Προφανώς δεν είμαι αντίθετη στις απεργίες, ούτε στον αγώνα για τα δικαιώματα μας, όμως υπάρχει η πεζή καθημερινότητα που έρχεται να τα ποδοπατήσει όλα.
Ας πούμε ένα μείζον πρόβλημα που δημιουργείται, είναι ότι 15.30 το μεσημέρι, μαθαίνεις ότι το ένα σου παιδί αύριο δεν έχει σχολείο.
Θέλω να τονίσω το "ένα" γιατί μέσα στο μεγάλο πρόβλημα δημιουργείται και ένα μικρότερο που είναι το "άλλο" παιδί που έχει σχολείο και πρέπει να παλέψεις με τα κλάμματα και το "μαμά είναι αδικία εγώ να πάω σχολείο" και το "μαμά, ούτε εγώ θα πάω σχολείο".
Προσπαθώντας να εξηγήσεις στα παιδιά σου ότι δεν είναι αργία είναι απεργία και ότι είναι θέμα δικαιώματος και πιστεύω, το αν κάποιος θα απεργήσει ή όχι, ταυτόχρονα ψάχνεις να δεις τι θα το κάνεις το άλλο το δόλιο το παιδί που δεν έχει σχολείο.
Η μέση ελληνική οικογένεια, δεν έχει την οικονομική άνεση ώστε να μπορεί να υποστηρίξει "εκτάκτως" άνθρωπο που θα κρατήσει το παιδί, για τουλάχιστον 8 με 10 ώρες, ενώ σίγουρα δεν έχουν όλοι οι εργαζόμενοι που έχουν παιδιά την άνεση να πάρουν το παιδί τους στην δουλειά μαζί τους.
Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι οι παππουδογιαγιάδες, θείοι, θείες και αδέρφια μου αλήτες πουλιά, σε περίπτωση βέβαια που και αυτοί δεν εργάζονται ή δεν έχουν κάποια δουλειά, ή είναι τέλος πάντων σε μία λογική απόσταση από τα παιδιά.
Θα μου πείτε και τι να κάνουμε; Να μην απεργήσουμε; Όχι, δεν λέω αυτό. Όμως σίγουρα είναι λυπηρό ότι δεν έχουμε κάποιες δικλείδες ασφαλείας όχι ως χώρα- γιατί το πράγμα πάει πολύ μακριά, αλλά ως κοινότητες και κοινωνίες - γιατί και οι γονείς ενός σχολείου είναι μία μικρή κοινωνία, ώστε να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε και να αναπτύξουμε ένα σύστημα διαχείρισης με σκοπό αυτές οι περιπτώσεις να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά και όχι με λύσεις "που να το αφήσω το παιδί μου αύριο".
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που συνειδητοποιώ πως όντως δεν είμαι η Mary Poppins, και τελικά δεν βρίσκω λύσεις για όλα ( αλλά δεν σταματώ να θέλω να γίνω).
