Χθες αργά το απόγευμα επιστρέφοντας από τη δουλειά, σταμάτησα σε ένα αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο και πήρα μερικά γλυκά για το σπίτι.
Στο δρόμο όμως άρχισα να σκέφτομαι πως δεν έκανα καλά, μιας και είναι μέρες τώρα που λέω πως θέλω να ελαττώσω τη ζάχαρη και να τρέφομαι καλύτερα.
Ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να απαλλαχτώ από το κουτί που κρατούσα στα χέρια μου. Μέχρι που σκέφτηκα να το αφήσω δίπλα σ'έναν κάδο σκουπιδιών. Τι στο καλό; Κάποιος θα το έβλεπε έτσι ωραία τυλιγμένο που ήταν και ίσως να το έπαιρνε μαζί του. Αλλά πάλι δεν μου πήγαινε να το κάνω. Ήθελα πραγματικά να τα χαρεί κάποιος, κι όχι να καταλήξουν στα σκουπίδια με το που τα αγόρασα.
Και τότε μου ήρθε η ιδέα! Ο πρώτος άνθρωπος που θα βρισκόταν στο δρόμο μου με απλωμένο χέρι, θα έπαιρνε ένα κουτί γλυκά αντί για χρήματα. Προχωρούσα όλο λαχτάρα για να βρω τον στόχο μου, μα δεν έβλεπα κανέναν. Και ξαφνικά τον είδα, να κάθεται με κλειστά μάτια και με το χέρι του δειλά να προεξέχει από το υπόλοιπο του σώμα, στη συμβολή δύο μεγάλων δρόμων. Πήγα κοντά του.
"Καλησπέρα σας" του είπα. "Θα θέλατε αντί για λεφτά να σας δώσω αυτό το κουτί με τα γλυκά που μόλις αγόρασα;"
Με κοίταξε ξαφνιασμένος και με χαρούμενη φωνή μου είπε: "Μα τι λέτε τώρα...αυτό είναι το πιο όμορφο δώρο...Σας ευχαριστώ πάρα πολύ..."
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά, την αγάπη και τη συγκίνηση που ένιωσα. Σκέφτηκα αμέσως έναν αγαπημένο μου φίλο που μου έλεγε πως η ΑΓΑΠΗ είναι το μοναδικό πράγμα που πολλαπλασιάζεται όταν διαιρείται. Γύρισα σπίτι σχεδόν, πετώντας. Χορτασμένη και χαρούμενη, σαν να είχα φάει ένα ολόκληρο ζαχαροπλαστείο.
Μπορείτε να με βρείτε επίσης στον φυσικό μου χώρο, στο blog μου Mama Petounia, στο instagram μου @mamapetounia, αλλά και στο facebook page μου Mama Petounia
