Μπορείτε να καλύψετε το χάσμα των γενεών;
Εκείνοι όμως στην ηλικία των παιδιών τους, δεν μεγάλωναν εκ των πραγμάτων στην κοινωνία που μεγαλώνουν τα παιδιά τους τώρα. Οι γονείς και γενικότερα οι ενήλικες μπαίνουν σε μια διαδικασία να κρίνουν τη νέα γενιά αυστηρά συγκρίνοντας τη συνεχώς με παλαιότερες γενιές. «Εμείς τότε δουλεύαμε από μικροί» ή «Ήμασταν υπεύθυνοι, εσείς τα περιμένετε όλα έτοιμα». Ωστόσο, για να γνωρίσεις κάτι πραγματικά, πρέπει να το δεις μέσα στο περιβάλλον που το πλαισιώνει. Πως είναι ο σημερινός κόσμος στον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας και πως άραγε επηρεάζει τα ίδια και τις σχέσεις τους; Απ’ όποια σκοπιά και αν το δείτε, κανείς δε ζει εντελώς ανεξάρτητος και ελεύθερος. Θέλοντας ή μη, γεννιόμαστε σε ένα τόπο και μεγαλώνουμε ενταγμένοι στο κοινωνικό πλαίσιο του τόπου αυτού. Οι αρχές, οι νόμοι, οι προσδοκίες, ο τρόπος ζωής μιας κοινωνίας επηρεάζουν κάθε άτομο που μεγαλώνει σε αυτήν. Ένα παιδί δεν είναι ο βασικός αίτιος για το ότι μπορεί να δείχνει αχάριστο ή ανικανοποίητο.
Ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνης αντιστοιχεί στη σημερινή κοινωνία που προωθεί την υπερκατανάλωση και δημιουργεί συνεχώς «νέες ανάγκες» στους ανθρώπους.
Χιλιάδες διαφημίσεις βομβαρδίζουν καθημερινά τους εφήβους προβάλλοντας νέα πρότυπα και πληθώρα αναγκών, η κάλυψη των οποίων οδηγεί στην υπερκατανάλωση.
Στο στόχαστρο των εταιριών φυσικά βρίσκονται και τα παιδιά μιας και που επηρεάζουν την αγορά αγαθών των γονέων τους αποτελούν τους αυριανούς καταναλωτές.
Μην ξεχνάμε ότι η Διαφήμιση είναι επίσης μία διαδικασία γνωστοποίησης και ενημέρωσης του καταναλωτικού κοινού. Σημαντικό είναι λοιπόν να «εκπαιδευτούν» τα παιδιά ώστε να αποκτήσουν συνείδηση και άμυνα σε ότι τους προκαλεί αρνητικές συνέπειες.
Μεγάλο ποσοστό κοριτσιών με ψυχογενή-νευρική ανορεξία, είχαν ως πρότυπό τους ανορεξικά μοντέλα που προβάλλονταν μέσω διαφημίσεων.
Υπάρχουν παιδιά που νιώθουν μειονεκτικά και δυστυχισμένα, όχι γιατί δεν έχουν παπούτσια να φορέσουν, αλλά γιατί έχουν 8 ζευγάρια και όχι 9! Δυστυχώς πολλές φορές χάνεται το μέτρο και η ουσία των πραγμάτων.
Ο ρόλος του γονέα, πολύ σημαντικός και μπορεί να υποστηρίξει το παιδί του ώστε να αποκτήσει κριτική σκέψη.
Από πολύ μικρή ηλικία πρέπει να συζητάμε μαζί του και να του εξηγούμε πως το χρήμα και τα αγαθά είναι «για τη ζωή», αλλά όχι η ίδια η ζωή. Υπάρχουν για να μας εξυπηρετούν και όχι για να τα υπηρετούμε.
Η διαφήμιση εξωραΐζει καταστάσεις. Τα παιδιά πρέπει να απομυθοποιήσουν και να φιλτράρουν ότι βλέπουν να προβάλλεται μέσω των διαφημίσεων.
Η φιλοσοφία της «ευημερίας του συνόλου» έχει παραγκωνιστεί, δίνοντας τη θέση της στη «φιλοσοφία του συμφέροντος».
Πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται για την αυτοεκπλήρωση και την προσωπική τους ευημερία, όχι απλά αγνοώντας τους γύρω τους, αλλά πολλές φορές καταπατώντας τους.
Εάν κοιτάξουμε γύρω μας, αυτό το κλίμα έχει κάνει την εμφάνιση του ακόμη και στα σχολεία!
Οι γονείς ταλαντεύονται: να καλλιεργήσουν στο παιδί καλοσύνη και αγνότητα εκθέτοντας το όμως στον κίνδυνο της εκμετάλλευσης ή να το παροτρύνουν να λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον, να γίνει σκληρό, χωρίς συναισθηματισμούς γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσει;
Η λύση, βρίσκεται κάπου στη μέση.
Το παιδί πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν είναι «ρόδινος», να είναι υποψιασμένο για την πιθανή αδικία που μπορεί να συναντήσει και να μάθει να αμύνεται.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει όμως να λειτουργεί εις βάρος άλλων ανθρώπων. Το να προστατεύεσαι και να μάχεσαι για τον εαυτό και τις φιλοδοξίες σου είναι αναγκαίο, το να κάνεις κακό όμως στους συνανθρώπους σου είναι κατακριτέο.
