H Μελία Κράιλινγκ στο JennyGr: “Η τέχνη οφείλει να ταρακουνήσει μυαλά και να αλλάξει νοοτροπίες”
Άννα Καντζηλιέρη
31 Οκτωβρίου 2025
Η Μελία Κράιλινγκ ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν ποτέ τα όνειρά τους. Από μικρή γνώριζε, πως μόνο όσοι προσπαθούν για τις επιθυμίες τους, έχουν πιθανότητες να τα καταφέρουν. Εκεί, λοιπόν, που οι άλλοι έβρισκαν εμπόδια, εκείνη δούλευε επίμονα, μελετούσε με υπομονή, παρατηρούσε με προσοχή, και έτσι σήμερα έχει καταφέρει να ξεχωρίζει όχι μόνο με το ταλέντο της, αλλά και με την ποιότητα του χαρακτήρα της.
Η Μελία Κράιλινγκ δεν είναι απλώς μία ηθοποιός με ρόλους σε διεθνείς παραγωγές - είναι μια ασταμάτητη καλλιτέχνις που αντλεί ενέργεια μέσα από την τέχνη της και δεν παύει ποτέ να εξελίσσεται. Η διαδρομή της δεν ήταν εύκολη, κάθε βήμα, όμως, την έφερνε και εξακολουθεί να τη φέρνει πιο κοντά στο όραμά της. Σήμερα, αποτελεί παράδειγμα για όσους πιστεύουν πως η δημιουργία είναι στάση ζωής. Μέσα στο χάος και την ανισορρπία, εκείνη παραμένει αυθεντική και πιστή στις αξίες που τη διαμόρφωσαν και την ακολουθούν από τότε που ήταν παιδί.
Την τρέχουσα θεατρική σεζόν, ζει το όνειρό της στη σκηνή του BIOS, παίζοντας στην παράσταση «Οι Ερωτευμένοι», την οποία σκηνοθετεί η Έλενα Πέγκα. Το έργο του Σαμ Σέπαρντ πραγματεύεται μια καταστροφική ερωτική ιστορία, που παραμένει διαχρονική και επίκαιρη, σε όποια εποχή κι αν βρίσκεσαι. Πώς θα γινόταν, άλλωστε, διαφορετικά, αφού οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν ένα θέμα που δεν θα πάψει ποτέ να μας απασχολεί.
Με αφορμή αυτό το νέο επαγγελματικό βήμα της, συναντηθήκαμε ένα πρωινό του Οκτώβρη στο κέντρο της πρωτεύουσας και όσα συζητήσαμε για το θέατρο, την υποκριτική, την κοινωνία, τη ζωή, αλλά και εκείνη την ίδια, θα τα διαβάσεις παρακάτω.
Η συνέντευξη της Μελία Κράιλινγκ στο JennyGr:
- «Οι Ερωτευμένοι» του Σαμ Σέπαρντ ανεβαίνουν αυτή τη θεατρική σεζόν στο BIOS. Τι πρόκειται να δούμε πάνω σε αυτή τη σκηνή;
«Οι Ερωτευμένοι» είναι ένα αμερικανικό έργο, γραμμένο από έναν από τους κορυφαίους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς - τον Σαμ Σέπαρντ. Το σκηνοθετεί η Έλενα Πέγκα και αυτό από μόνο του έχει πολύ ενδιαφέρον, διότι πρόκειται για μια γυναικεία ματιά σε ένα κείμενο γραμμένο από άνδρα. Ανεβάζουμε ένα έργο που είναι αρκετά ποιητικό - όσο είναι ρεαλιστικό άλλο τόσο είναι ποιητικό - σε έναν χώρο όπου υπάρχει εκπληκτική ατμόσφαιρα. Στο BIOS δεν θα βρεις μια κλασική ιταλική σκηνή με κόκκινα καθίσματα - είναι λίγο εναλλακτικός χώρος - που, όμως σου επιτρέπει να εισέλθεις σε έναν άλλο κόσμο. Αυτός ο κόσμος αποτελεί ένα μείγμα της αμερικανικής δύσης με κάτι πιο σύγχρονο, το οποίο, όμως, δεν το οριοθετούμε.
