Galina Kotsiur: "Υπάρχουν πολλές ανισότητες για τις γυναίκες στην Ουκρανία. Νομίζω ότι δεν θα περάσει τόσο γρήγορα, χρειάζονται ακόμα 50 χρόνια για να αλλάξει αυτό"

Η Galina είναι 53 ετών και είναι από την Ουκρανία. Μεγάλωσε σε ένα χωριό δυτικά της χώρας, κοντά στο Τσερνιβτσί, μέχρι τα 30 της. Εκεί ζούσε πάντα. Μετά ήρθε στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό της και το παιδί της. Εδώ κατοικούσε και η μητέρα του άντρα της, από το 1996. Στην αρχή, το πλάνο ήταν να μείνουν εδώ μόνο για έναν χρόνο, για να δουλέψουν, να βγάλουν μερικά χρήματα. Η Γαλήνη, είναι μαθηματικός και στην Ουκρανία εργαζόταν ως καθηγήτρια σε σχολείο. Τότε, υπήρχαν φορές που δεν πληρώνονταν με χρήματα, αλλά με προϊόντα: Ζάχαρη, αλεύρι, βότκα. Υπήρχε περίοδος που το κράτος δεν μπορούσε να πληρώσει τους εργαζόμενους. «Μια μέρα θυμάμαι που περπατούσα με τον μικρό μου, τον είχα πάρει από τον παιδικό σταθμό και μου είπε να του πάρω μια σοκολάτα. Και εγώ δεν είχα ούτε φράγκο, δεν μπορούσα να του αγοράσω», μου λέει.

Η Γαλήνη είναι διερμηνέας στη Μέλισσα, ενός δικτύου για μετανάστριες που ζουν στην Αθήνα και στοχεύει να ενισχύσει τους δεσμούς τους, να οικοδομήσει μια «γέφυρα» επικοινωνίας με την κοινωνία και να τις ενδυναμώσει. Από το 2004 μέχρι το 2014 εργαζόταν ως μαθηματικός στο Ουκρανικό σχολείο στην Αθήνα και εκεί ένιωθε ότι βρισκόταν στη χώρα της. Από το 2014, εργάζεται εκεί μόνο τα Σάββατα, ενώ πλέον έχει γίνει διευθύντρια. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μιλά στο JennyGr για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στην Ουκρανία, τις αλλαγές που έχει προσέξει και την ανάγκη κάθε γυναίκα να αισθάνεται ότι αξίζει.

REAL LIFE

Tori Fraklin: "Το σημαντικό πρόβλημα αυτήν τη στιγμή στην Αμερική, είναι ο αγώνας για τη σωματική μας αυτονομία"

Credits: Μυρτώ Κυρίτση

Πώς είναι να είσαι γυναίκα στην Ουκρανία: «Υπάρχουν πολλές ανισότητες για τις γυναίκες στην Ουκρανία [...] Χρειάζονται ακόμα 50 χρόνια για να αλλάξει αυτό»

«Για μένα είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτό, γιατί δεν ζω στην Ουκρανία σήμερα. Ξέρω, όμως, να πω πώς ήταν να είσαι γυναίκα στην Ουκρανία, πριν το 2001, επειδή το έζησα. Και τώρα, μπορώ να συγκρίνω τις καταστάσεις με το σήμερα, χάρη στις γυναίκες που έχουν έρθει στη Μέλισσα, γυναίκες από την Ουκρανία. Εγώ από μικρή ήμουν ένα σωστό κορίτσι, μεγάλωσα μαθαίνοντας πώς πρέπει να είμαι ένα "καλό" κορίτσι. Μετά το σχολείο, πέρασα στο πανεπιστήμιο, ο διαγωνισμός ήταν 5 άτομα για μία θέση, εγώ όμως πέρασα, κι αυτό ήταν πολύ μεγάλη νίκη για μένα.

Αλλά, δεν ήμουν περήφανη, δεν μπορούσα να είμαι περήφανη. Δεν ένιωθα περήφανη, επειδή η γυναίκα έπρεπε να είναι σεμνή, όχι περήφανη. Δεν έπρεπε να ξεπερνάει τον άντρα.