Πολλοί άνθρωποι βιώνουν την καθημερινότητα τους σαν έναν «αγώνα δρόμου».
Συνεχώς τρέχουν σε μια προσπάθεια να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, να αυξήσουν τις γνώσεις τους, να έχουν χρήματα, αγαθά… Μήπως μαζί τους τρέχει και η ίδια η ζωή;
Ο χρόνος περνάει μέσα στο άγχος και την πίεση και όταν πια έρθει η ώρα για «χαλάρωση» έχουν περάσει τα χρόνια και το κυνηγητό αφορά την ποιότητα ζωής!
Οι ρυθμοί που η σύγχρονη κοινωνία μας επιβάλλει πολλές φορές, συνεπάγονται πίεση, άγχος, αποξένωση, και τόσα άλλα που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να διαχειρίζονται για να ζήσουν πιο αρμονικά.
Πολλοί γονείς χωρίς να το θέλουν γίνονται «συνεργοί» πιέζοντας τα παιδιά τους να κάνουν πράγματα που αφορούν ακόμη και τον ελεύθερο χρόνο τους. Είναι πολύ σπουδαίο να καταλάβει ένα παιδί (αφού πρώτα το κατανοήσει πολύ καλά ο ίδιος ο γονιός) πως ο χρόνος για τον εαυτό μας (για χαλάρωση, διασκέδαση, αυτοσυγκέντρωση …) είναι απαραίτητος.
Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να «φορτίζουν τις μπαταρίες τους» ώστε να μη μειώνεται η αντοχή και η απόδοσή τους. Οι αποδράσεις από την καθημερινότητα μας βοηθούν να την αντιμετωπίζουμε πιο δημιουργικά, πιο παραγωγικά και πιο ευχάριστα.
Ακόμη και σε περίοδο εξετάσεων, το να διαβάζει το παιδί μέρα-νύχτα, όχι μόνο δεν θα το βοηθήσει να μάθει περισσότερα, αλλά αντίθετα θα λειτουργήσει ανασταλτικά. Το παιδί «βραχυκυκλώνει», η αντοχές του μειώνονται και φυσικά η ικανότητα μάθησης. Χρειάζεται χρόνος ανάπαυσης και ευχάριστης απασχόλησης του μυαλού και του σώματος.
Πολλοί ενήλικες αντιμετωπίζουν τους έφηβους με εχθρική διάθεση.
Γι’ αυτούς, η λέξη «εφηβεία» είναι συνώνυμη με απειθαρχία, έλλειψη σεβασμού, ανηθικότητα, ανταρσία κ.α.
Όπως συμβαίνει σε κάθε ηλικιακή ομάδα, είναι φυσικό ανάμεσα και στους εφήβους να υπάρχουν άτομα με κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά που δεν αποτελούν τον κανόνα αλλά την εξαίρεση.
Η εφηβεία, είναι από μόνη της μια περίοδος επανάστασης, προσπάθειας απογαλακτισμού από τους γονείς και ατομικής ανεξαρτησίας.
Όλα αυτά, δεν εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο από όλους τους εφήβους. Οι γονείς καλούνται να μην συγκρίνουν το δικό τους το παιδί με άλλα, αλλά να το αντιμετωπίζουν ως ξεχωριστή οντότητα.
Εκφράσεις του τύπου «Είδες τον φίλο σου;…..μακάρι να ήσουν κι εσύ έτσι» εκτός του ότι είναι πλέον ξεπερασμένες, δεν αποτελούν και τα καλύτερα επιχειρήματα στις συζητήσεις σας!
Στερεοτυπικές αντιλήψεις και αδικαιολόγητη εχθρική στάση από την πλευρά των ενηλίκων μπορεί να διαιωνίσουν αρνητικές καταστάσεις και να προκαλέσουν ξεσπάσματα και οργή ακόμα και σε ήρεμους, συνεργάσιμους έφηβους.
Ακόμα και κάποιος που αγαπά τα ειρηνικά μέσα, όταν του επιτεθούν πρέπει να αμυνθεί για να προστατευτεί!
Είναι καλό πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι γονείς να κατανοήσουν ότι οι έφηβοί τους δεν αποτελούν κίνδυνο για κανένα. Το μόνο «όπλο» που έχουν σε αυτή την ηλικία είναι το θάρρος, η δύναμη που νιώθουν στο να εκφράσουν την άποψη τους και να αγωνιστούν για τα πιστεύω τους. Δεν είναι τυχαίο που όντας έφηβος κανείς, αισθάνεται ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο! Οι έφηβοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι απειλή για την κοινωνία.
Πολύ συζήτηση και διάθεση για καλή επικοινωνία, πρέπει να είναι οι προτεραιότητες μας απέναντι στους νέους. Αυτοί άλλωστε είναι οι αυριανοί ενεργοί πολίτες και ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε, όχι κόβοντας τα φτερά τους, αλλά δίνοντας τους ελπίδα.