«Οι Ερωτευμένοι» είναι ένα έργο που μπορεί να υπάρξει παντού - σε κάθε χρόνο και τόπο. Το αμερικανικό στοιχείο διατηρείται κατά τη διάρκεια της παράστασης, ωστόσο το έχουμε προσαρμόσει στα μέτρα του χώρου όπου βρισκόμαστε. Αυτό που θα δουν οι θεατές, είναι μια δύσκολη ερωτική ιστορία, με πολύ δράμα αλλά και πολύ γέλιο - γιατί αυτά τα δύο συνήθως πάνε μαζί - και πολύ εύστοχα υπάρχουν μέσα στο κείμενο. Εκτός από το ζευγάρι, στην παράσταση συμμετέχουν ακόμα δύο «σκιερά» πρόσωπα, δηλαδή λίγο πιο αινιγματικά. Ηθοποιοί και θεατές χαράσσουν μια κοινή διαδρομή αυτή τη 1,5 ώρα, η οποία είναι γεμάτη έρωτα, αγάπη, οικογενειακά μυστικά - που μεταφέρονται με πολύ ωραίο τρόπο επί σκηνής. Πρόκειται για μια εκρηκτική παράσταση, που όλοι οι συντελεστές απολαμβάνουμε πολύ.
- Η Μελία έχει κοινά στοιχεία με την ηρωίδα της, τη Μέι; Υπάρχει κάτι που θαυμάζεις ή αντίθετα δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις σε αυτή;
Σε πρώτη ανάγνωση, δεν έχω πολλά κοινά στοιχεία με τη Μέι - την ηρωίδα που υποδύομαι. Ωστόσο, όταν άρχισα να την «σκαλίζω», βρήκα. Και έπρεπε να βρω, για να την καταλάβω. Μελετώντας τη, εντόπισα πως έχουμε και οι δύο την ανάγκη να αποσυνδεθούμε λίγο από τα οικογενειακά τραύματα, να μην αφήνουμε την οικογενειακή κληρονομιά να ορίζει πού θα πάμε στο μέλλον, το πώς θα είμαστε ως άνθρωποι, το πώς θα διαμορφωθεί ο χαρακτήρας μας και το πόσο θα επηρεαστούν τα συναισθήματά μας λόγω αυτής της κληρονομιάς. Είναι σημαντικό να μπορείς να ξεκολλήσεις από μία οικογενειακή παθογένεια. Ανατρέχοντας στην οικογενειακή ιστορία μου, βλέπω κάποια κοινά σημεία. Βέβαια, έχουμε και πολλές διαφορές.
Θέλω να πιστεύω πως δεν θα άφηνα ποτέ τον εαυτό μου να φτάσει στο σημείο που έχει βρεθεί η Μέι. Νομίζω πως θα μπορούσα να βάλω ένα τέλος σε κάτι καταστροφικό, σχεδόν πριν αρχίσει. Θα μπορούσα να ελέγξω την έκφραση των συναισθημάτων μου καλύτερα από εκείνη. Η Μέι είναι μια εκρηκτική κοπέλα στη φάση που τη συναντάμε στο έργο. Αυτές οι εκρήξεις σίγουρα με έχουν δυσκολέψει. Πλέον, τις απολαμβάνω, αλλά στην αρχή με δυσκόλευαν, διότι είναι αναπάντεχες και ασταμάτητες. Η Μέι είναι ένα κορίτσι αδάμαστο στο συγκεκριμένο σημείο, «βράζει» ολόκληρη.
Όσον αφορά στα χαρακτηριστικά που θαυμάζω, είναι αυτή η δύναμη που βρίσκει και διαχειρίζεται ό,τι της συμβαίνει. Μερικές φορές, χρειάζεται υπεράνθρωπη προσπάθεια για να αντισταθείς σε κάποια πράγματα - ο έρωτας είναι ένα από αυτά και όποιος έχει ερωτευτεί σφοδρά, γνωρίζει τι σημαίνει να πονάει όλο σου το σώμα από έρωτα. Όσο το απολαμβάνεις, άλλο τόσο σε ταλαιπωρεί. Και η δύναμη που χρειάζεται για να το αντέξεις, είναι τεράστια. Στη θέση της δεν ξέρω, αν θα είχα τις ίδιες αντοχές.
«Μερικές φορές, χρειάζεται υπεράνθρωπη προσπάθεια για να αντισταθείς σε κάποια πράγματα - ο έρωτας είναι ένα από αυτά και όποιος έχει ερωτευτεί σφοδρά, γνωρίζει τι σημαίνει να πονάει όλο σου το σώμα από έρωτα. Όσο το απολαμβάνεις, άλλο τόσο σε ταλαιπωρεί. Και η δύναμη που χρειάζεται για να το αντέξεις, είναι τεράστια».
- Το έργο πραγματεύεται την ιστορία δύο νέων, οι οποίοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε έναν έρωτα, που είναι ικανός να τους καταστρέψει. Ο Σαμ Σέπαρντ εμπνεύστηκε από την ίδια τη ζωή;
Ο Σαμ Σέπαρντ έχει δηλώσει πως εμπνεύστηκε από την ίδια τη ζωή για τη συγγραφή αυτού του έργου. Διάφορα κομμάτια του σχετίζονται με τη σχέση του με τον πατέρα του, τη σχέση του ίδιου αλλά και άλλων με το αλκοόλ και τη σχέση του με μια συγκεκριμένη γυναίκα τότε. Είναι αρκετά βιωματικό, χωρίς να είναι βιογραφικό. Μέσα στο έργο δεν υπάρχουν σημεία που αποτελούν απόλυτη αντανάκλαση της ζωής του. Αντλεί μόνο κάποια στοιχεία.
