Tori Fraklin: "Το σημαντικό πρόβλημα αυτήν τη στιγμή στην Αμερική, είναι ο αγώνας για τη σωματική μας αυτονομία"
Ερασμία Αρβανιτά
8 Μαρτίου 2025
Η Tori Fraklin είναι από το Σικάγο. Είναι επαγγελματίας αθλήτρια στίβου και αγωνίζεται για την ομάδα των ΗΠΑ στο τριπλούν γυναικών. Πριν έρθει στην Αθήνα, είχε σπάσει το αμερικανικό ρεκόρ τρεις φορές. Στη χώρα μας, μετακόμισε πριν από τρία χρόνια για να συνεχίσει την αθλητική της καριέρα, και για την ακρίβεια τρεις μήνες πριν από τη διοργάνωση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 2022, για να προπονηθεί στο Ο.Α.Κ.Α. με τον Γιώργο Πομάσκι. Μαζί με εκείνον, κέρδισε το πρώτο μετάλλιο σε παγκόσμιο επίπεδο για Αμερικανίδα στο τριπλούν. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μιλά στο JennyGr για το τι σημαίνει να είσαι σήμερα γυναίκα στην Αμερική, αλλά και τι ελπίζει ότι θα αλλάξει στο μέλλον για κάθε γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο.
Πώς είναι να είσαι γυναίκα στην Αμερική το 2025: «Το σημαντικό πρόβλημα αυτήν τη στιγμή, είναι ο αγώνας για τη σωματική αυτονομία μας»
Αυτές τις μέρες, το να είσαι γυναίκα στην Αμερική γίνεται όλο και πιο τρομακτικό. Έχουν υπάρξει πολλές αλλαγές στη νομοθεσία, αλλαγές που επηρεάζουν την ελευθερία των επιλογών μας. Η ανατροπή της απόφασης Roe v. Wade, έθεσε τέλος στην ομοσπονδιακή προστασία των δικαιωμάτων άμβλωσης, καθώς και στους πολιτειακούς περιορισμούς για τον έλεγχο των γεννήσεων και την εξωσωματική γονιμοποίηση. Αυτήν τη στιγμή, υπάρχουν απειλές για την απαγόρευση ή τον περιορισμό των ιατρικών αμβλώσεων και την περικοπή της χρηματοδότησης για την υποβοηθούμενη γονιμοποίηση, καθώς και των υπηρεσιών μητρικής υγείας.
Είναι πραγματικά τρομακτικό να σκεφτεί κανείς ότι μια χώρα που κάποτε ήταν γνωστή ως η «πατρίδα της ελευθερίας και των γενναίων», βυθίζεται ταχύτατα σε μια κατάσταση φανατισμού, επαρχιωτισμού και μισογυνισμού. Αν και κάποιοι, θα ισχυρίζονταν ότι δεν «βυθίζεται», απλώς αυτό έρχεται στο φως.
Μεγαλώνοντας, δεν ήθελα να είμαι κορίτσι. Μεγάλωσα με τέσσερις μεγαλύτερους αδερφούς και υπήρξα μάρτυρας της ελευθερίας και τη διασκέδασής τους. Καταλάβα, ότι αυτό συμβαίνει επειδή είναι αγόρια (όχι επειδή ήμουν 6 ετών και εκείνοι ήταν πολύ μεγαλύτεροι). Με τα χρόνια κατάλαβα πώς η κοινωνία βλέπει τις γυναίκες, πώς οι γυναίκες φέρονται σε άλλες γυναίκες, πώς οι άνδρες αντιμετωπίζουν τις γυναίκες και πώς οι γυναίκες επηρεάζουν τις επιχειρήσεις, τη φιλία και την οικογένεια. Πραγματικά, όλο αυτό κυμαίνεται από μίσος, σε ζήλια, σε θαυμασμό, σε φόβο και σε αγάπη, μέχρι και στην «κόλλα» που κρατάει αυτόν τον κόσμο ενωμένο. Από το να μην θέλω να είμαι μόνη μου, μέχρι να αγκαλιάσω πλήρως την αληθινή δύναμη της διαίσθησης, των βαθύτερων συναισθημάτων, τη σύνδεση με τη φύση, τη δημιουργική μου καρδιά και το πνεύμα μου.
Βλέπω τη θέση μου σε αυτόν τον κόσμο ως γυναίκα που προορίζεται να οδηγήσει την κοινωνία πίσω στην αληθινή μας ουσία ώστε να επανασυνδεθούμε με την «ψυχή» της γης και του σύμπαντος. Η Simone de Beauvoir εξήγησε τόσο κομψά το πνεύμα των γυναικών καθώς αυτό παίρνει πλήρη μορφή. «Συγχωνευμένη με τον ουρανό και την ερημιά, η γυναίκα είναι αυτή η αόριστη πνοή που αναταράσσει και ανάβει το σύμπαν, είναι ένα άτομο ριζωμένο στο έδαφος και στην άπειρη συνείδηση, είναι ταυτόχρονα πνεύμα και ζωή, η παρουσία της είναι επιβλητική και θριαμβευτική όπως αυτή της ίδιας της γης».
