρίου» που πάντα όμως τελείωνε με μία ψυχική ευφορία και με τη βεβαιότητα ότι όλα είναι καλά και θα πάνε καλύτερα. 

Θυμάμαι τη μητέρα μου από το πρωί μέσα στην κουζίνα να ετοιμάζει φαγητό που θα έφτανε για δέκα άτομα και ας ήμασταν μόνο τέσσερις. Υπήρχε πάντα μία πίτα, οπωσδήποτε κάποιο φαγητό στο φούρνο, 2-3 σαλάτες γιατί ο καθένας μας ήθελε κάτι διαφορετικό, μικρά μεζεδάκια για λίγο πριν καθίσουμε στο τραπέζι, ιεροτελεστία, που ξεκινούσε το πρωί και τελείωνε αργά το απόγευμα. 

Αν όμως υπάρχει μία μυρωδιά που για μένα προσδιορίζει το απόλυτο Κυριακάτικο, οικογενειακό τραπέζι δεν είναι άλλη από τα κεφτεδάκια της μαμάς μου, τα λαχταριστά, αφράτα, αρωματικά κεφτεδάκια που τα σέρβιρε πάντα επάνω σε ένα βελούδινο πουρέ πατάτας και την τελευταία στιγμή τα «στόλιζε» με μια σάλτσα από πελτέ ντομάτας με ελαιόλαδο. 

Αυτή την αγαπημένη μου παιδική μνήμη και συνταγή μοιράζομαι πρώτα μαζί σας γιατί είναι και η αδυναμία μου.

Υλικά για 4 άτομα 

Κεφτεδάκια:

-1 κιλό κιμάς μοσχαρίσιος 
-1 ματσάκι δυόσμος ψιλοκομμένος 
-1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο 
-1 αυγό ολόκληρο 
-200 γρ. ψωμί ψίχα βουτηγμένο σε γάλα
-1 σκελίδα σκόρδο 
-70ml ελαιόλαδο 
-αλάτι - πιπέρι 

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σοτάρουμε το κρεμμύδι μαζί με το σκόρδο και πλάθουμε καλά τον κιμά με όλα τα υλικά. Μόλις κρυώσει το κρεμμύδι με το σκόρδο, τα προσθέτουμε στο μείγμα. Κάνουμε κεφτεδάκια των 40γρ. το ένα, τα αλευρώνουμε και τα τηγανίζουμε ελαφριά. 

Ταυτόχρονα έχουμε πάρει τρεις πατάτες και τις βράζουμε σε αλατισμένο νερό με την φλούδα, και μετά από 35 λεπτά αφού τις τσεκάρουμε με ένα μαχαιράκι ότι έχουν βράσει καλά, τις καθαρίζουμε όπως είναι ζεστές με τη βοήθεια μιας χαρτοπετσέτας. Στη συνέχεια τις ανακατεύουμε σε ένα μίξερ και προσθέτουμε μέσα στο μίξερ 250γρ. βούτυρο και 150ml γάλα, στο τέλος προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι. Μόλις ο πουρές μας είναι έτοιμος τον απλώνουμε σε μια πιατέλα, από επάνω τοποθετούμε τα κεφτεδάκια και την τελευταία στιγμή βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι 100ml ελαιόλαδο και 20 γρ. πελτέ, το αφήνουμε να μαγειρευτεί για 2 λεπτά και περιχύνουμε με αυτό τα κεφτεδάκια μας. 

Καλή μας Κυριακή! 

Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits