Πώς είναι να μαθαίνεις ότι λίγο πριν τα 10 σου θα πρέπει να κάνεις ινσουλίνη για το υπόλοιπο της ζωής σου;

Η Μαρία έμαθε ότι είναι διαβητική όταν ήταν μόλις 9 ετών. Από τότε μέχρι σήμερα ζει μια “γλυκιά” ζωή, συντροφιά με την ινσουλίνη, την προσοχή στη διατροφή της και την άσκηση.

Ο Παναγιώτης, θυμάται ακόμα εκείνη την κουταλιά χαλβά που τον έστειλε στο Παίδων. Δεν ξεχνά το πώς διαχειρίστηκαν οι γονείς του το πρόβλημα όταν εκείνος ήταν μόλις 8 ετών και στέλνει το δικό του μήνυμα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσετε αυτήν την ιδιομορφία στον οργανισμό σας.

Παναγιώτης Κουγιουμτζής, 41 ετών, φύλακας: «Δεν είχα τη ζωή των άλλων παιδιών»

Είμαι ο Παναγιώτης Κουγιουμτζής, είμαι 37 χρονών και πάσχω από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 (κοινώς σάκχαρο), από ηλικία 8 χρονών. Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μέρα που το ανακαλύψαμε εγώ και οι γονείς μου.

Είχα τελειώσει το μάθημα των αγγλικών και επειδή ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου έμενε μια συμμαθήτρια μου, ερχόταν και μας έπαιρνε κάποιος από τους γονείς μας. Το φροντιστήριο αγγλικών βρισκόταν σε απόσταση ούτε δέκα λεπτών από το σπίτι μου. Αυτό τα 10 λεπτά εκείνη την ημέρα μου φάνηκαν απόσταση 2 ωρών. Το αποκορύφωμα ήταν κάτι σκαλάκια (περίπου στα 15) τα οποία ανεβαίνοντας κόβαμε δρόμο. Εκείνη τη φορά ήταν λες και είχα μαζί μου 2 σακούλες πέτρες γεμάτες τσιμέντο. Ένα 8χρονο αγόρι και να ήθελε δεν μπορούσε να τα σηκώσει.

Στον δρόμο, θυμάμαι, περπατούσα εντελώς μηχανικά. Θυμάμαι ότι με ρώτησε ο πατέρας της κοπέλας αν ήμουν καλά και του είχα απαντήσει «ναι μια χαρά». Λογικά, θα υπέθεσε ότι σ' αυτήν την ηλικία μπορεί να κάναμε αστεία.

Με το που φτάνω σπίτι μου ανοίγω την πόρτα, με καλωσορίζουν οι γονείς μου και το πρώτο πράγμα που βλέπω πάνω στο τραπέζι, είναι ένα μπολ χαλβά σιμιγδάλι. Πρόλαβα να φάω μια κουτάλια και μετά ξύπνησα την άλλη μέρα στο Παίδων.

Διακομίστηκα με σάκχαρο 410, μου έκαναν όλες τις εξετάσεις και εκεί βρήκαν ότι πάσχω από νεανικό διαβήτη. Νοσηλευτικά για ενάμιση μήνα μέχρι να με σταθεροποιήσουν και να εξηγήσουν στους γονείς μου πώς θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μου από εκείνη τη μέρα και έπειτα. Να σημειωθεί πως κληρονομικά δεν είχε κανείς διαβήτη στο σόι μας.

Από τότε ξεκίνησε ένας Γολγοθάς για τους δικούς μου, γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση η οποία ήταν εντελώς άγνωστη σ' αυτούς. Ρωτούσαν να μάθουν και να πάρουν πληροφορίες γεμάτοι φόβο - ίσως και τρόμο.

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μηχάνημα μέτρησης σακχάρου στο αίμα, το οποίο σε κάθε τσίμπημα πονούσε το δάχτυλό σου για μία ώρα. Όπως και κάθε φορά που, όπου κι αν ήμουν, κι έπρεπε να φάω ακολουθούσαν οι δικοί μου ώστε να μου κάνουν την ινσουλίνη με την τότε μορφή φιαλιδίου και τη σύριγγα με τη βελόνα. Φυσικά, πάντοτε έπρεπε να βάζω την ινσουλίνη στο ψυγείο για να διατηρείται.