Εάν μπορούσα να αλλάξω ένα πράγμα στην Αμερική, θα ήταν το να βρω κατάλληλες, ελεύθερα σκεπτόμενες, φιλόδοξες γυναίκες και θα τους έδινα περισσότερες ευκαιρίες και πόρους για να διεκδικήσουν πολιτικές θέσεις που μπορούν να έχουν αντίκτυπο στις κοινότητές τους.
Το σημαντικό πρόβλημα αυτήν τη στιγμή, είναι ο αγώνας για τη σωματική αυτονομία μας. Το δικαίωμα της ελευθερίας επιλογής στο πλαίσιο των δικαιωμάτων άμβλωσης, η ελευθερία της αντισύλληψης και η ελευθερία της εξωσωματικής γονιμοποίησης (IVF).
Σε παγκόσμιο επίπεδο, θα ήθελα οι φωνές μας όχι μόνο να ακούγονται, αλλά να γίνονται σεβαστές και αξιόπιστες ως διαπιστευμένες πηγές γνώσης, σοφίας και διορατικότητας.
Πώς βλέπει μια Αμερικανίδα τη ζωή στην Αθήνα: «Γνωρίζω ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα εδώ»
Η γλώσσα, φυσικά, ήταν κάτι που ήθελα να μάθω με ενθουσιασμό μόλις ήρθα στην Αθήνα. Πάντα οι άνθρωποι εδώ με υποδέχονταν με ενθουσιασμό όταν προσπαθούσα να μιλήσω ελληνικά. Η κουλτούρα και οι αξίες είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με την Αμερική. Σε γενικές γραμμές, νιώθω ότι η ελληνική κοινότητα εκτιμά πραγματικά τον ποιοτικό χρόνο με τους φίλους και την οικογένειά της. Περνούν τα περισσότερα βράδια έξω σε καφετέριες ή ταβέρνες απολαμβάνοντας απλώς την παρέα των άλλων ανθρώπων. Οι Έλληνες, εκτιμούν επίσης τον ελεύθερο χρόνο τους όταν δεν έχουν δουλειά και εκμεταλλεύονται κάθε Σαββατοκύριακο για να φύγουν από την πόλη και να απολαύσουν τη φύση σε ένα τοπικό χωριό ή νησί.
Στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι αφιερώνουν τόσο μεγάλο μέρος της ζωής τους δουλεύοντας. Η βιασύνη είναι η κουλτούρα μας και οι διακοπές (αν κάνουμε διακοπές) περιορίζονται σε περίπου μία ή δύο φορές τον χρόνο. Το να περνάμε χρόνο με την οικογένεια περιορίζεται στις διακοπές και οι περιστασιακές έξοδοι είναι λιγότερο αυθόρμητες. Θυμάμαι να εκπλήσσομαι που έβλεπα παιδιά και οικογένειες να βγαίνουν έξω στις 20:00 μια καθημερινή. Σκεφτόμουν: «Δεν έχετε όλοι σχολείο αύριο; Δεν έχετε δουλειά το πρωί;». Ήταν τόσο πρωτόγνωρο για μένα. Αλλά τώρα θαυμάζω πραγματικά αυτό το είδος νοοτροπίας.
Δεν έχω δει ή βιώσει κάτι από πρώτο χέρι για το πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στην Ελλάδα. Γνωρίζω, από όσα έχω ακούσει, ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα εδώ, καθώς και η μοιχεία ή η απιστία. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι κανένα από τα δύο είναι απόλυτα χαρακτηριστικό της Ελλάδας, γνωρίζω μερικά πολύ αγαπημένα και ευτυχισμένα ζευγάρια μέσα στην ελληνική κοινότητα. Κάτι που έχω παρατηρήσει, όμως, σε σχέση με το πώς οι Ελληνίδες αντιμετωπίζουν η μία την άλλη είναι ότι δεν υπάρχει πάντα μια γνήσια ευγένεια.
Υπάρχει αυτός ο ανταγωνισμός, ο φθόνος, η ζήλεια. Πράγματα, τα οποία εγώ ως παρατηρήτρια, θεωρώ ότι είναι ανόητα.
Μιλάω βέβαια γενικά, και δεν απορρίπτω όλες τις γυναίκες που αγαπούν και δημιουργούν χώρους ανάπτυξης μεταξύ των γυναικών. Νομίζω όμως ότι σπαταλιέται αυτή η ενέργεια με το να ανησυχείς για το τι κάνει ή δεν κάνει μια άλλη γυναίκα, πόσο όμορφη είναι ή δεν είναι, και να κουτσομπολεύεις για το αγόρι της οποιασδήποτε. Αυτή η ενέργεια θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να συνεχίσουν να αναπτύσσουν το μυαλό και τα ενδιαφέροντά τους και να βελτιώσουν την Αθήνα. Αυτή η πόλη τις χρειάζεται.
