Όλοι έχουμε την ανάγκη για τον προσωπικό τους ζωτικό χώρο που δεν μετριέται απαραίτητα σε τετραγωνικά αλλά στην δυνατότητα να έχουν τις δικές τους ιδιωτικές στιγμές.
Πόσο εφικτό είναι αυτό όταν όλοι συμβιώνουν κάτω από μία στέγη και αναγκαστικά μοιράζονται συνέχεια τον ίδιο χώρο; Και, ακόμα περισσότερο, πόσο εφικτό είναι όταν όλοι θέλουν να είναι κοντά και να μην αποκλείονται από τη ζωή των αγαπημένων τους; Παρ΄όλα αύτα ο πιο απτός τρόπος έκφρασης της ιδιωτικότητας είναι με την απόσταση στο χώρο. Ακόμη και στην πιο αγαπημένη οικογένεια χρειάζεται ο καθένας κάποιες στίγμες να παίρνει το χρόνο και το χώρο του. Την στιγμή εκείνη μπορεί να σκεφτεί, να χαλαρώσει, να πάρει τις αποφάσεις του για κάποιο θέμα, με απλά λόγια να μείνει για λίγο με τον εαυτό του.
Βέβαια η ανάγκη για ιδιωτικότητα μέσα στην οικογένεια δεν είναι σε όλους ίδια και ούτε παραμένει σταθερή για τον καθένα. Ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί στην προσχολική ηλικία δεν έχει τόση ανάγκη από χωρική απομόνωση ακριβώς γιατί μπορεί να απομονωθεί πολύ καλά με τη βοήθεια του παιχνιδιού και να μεταφερθεί με την φαντασία του σ’ έναν δικό του χώρο. Τον χώρο αυτό, ο παιδοψυχίατρος D. Winnicott, τον ονομάζει «μεταβατικό», επειδή βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο του παιδιού. Τα παιδιά έχουν ιδιαίτερη ευκολία να μπαινοβγαίνουν στον χώρο αυτό χωρίς να ενοχλούνται από τους γύρω. Παρόλα αυτά όμως οι υπόλοιποι οφείλουν να σέβονται την ιδιωτικότητα του παιδιού αφήνοντας του αυτό το χώρο που μπορεί να οριοθετείται π. χ. από τα σημεία στα οποία έχει στήσει το παιχνίδι του. Πολλά παιδιά επιλέγουν να φτιάξουν ένα σπίτι δικό τους μέσα στο σπίτι, χρησιμοποιώντας μαξιλάρια ή ένα μεγάλο κουτί, θέτοντας έτσι τα όρια τους και πέρνοντας το χώρο τους.
Για τα μεγαλύτερα παιδιά, στην εφηβεία ή την προεφηβεία τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και να δυσκολεύουν. Αυτή η προσωπικότητα που αναπτύσσεται και αναζητά ταυτότητα έχει μεγάλη ανάγκη από επαφή και από ιδιωτικότητα εξίσου. Τα παιδιά αρχίζουν να κλείνουν ή και να κλειδώνουν τις πόρτες τους, να θέλουν να πλένονται μόνα τους, να έχουν μυστικά, να κρατούν ημερολόγια, να ψιθυρίζουν στο τηλέφωνο, να μην μιλάνε πολύ για το τι έγινε στο σχολείο. Συνήθως η περίοδος αυτή είναι δύσκολη για τους γονείς γιατί αισθάνονται ότι χάνουν κάτι απ’ τα παιδιά τους. Πολλοί γονείς μάλιστα μελαγχολούν γιατί πίστευουν πως τα παιδιά τους δεν τους εμπιστεύονται.
Ωστόσο, είναι μια διαδικασία φυσιολογική καθώς με τον τρόπο αυτό τα παιδιά αρχίζουν να ανεξαρτοποιούνται. Χωρίς αυτό το βήμα της αυξημένης ιδιωτικότητας είναι δύσκολο να αυτονομηθούν και να βρουν την δική τους ταυτότητα. Για το λόγο αυτό, οι γονείς θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και είναι δίπλα στα παιδιά τους σεβόμενοι τα νέα όρια που θέτουν. Η ιδιωτικότητα είναι τόσο σημαντική μέσα στην οικογένεια όχι μόνο γιατί όλοι έχουν ανάγκη από στιγμές ηρεμίας, περισυλλογής, εσωστρέφειας αλλά και γιατί συμβολίζει το ότι ο καθένας είναι ένα ξεχωριστό και αυτόνομο άτομο που δεν υπάρχει μόνο μέσα από τους άλλους.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