Θυμάμαι, επίσης, την απαγόρευση των δικών μου σε οτιδήποτε ήταν γλυκό. Έπρεπε να ζυγίζουν το καθετί πριν το φάω. Γενικά, σαν μικρο παιδί, δεν είχα την ελεύθερη ζωή που είχαν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου.

Θυμάμαι την ημέρα που έκανα πρώτη φορά ινσουλίνη ολομόναχος και έτσι έκτοτε μπορούσα να πηγαίνω κάπου μόνος μου, πάντα με προσοχή αλλά χωρίς την παρουσία των γονιών μου. Κύριο ρόλο στην αντιμετώπιση του προβλήματος έπαιξε η παρακολούθηση από τον διαβητολογικό μου, ο οποίος με παρακολουθεί μέχρι και σήμερα. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πει στους δικούς μου ότι δεν πάσχω από κάτι το οποίο ήταν τρομερό και φοβερό, άλλα από μια χρόνια πάθηση η οποία ήταν αντιμετωπίσιμη - αρκεί να ακολουθούσα τις οδηγίες του.

Ο κ. Χρίστος Ζουπάς πιστεύω έπαιξε, παίζει και ελπίζω/εύχομαι να συνεχίσει να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου για την αντιμετώπιση του διαβήτη. Συνιστώ σε όλους που πάσχουν από την ίδια πάθηση να έχει ο καθένας τον δικό του γιατρό.

Είναι πολύ διαφορετικό να έχεις κάποιον που γνωρίζει πιστοποιημένα το πρόβλημα σου ώστε να σε κουράρει. Κακά τα ψέματα, ο διαβήτης είναι μια χρόνια πάθηση. Αντιμετωπίσιμη φυσικά, η οποία αν την αφήσεις και δεν την προσέξεις θα σε αφήσει και εκείνη με πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στον οργανισμό σου.

Όσον αφορά στην επιστήμη, αν συγκρίνω την εποχή που το διέγνωσαν σε μένα, από το 1988 μέχρι σήμερα το 2021 τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά.

Η ινσουλίνη που από διάλυμα σε φιαλίδιο με ξεχωριστή σύριγγα έχει γίνει στυλό μιας χρήσης, με περισσότερη ανθεκτικότητα σε ζέστη και κρύο, που μπορείς να την κουβαλάς πάντα πάνω σου.

Η αντλία ινσουλίνης που τη χρησιμοποιούν πάρα πολλοί, η οποία ρυθμίζει μόνη τις μονάδες ανάλογα με τη ζωή σου, το μηχάνημα μέτρησης γλυκοκοιταγμένης που γίνεται με τσίμπημα από το δάχτυλο, το ανώδυνο τσίμπημα για την μέτρηση του σακχάρου σου, τα μηχανήματα μέτρησης στο αίμα που από κουτιά τεράστια έχουν γίνει μικροσκοπικά σε μέγεθος αναπτήρα ή το καινούργιο μηχάνημα, που φοράς αυτοκόλλητο στο χέρι και κουβαλώντας το μικρο μηχανηματάκι το περνάς από το χέρι σου και μετράει ανά πάσα στιγμή το αίμα σου, προειδοποιώντας σε για υπογλυκαιμίες, υπεργλυκαιμία ή αν το σάκχαρό σου παραμένει σταθερό.

Πλέον, μπορώ να πω πως όποιος πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη μπορεί να το χειριστεί σαν παιχνιδάκι και ευελπιστώ ότι τα επόμενα χρόνια θα γίνει ευκολότερο.

Το παν, θα ξαναπώ για άλλη μια φορά, είναι η σωστή αντιμετώπιση, η οποία πρέπει να είναι από τον εαυτό μας προς τον διαβήτη, ώστε να έχουμε τον έλεγχο εμείς, και όχι από τον διαβήτη προς στον εαυτό μας, γιατί τότε θα έρθουν δυσάρεστες εκπλήξεις και θα έχουμε χάσει τον έλεγχο.

Ο γιατρός μας, μας δίνει οδηγίες για το πώς πρέπει να κινούμαστε με τον σωστό τρόπο, είναι αυτός που μας ενημερώνει για ό,τι νέο και πάντα πρέπει να έχουμε επαφή με αυτόν, και συχνά.

