Η δική μου εμπειρία θηλασμού: "Είχα γίνει μία καλοκουρδισμένη μηχανή παραγωγής γάλακτος"
Χριστίνα Θεοδωροπούλου
6 Νοεμβρίου 2020
Θα το έχεις ακούσει πολλές φορές, αλλά μόνο όταν αρχίζει και σε αφορά πιο άμεσα, το σκέφτεσαι. Ο θηλασμός είναι ίσως το πιο δύσκολο task που έχει μία μαμά να φέρει σε πέρας. Είναι επίπονο, απαιτεί υπομονή, ξαγρύπνια πολύωρη, επιμονή και αποφασιστικότητα.
Αποφασιστικότητα γιατί θέλει προσπάθεια. Ακόμα κι αν όλα κυλήσουν ομαλά και το ροδαλό μωρό πιπιλίσει αμέσως την θηλή της μαμάς και το γάλα ρέει με τον ρυθμό που πρέπει. Από την άλλη, η προσπάθεια εντείνεται όταν οι δυσκολίες παρακωλύουν τη φυσική διαδικασία του θηλασμού.
Γιατί η μαμά που επιλέγει να θηλάσει, πρέπει να το κάνει συνειδητά. Είναι δικαίωμά της να αποφασίσει για τον ίδιο της τον εαυτό και το παιδί της, και μόνο τότε θα τα καταφέρει.
Μιλώ από προσωπική εμπειρία. Συνειδητά είχα αποφασίσει ότι θα θηλάσω, ότι θα το προσπαθήσω τουλάχιστον. Πάλι συνειδητά, είχα προσπαθήσει να πάθω εμμονή για να αποφύγω τυχόν απογοητεύσεις βαριές που καθόλου καλοδεχούμενες δεν είναι στη λεχώνα.
Έπαθα σύγχυση. Τέτοια σύγχυση που μου κόστισε αρκετά. Το μωρό στο στήθος, κομπρέσες, θήλαστρο και πάλι κομπρέσες, και πάλι το μωρό στο στήθος. Όλη αυτή η διαδικασία έπαιζε σε λούπα για τις πρώτες 40 μέρες.
Είχα χάσει τη μέρα και την νύχτα κυριολεκτικά. Είχα γίνει μία καλοκουρδισμένη μηχανή, η οποία ακολουθούσε οδηγίες. Θα μου πείτε ποιες οδηγίες. Αυτές που διάβαζα στα forums, αυτές που άκουγα από τις ειδικούς στις διάφορες γραμμές υποστήριξης, αυτές που έπαιρνα από μαίες και σύμβουλους θηλασμού. Στα μεσοδιαστήματα της κάθε διαδικασίας -θηλασμός, κομπρέσες, θήλαστρο, κομπρέσες- μιλούσα στο τηλέφωνο, έμπαινα σε forums, συναντούσα μαίες. Ταυτόχρονα είχα πάντα στην αγκαλιά μου τον νεογέννητο γιο μου, που έκλαιγε συνεχώς και δεν κοιμόταν παρά ελάχιστα.
Ακολούθησα κάθε οδηγία πιστά. Εφάρμοσα όλες σχεδόν τις τεχνικές. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν σαν να προετοιμάζομαι για πρωταθλητισμό. Συνέπεια και στοχοπροσήλωση χωρίς ωστόσο, να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Και κάπου εκεί ξέχασα ότι είμαι μαμά. Ξέχασα ότι το μωρό μου με έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη την αγκαλιά μου κι ένα γλυκό νανούρισμα από μένα. Ακούει την καρδιά μου και οι χτύποι της πρέπει να το ηρεμούν. Ωστόσο, εγώ μονίμως έκλαιγα κι είχα έναν κόμπο στο στομάχι, που έκανε την καρδιά μου να τρέμει σχεδόν από το πόσο γρήγορα χτυπούσε.
Δεν ξέρω αν τελικά τα κατάφερα. Σχεδόν δύο χρόνια μετά, κι ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θα μου τον δώσω αυτό τον πόντο ως μαμά. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι ευτυχώς «ξύπνησα» γρήγορα σχετικά και δεν έχασα τις πολύτιμες πρώτες στιγμές με το μωρό. Τις πρόλαβα κάπου ανάμεσα στην τρέλα του θηλασμού και της αποστείρωσης των μπιμπερό.
Ξέρω επίσης, ότι κανένα μωρό δεν είναι καλά, αν δεν είναι και η μαμά του. Νιώθω τύψεις γιατί δεν ακολούθησα το ένστικτό μου. Γιατί δεν αφουγκράστηκα από την αρχή τις ανάγκες του μωρού μου. Γιατί μόνο εκείνο μπορεί να σε καθοδηγήσει σωστά. Εξάλλου, όπως σε όλα τα ζητήματα, έτσι και στον θηλασμό, οι συμβουλές είναι για να τις φιλτράρεις. Η απόφασή σου είναι αυτή που θα ακολουθείς. Αυτό είναι το δίδαγμα, το μάθημα από το δικό μου πάθημα. Οι οδηγίες είναι για τις μηχανές και οι εικόνες των χαρούμενων, ξεκούραστων μαμάδων που θηλάζουν ένα ήρεμο μωρό που κοιμάται, για εικονογράφηση. Η πραγματικότητα είσαι εσύ και το μωρό σου, όντα με δική τους προσωπικότητα.
Η Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού στην Ελλάδα είναι από την 1η ως την 7η Νοεμβρίου και κάθε χρόνο ευαισθητοποιεί κι ενημερώνει τις μαμάδες, κι όχι μόνο για τον θηλασμό. Με αυτή την αφορμή, αναφέρθηκα ξανά στη δική μου ιστορία, η οποία είναι σαφώς μία από τις πολλές, ίσως καθόλου διαφορετική από τις άλλες. Πάντα όμως, θα μου θυμίζει ότι η προσπάθεια είναι σύμμαχος και όχι τροχοπέδη.
Η μαμά χρειάζεται στήριξη, χρειάζεται μία αγκαλιά, έχει ανάγκη από όλους τους γύρω της να είναι εκεί πραγματικά. Για να έχει η προσπάθεια αποτέλεσμα, χωρίς κατάλοιπα ψυχολογικά. Αποτέλεσμα, μία πληρότητα που από τη μαμά θα περάσει αυτόματα στο μωρό. Κι αυτό νομίζω είναι το ζητούμενο στο τέλος κάθε μέρας και κάθε ιστορίας. Ένα αληθινό χαμόγελο.