Το να είσαι γυναίκα τότε στην Ουκρανία, ήταν σαν να περπατάς σε πάγο. Έπρεπε πάντα να είσαι δυνατή, αλλά να μην το δείχνεις, έπρεπε να είσαι έξυπνη αλλά όχι περισσότερο από τους άντρες, έπρεπε να είσαι προσεκτική όταν γυρνούσες το βράδυ από το πανεπιστήμιο. Πάντα είχα μαζί μου τα κλειδιά, έτσι μου έμαθε ο μπαμπάς μου. Ήμουν πάντα έτοιμη να προστατεύσω τον εαυτό μου. Αυτό ήταν το φυσιολογικό. Δεν μου έμαθε κανείς ότι δεν είναι νορμάλ το να φοβάσαι στη χώρα σου. Κανείς δεν μας έλεγε ότι δεν πρέπει να είναι έτσι. Είχα έναν μεγάλο αδελφό. Θυμάμαι ότι όταν ήμασταν μικρά παιδιά με άγγιζε σε μέρη που δεν έπρεπε να το κάνει. Σαν να ήταν παιχνίδι. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να το πω στη μητέρα μου. Γιατί η γυναίκα έπρεπε να σιωπά, δεν έπρεπε να μιλάει, γιατί δεν θα άξιζε προσοχή. Γιατί εγώ φοβόμουν ότι αυτό θα καταστρέψει την οικογενειακή μας σχέση, πώς να το έλεγα στη μαμά μου; Αυτό δεν συνέβαινε μόνο με εμένα. Όλες οι γυναίκες στην Ουκρανία ζούσαν έτσι. Για μια Ουκρανή γυναίκα της ηλικίας μου είναι δύσκολο να μιλήσει με ψυχολόγο, σήμερα. Ακόμα, φοβάμαι να πω ότι χρειάζομαι βοήθεια, νιώθω ότι αυτό είναι αδυναμία.

Γεννήθηκα στη Σοβιετική Ένωση, τότε μας μάθαιναν ότι η γυναίκα πρέπει να είναι δυνατή, να δουλεύει, να μεγαλώνει τα παιδιά και είναι καλή νοικοκυρά. Έτσι ήταν το σωστό και το πιστεύαμε με όλη την ψυχή μας ότι αυτό είναι το σωστό: Ότι ο άντρας είναι το κεφάλι στο σπίτι, ότι η γυναίκα είναι πάντα στοργική. Πρέπει να δουλεύει, αλλά μη διαλέξει ποτέ την καριέρα της αντί για την οικογένεια. Αφού έχει οικογένεια, η καριέρα πάει.

Τώρα μπορώ να πως με σιγουριά ότι η δύναμη δεν είναι να σιωπάς, αλλά να μιλάς.

Ο τρόπος που μεγάλωσα είναι τόσο βαθιά μέσα μου, ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωνα ως γυναίκα δεν μπορεί να ξεπεραστεί, παρά το γεγονός πως τόσα χρόνια είμαι εδώ. Τώρα, βλέπω τις γυναίκες που έρχονται στην Αθήνα λόγω του πολέμου και είναι αλλιώς. Έχουν πολύ μεγάλη διαφορά και χαίρομαι πολύ. Μιλούν ανοιχτά, έχει αλλάξει η γενιά και αισθάνομαι περήφανη. Μεγάλωσαν με μαμάδες σαν εμένα, αλλά έχουν διαφορά. Ζητούν βοήθεια πιο εύκολα, δεν φοβούνται να πουν τι δεν τους αρέσει. Άλλη η γυναίκα από την Ουκρανία κάτω των 30, άλλη άνω των 50, όπως εγώ.

Ως γυναίκα δεν έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Έμαθα ότι πρέπει να κάνω τα πάντα μόνη μου. Έμαθα να ζω στην πατριαρχία. Ανάμεσα στις γυναίκες υπάρχει, όμως, αλληλεγγύη.

Θα ήθελα να αλλάξω τη νοοτροπία ότι η γυναίκα γεννιέται μόνο για να δίνει ζωή. Αυτό βαραίνει μια γυναίκα. Δεν λέω ότι είναι κακό να κάνεις παιδιά, έχω κι εγώ έναν μεγάλο γιο, αγαπώ τα παιδιά, αλλά νομίζω ότι αυτή η σκέψη, ότι εσύ είσαι γυναίκα και οπωσδήποτε πρέπει να γίνεις μητέρα, δεν πρέπει να υπάρχει. Εάν μια γυναίκα γεννηθεί και δεν έχει την επιβάρυνση ότι πρέπει να κάνει παιδιά, νομίζω ότι η ζωή θα πήγαινε λίγο διαφορετικά.

