Στις συζητήσεις με τους ανθρώπους σου, ακούς περισσότερο, ενώ δεν δίνεις τόσο εύκολα συμβουλές. Αφήνεις χώρο στους άλλους να εκφραστούν χωρίς να περιμένεις την ανάσα τους για να πάρεις τον λόγο. Παρατηρείς περισσότερο τους άλλους και αποκωδικοποιείς πιο εύκολα συμπεριφορές και μοτίβα. Κι όταν μιλάς επιδιώκεις να μην προηγείσαι ως προσωπικότητα για το θέμα που σε απασχολεί. Δεν τους κριτικάρεις, γιατί όλοι λίγο πολύ έχουμε μία τρύπα στη βάρκα μας και πλέον αντιλαμβάνεσαι πως η κριτική απέναντι στον άλλον είναι ο δικός σου καθρέπτης.
Πιστεύω πως τα μικρά πράγματα κρατάνε τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές οι λεπτομέρειες που γέρνουν τη τραμπάλα προς το θετικό ή το αρνητικό.
Και οι λεπτομέρειες όταν γέρνουν προς το αρνητικό, φαντάζουν ελέφαντες, διότι έχεις εξιδανικεύσει τους ανθρώπους που έχεις επιλέξει στο κοντινό σου περιβάλλον και μπορούν να ακυρώσουν μέσα σε μία στιγμή οποιαδήποτε αυθεντικότητα ένιωθες με κάποιον. Και στη συνέχεια σε βάζουν στην διαδικασία να μπεις στο παιχνίδι της μεθοδολογίας και να χάσεις την αυθεντικότητα που στήριζε την φιλική/ ερωτική σου σχέση, οπότε να χάσεις μαζί και την προστασία που ένιωθες. Γιατί η αυθεντικότητα εμπεριέχει προστασία.
Κι όλο αυτό έρχεται και αναμοχλεύει πάλι τις αξίες και την ηθική σου. Και αναμετριέται "το παλεύω" με το "θα χάσω χρόνο".
Από την στιγμή που μπαίνες στη διαδικασία να ορίσεις οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση, αυτόματα την έχεις διαχωρίσει. Και ό,τι διαχωρίζεται είναι τρωτό και ελλιπές. Και από την μία η σοφία της " ανεκτικότητας" να σε βάζει στην διαδικασία να δίνεις χώρο σε ελλιπής καταστάσεις και από την άλλη ο πολύτιμος χρόνος σου.
Αυτά και άλλα πολλά κοινότυπα συμβαίνουν καθημερινά στις ανθρώπινες σχέσεις. Μερικές φορές οι άνθρωποι προσπαθούν όσο καλύτερα μπορούν, αλλά πάλι αυτό δεν είναι αρκετό.