Η θέση της γυναίκας στον κόσμο: «Το να είμαστε σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο μας κάνει να αναδιαμορφώνουμε τους εαυτούς μας για να χωρέσουμε σε αυτόν»
Δεν πιστεύω ότι το να είσαι γυναίκα το 2025 είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο από το παρελθόν. Νομίζω ότι είναι απλώς διαφορετικό. Στο παρελθόν, οι γυναίκες βίωναν τα ίδια πράγματα: Το να απορρίπτονται, να κακοποιούνται, να τις εκμεταλλεύονται, να είναι αόρατες, να τις απομονώνουν, να τις δολοφονούν. Μόνο που τότε, έπρεπε να το κρατήσουν για τον εαυτό τους. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν, δεν μπορούσαν να αγωνιστούν, ίσως είχαν μόνο έναν μικρό κύκλο γυναικών να εμπιστευτούν.
Σήμερα, οι γυναίκες αντιμετωπίζουμε τα ίδια ζητήματα, αλλά μπορούμε, μερικές φορές, να λάβουμε δικαιοσύνη για τα εγκλήματα ή τις ανισότητες που μας επιβάλλονται.
Στο παρελθόν, οι περισσότερες γυναίκες δεν εργάζονταν εκτός σπιτιού. Τώρα δουλεύουμε, οπότε το να είμαστε σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο μας κάνει να αναδιαμορφώνουμε τους εαυτούς μας για να χωρέσουμε σε αυτόν. Ζούμε με το αρσενικό «πρότυπο» και χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε την ανισότητα στην εργασία. Η Simone de Beauvoir λέει: «Η υποκριτική στάση των αντρών σήμερα δημιουργεί μια οδυνηρή διάσπαση για τις γυναίκες: Αποδέχονται, ως επί το πλείστον, ότι η γυναίκα είναι ίση με εκείνους, ισότιμη, και όμως συνεχίζουν να την υποχρεώνουν να παραμένει η "μη ουσιαστική". Για εκείνη, αυτά τα δύο πεπρωμένα δεν συμβιβάζονται, διστάζει μεταξύ τους χωρίς να είναι ακριβώς κατάλληλη για κανένα από τα δύο, και αυτή είναι η πηγή της έλλειψης ισορροπίας της».
Η σωτηρία μας, είναι ότι μπορούμε να μιλήσουμε, μπορούμε να αγωνιστούμε και δεν χρειάζεται να απομονωθούμε. Σε όλη την ιστορία, υπάρχει πάντα δούναι και λαβείν.
Εάν έπρεπε να επιλέξω δύο πράγματα που πιστεύω ότι στο μέλλον θα προωθούσαν την ισότητα των φύλων, θα ήταν η εκπαίδευση και η ίση αμοιβή για ίση εργασία. Οι γυναίκες έχουν δικαίωμα στη σωστή σχολική εκπαίδευση και μόρφωση. Μια μορφωμένη γυναίκα θα ανυψώσει την οικογένειά της, την κοινότητά της, την οικονομία και την κοινωνία. Το να μπορεί κανείς να φροντίζει τον εαυτό του και την οικογένειά του με ίση αμοιβή είναι απαραίτητο για μια ισορροπημένη και σταθερή ζωή. Για μένα, είναι σημαντικό γυναίκες που κατάφεραν να μορφωθούν και να δημιουργήσουν μια αίσθηση οικονομικής ανεξαρτησίας ή σταθερότητας, να επιστρέψουν και να βοηθήσουν τις γυναίκες στην κοινότητά τους. Να τις διδάξουν, να τους προσφέρουν εργασία ή πόρους ώστε να μπορέσουν να σηκωθούν και να κάνουν το ίδιο.
Το μήνυμα που θέλω να στείλω σε κάθε γυναίκα εκεί έξω, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας είναι:
Είσαι ικανή. Έχεις ένα θείο δώρο να προσφέρεις σε αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να μην είναι κάποιο τεράστιο δημιουργικό, φυσικό, επιχειρηματικό εγχείρημα, μπορεί απλά να είναι το ότι εσύ εξελίσσεσαι ώστε να γίνεις ο καλύτερος εαυτός σου και να λάμψεις ακριβώς όπως είσαι: Ως εκείνη που ήταν πάντα γραφτό να είσαι.
Δες εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα του JennyGr για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, που αναδεικνύει τις εμπειρίες και τις φωνές γυναικών από όλο τον κόσμο που ζουν στην Αθήνα.