Υπάρχουν πολλές ανισότητες για τις γυναίκες στην Ουκρανία. Νομίζω ότι δεν θα περάσει τόσο γρήγορα, χρειάζονται ακόμα 50 χρόνια για να αλλάξει αυτό. Θα ήθελα οι γυναίκες από μικρές να μάθουν να εκφράζονται, να λένε όσα νιώθουν, να μη βάζουν όρια στον εαυτό τους.

Δεν θέλω γύρω από τη λέξη γυναίκα να υπάρχουν εμπόδια. Εμένα με "βλέπουν" από τη λέξη γυναίκα, κι όχι από το μυαλό που έχω.

Credits: Μυρτώ Κυρίτση

Πώς βλέπει μια Ουκρανή τη ζωή στην Αθήνα: «Βλέπω ότι οι νέες γυναίκες εδώ είναι πιο ανεξάρτητες»

Όταν ήρθα στην Ελλάδα μου έκανε εντύπωση ότι είχε πολύ κόσμο και πολλά αυτοκίνητα, γιατί μεγάλωσα στο χωριό. Μου αρέσει που οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλόξενοι. Από την άλλη, όταν ήρθα ένιωθα ότι με έβλεπαν ως κατώτερη. Κάτι άλλο που μου έχει κάνει εντύπωση, είναι ο τρόπος που με πείραξαν άντρες στον δρόμο. Με παρενόχλησαν. Αυτό ήταν τρομερό.

Εγώ από την ευγένεια μου, στην αρχή, όταν κάποιος μου μιλούσε στον δρόμο στεκόμουν και προσπαθούσα να καταλάβω τι ήθελε. Στην Ουκρανία στον δρόμο δεν με είχε ενοχλήσει κανείς. Μεγάλωσα στο χωριό, όμως, δεν ξέρω πώς είναι σε μια μεγάλη πόλη. Εδώ, υπάρχει μύθος ότι μια γυναίκα από την Ουκρανία είναι «εύκολη». Έτσι με έβλεπαν στην αρχή. Εγώ όλα αυτά χρόνια δούλευα με γυναίκες από την Ουκρανία, και δεν είχα πολλή επαφή με Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά οι γυναίκες που ξέρω, επειδή κάποιο διάστημα καθάριζα σπίτια και είχα πάει στο σπίτι τους, ήταν όλες πολύ μορφωμένες. Βλέπω ότι οι νέες γυναίκες εδώ είναι πιο ανεξάρτητες.

Credits: Μυρτώ Κυρίτση

Η θέση της γυναίκας στον κόσμο: «Νομίζω ότι το 2025 οι γυναίκες είναι πιο δυνατές από ποτέ»

Πιστεύω ότι το να είσαι γυναίκα το 2025 είναι πιο εύκολο από ό,τι παλιά. Επειδή εγώ συγκρίνω τα πράγματα με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου, βλέπω τη διαφορά. Εγώ νιώθω ότι η μητέρα μου ήθελε να κάνει πράγματα που δεν έκανε, δεν πήγε ποτέ να σπουδάσει. Σίγουρα δεν είναι όπως παλιά.

Κάποια στιγμή πιστεύω ότι θα αλλάξουν περισσότερο τα πράγματα, νομίζω ότι το 2025 οι γυναίκες είναι πιο δυνατές από ποτέ.

Μία γυναίκα με μία άλλη γυναίκα πρέπει να αλληλοϋποστηρίζονται, να μιλούν. Μπορείς να κάνεις πολλά όταν είσαι ομάδα. Αλλά και πάλι, κάθε γυναίκα χρειάζεται να παραμένει ξεχωριστή. Μια γυναίκα μπορεί σίγουρα να μιλήσει πιο εύκολα σε μια άλλη γυναίκα. Εάν κάποιος όταν ήμουν νέα, μου είχε πει ότι πρέπει να μιλάω και να μη φοβάμαι, δεν θα ήταν έτσι σήμερα τα πράγματα, δεν θα είχα το βάρος που έχω πάνω μου.

Το μήνυμα που θέλω να στείλω σε κάθε γυναίκα εκεί έξω, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας είναι ότι κάθε γυναίκα αξίζει να νιώθει και να είναι ευτυχισμένη. Κάθε γυναίκα αξίζει, απλώς επειδή είναι γυναίκα. Και εγώ αξίζω να είμαι ευτυχισμένη.

Δες εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα του JennyGr για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, που αναδεικνύει τις εμπειρίες και τις φωνές γυναικών από όλο τον κόσμο που ζουν στην Αθήνα.