Όταν άρχισα να κάνω την ινσουλίνη μόνος, ντρεπόμουν και πήγαινα σε μέρη που δεν φαινόμουν. Λανθασμένα βέβαια. Στην πορεία το απέβαλα και συνιστώ να το κάνουν όλοι. Πριν 4 χρόνια έτυχε να βρεθώ με την ίδια μου την αδελφή για διακοπές (εκείνη δεν είχε παρέα, εγώ είχα το ταίρι μου) και είχαμε πάει σε μια ταβέρνα για φαγητό. Στην καρέκλα που καθόμουν κάνω την ινσουλίνη κανονικά. Με κοιτάζει η αδελφή μου και με ρωτάει: «Καλά μέσα στον κόσμο την κάνεις δεν ντρέπεσαι;». Γυρίζω, την κοιτάζω και της απαντάω: «Γιατί να ντραπώ; Δεν έχω κάτι για το οποίο θα πρέπει να ντρέπομαι και ούτε να κρύβομαι απ' αυτό. Το ίδιο πρέπει να νιώθεις και εσύ για τον αδελφό σου». Συνέχισε να με κοιτάζει απορημένη.

Το να μην ντρέπεσαι και να φανερώνεις τι έχεις, σε βοηθάει. Ιδίως όταν έχεις γύρω σου άτομα δικά σου ή ακόμα και αγνώστους, που για παράδειγμα σε μια κατάσταση υπογλυκαιμίας θα ξέρουν πώς να σε βοηθήσουν.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για αυτό το θέμα, και μην ξεχνάτε :

ΕΙΝΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ.

Ο ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.

Μαρία Πολυχρόνη, γραμματέας Κολοσσού Ρόδου: «Στο σχολείο με ρωτούσαν αν ο διαβήτης είναι κολλητικός»

Ήμουν 9 ετών όταν οι γονείς μου παρατήρησαν ότι έχανα κιλά (είχα φτάσει στο σημείο να ζυγίζω 20 κιλά) και το μόνο που έκανα ήταν να πίνω νερό, να πηγαίνω τουαλέτα και να κοιμάμαι. Οι επισκέψεις στον γιατρό μου τότε, ο οποίος διέγνωσε ίωση και μου χορήγησε αντιβίωση, ήταν άκαρπες. Τότε επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο, σχεδόν σε κατάσταση κώματος, όπου μάθαμε ότι έχω Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1.

Ένιωσα ότι η ζωή μου άλλαξε από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν μπορούσα να φάω ό,τι έτρωγαν οι υπόλοιποι, έπρεπε να προσέχω περισσότερο τη διατροφή μου, την άσκησή μου και τις δραστηριότητές μου -κάτι που σαν παιδί, ήταν περίεργο για μένα. Η πάθηση δεν ήταν αρκετά διαδεδομένη εκείνα τα χρόνια. Αντιμετώπισα δυσκολίες στο σχολείο. Με ρωτούσαν γιατί κάνω ενέσεις, αν κολλάει, με απέφευγαν.

26 χρόνια μετά, αυτό που έχω να πω είναι ότι ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι στη ζωή μου και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Είχα, έχω και θα έχω τα ups & downs, υπογλυκαιμίες, αλλαγή στη διάθεση από τη μια στιγμή στην άλλη, ψυχολογική πτώση.

Χρειάζεται σίγουρα προσοχή στη διατροφή και στην άσκηση. Παρ’ όλα αυτά δεν χρειάζεται να «κόψεις» πολλά από την καθημερινότητα σου. Θα φάω τα μακαρόνια μου, το γλυκό μου, θα πιω το ποτό μου, αλλά όλα με μέτρο και με μέτρηση του σακχάρου. Σημαντικά επίσης είναι η ψυχολογία και το άγχος, μπορεί να ανέβει το σάκχαρό μου χωρίς να έχω φάει τίποτα, μόνο και μόνο γιατί είμαι στενοχωρημένη ή αγχωμένη.

Όταν είσαι τυπικός με την ινσουλίνη σου, τη διατροφή σου και τις επισκέψεις στον γιατρό σου, η ζωή σου θα είναι απόλυτα φυσιολογική, όπως και των υπολοίπων. Οι ενέσεις γίνονται συνήθεια πλέον και δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα από κανέναν.

Ο Διαβήτης δεν είναι ντροπή. Μην το κρατάτε κρυφό, ίσως χρειαστεί κάποιος να σας σώσει.