- Μετά από μια διαδρομή γεμάτη με δουλειές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, «εισβάλλει» στη ζωή σου το θέατρο. Πώς σε βρήκε αυτή η πρόταση; Πιστεύεις ότι στο θέατρο υπάρχουν περισσότερες προκλήσεις;
Θεωρώ σχεδόν διαφορετική δουλειά το θέατρο από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Είναι τόσο διαφορετικές οι τεχνικές που πρέπει να χρησιμοποιήσεις που, ναι, είναι στον ίδιο κόσμο, αλλά για εμένα δεν έχει καμία σχέση ο τρόπος με τον οποίο εργάζομαι στην πρόβα για το θεατρικό ή στην παράσταση με τον τρόπο που εργάζομαι μπροστά στην κάμερα. Έψαχνα πολλά χρόνια να επιστρέψω στη σκηνή - εκεί ξεκίνησα και ως χορεύτρια και στα πρώτα βήματά μου ως ηθοποιός. Μετά με πήγε κάπου αλλού η ζωή. Ζώντας στο Λος Άντζελες, όπου δεν υπάρχει ουσιαστική θεατρική σκηνή, δεν υπήρχαν ευκαιρίες για να κάνεις κάτι αξιόλογο σε αυτόν τον τομέα.
Μετά τους Πανθέους, είχα αποφασίσει ότι θέλω να πατήσω παύση στα υπόλοιπα - το οποίο είναι πολύ δύσκολο, γιατί πρέπει να πεις «όχι» και σε πράγματα, τα οποία μπορεί να τα έχεις και ανάγκη - και να εστιάσω στο θέατρο. Θεώρησα ότι πρέπει να πάρω αυτό το ρίσκο για να επιστρέψω στη σκηνή, αλλά ήθελα αυτό να συμβεί με έναν ομαλό τρόπο. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπαιζα σε παράσταση, συνεπώς χρειαζόμουν να αναγνωρίζω κάτι στη συνθήκη. Έτσι, πρότεινα στην Έλενα Πέγκα αυτό το έργο. Δεν είχα ιδέα ότι θα το κάναμε τόσο άμεσα. Δεν ήξερα αν θα της αρέσει, απλώς ήλπιζα να την ενδιαφέρει, γιατί αφενός έχουμε συνεργαστεί ξανά και αφετέρου θαυμάζω πολύ τη δουλειά της και ως συγγραφέας και ως σκηνοθέτις. Η ιδέα μου ήρθε, ενώ βρισκόμουν για διακοπές στη Σύρο. Βρήκα το βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου και το διάβασα ξανά. Είχα να το διαβάσω από τότε που ήμουν στη σχολή. Θυμάμαι πώς διάβασα την τελευταία σελίδα και είπα «αυτό είναι» - είχα καιρό να νιώσω έτσι με ένα θεατρικό. Την πήρα τηλέφωνο 2-3 ώρες μετά και της το είπα.
«Θεωρώ σχεδόν διαφορετική δουλειά το θέατρο από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Είναι τόσο διαφορετικές οι τεχνικές που πρέπει να χρησιμοποιήσεις που, ναι, είναι στον ίδιο κόσμο, αλλά για εμένα δεν έχει καμία σχέση ο τρόπος με τον οποίο εργάζομαι στην πρόβα για το θεατρικό ή στην παράσταση με τον τρόπο που εργάζομαι μπροστά στην κάμερα».
- Αν γυρνούσες πίσω τον χρόνο, θα άλλαζες κάτι στην επαγγελματική διαδρομή σου μέχρι σήμερα; Από τις «Βοργίες» και τα «Mammals» μέχρι την «Emily in Paris», τι άλλο ονειρεύεσαι;
Ονειρεύομαι να κάνω όλα αυτά που δεν έχω κάνει. Υπάρχουν δισεκατομμύρια projects εκεί έξω. Όλα τα πράγματα έχουν ενδιαφέρον, αρκεί να είσαι σε θέση να το αντιληφθείς. Μπορεί να μην σε ενδιαφέρουν όλα ταυτόχρονα - κάτι που δεν σε ενδιαφέρει τώρα, όμως, ίσως να σε ενδιαφέρει αργότερα. Το πιστεύω πολύ αυτό. Όλα στην ώρα τους. Όπως λέει και ο Μόργκαν Φρίμαν, οι ρόλοι έρχονται τη στιγμή που πρέπει να έρθουν. Αυτή είναι μια πολύ ωραία σκέψη - σε γλυτώνει από πολλή αγωνία. Αν κάθε φορά που δεν παίρνεις έναν ρόλο ή που τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλεις, σκέφτεσαι «γιατί», θα έχεις ένα μόνιμο άγχος και μια μόνιμη θλίψη. Συνεπώς, καλό είναι να πιστεύεις ότι τα πράγματα έρχονται, όταν πρέπει να έρθουν. Χωρίς, βέβαια, να μένεις αμέτοχος. Είναι σημαντικό να έχεις εμπιστοσύνη στη ροή των πραγμάτων.
Αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο, θα είχα πάει και σε μια σχολή σκηνοθεσίας. Μου αρέσει πολύ, μελετάω/παρατηρώ πολύ όταν βρίσκομαι στα γυρίσματα, αλλά μου λείπουν γνώσεις. Βέβαια, να σου πω κάτι; Δεν θέλω να λέω τι θα έκανα διαφορετικά στη ζωή μου, γιατί αυτά έκανα. Αυτά μπορούσα να κάνω. Με ό,τι έμαθα τότε, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ σήμερα. Σκέφτομαι πως είναι σημαντικό να αποκτά κανείς πραγματική γνώση - γιατί έχουμε μια ευκολία με το ίντερνετ και συχνά μπερδευόμαστε. Νομίζουμε πως διαβάσαμε ένα άρθρο και κάτι μάθαμε, αλλά δεν είναι έτσι. Εγώ προσπαθώ να πειθαρχούμαι, παρακολουθώντας online μαθήματα σε Πανεπιστήμια που τα παρέχουν δωρεάν, τηρώντας το πρόγραμμα. Η εποχή μας, με την άνθιση του διαδικτύου, μας διευκολύνει να νομίζουμε ότι ξέρουμε περισσότερα από αυτά που πράγματι γνωρίζουμε.
«Όλα τα πράγματα έχουν ενδιαφέρον, αρκεί να είσαι σε θέση να το αντιληφθείς. Μπορεί να μην σε ενδιαφέρουν όλα ταυτόχρονα - κάτι που δεν σε ενδιαφέρει τώρα, όμως, ίσως να σε ενδιαφέρει αργότερα. Το πιστεύω πολύ αυτό. Όλα στην ώρα τους».
- Είσαι μια καλλιτέχνις που γυρίζει τον κόσμο από μικρή ηλικία, άλλοτε για σπουδές, άλλοτε για δουλειά, άλλοτε για αναψυχή, αποκομίζοντας διαφορετικές εμπειρίες. Πόσο εύκολο είναι να είσαι γυναίκα και να νιώθεις ασφάλεια στη σύγχρονη κοινωνία;
Δεν έχω ταξιδέψει σε «δύσκολα» μέρη, δηλαδή σε περιοχές με εντελώς διαφορετικές κουλτούρες, όπως η Ινδία, η Κίνα ή χώρες της Αφρικής. Δεν έχω επισκεφτεί μέρη, στα οποία η αφετηρία της κουλτούρας τους είναι πολύ μακριά από τη δική μας. Τα περισσότερα ταξίδια που έχω κάνει είναι σε περιοχές που έχουν επηρεαστεί από τη Δύση. Σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάζεται να είσαι προσεκτικός, να σέβεσαι τα έθιμά τους και να τηρείς τους κανόνες και τις παραδόσεις τους. Δεν μπορώ να πω ότι έχω αισθανθεί δυσκολίες, επειδή είμαι γυναίκα.
- Τι σε τρομάζει περισσότερο στην κοινωνία του 2025;
Αυτή την εβδομάδα, αυτό που με τρομάζει περισσότερο στην ελληνική κοινωνία, είναι το πόσο εύκολα και σκληρά δικάζουμε τους άλλους. Συνήθως αυτό συμβαίνει, ενώ είμαστε κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη. Δεν νομίζω, πως οι άνθρωποι που δικάζουν με τέτοια άνεση από το πληκτρολόγιό τους, θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν είναι μόνο ότι σε στεναχωρεί. Με εντυπωσιάζει το πόσο εύκολο είναι για κάποιους να μιλάνε άσχημα για τον συνάνθρωπό τους. Απορώ γιατί αισθάνονται αυτή την ανάγκη, να γράψουν τόσο κακόβουλα μηνύματα στα social media. Δεν καταλαβαίνω από πού πηγάζει αυτό το πρόβλημα. Δεν σχετίζεται απόλυτα με το φύλο. Το παρατηρούμε συχνά προς τους celebrities, αλλά όχι μόνο. Δεν θυμάμαι τους παππούδες μου να μιλάνε έτσι - ούτε πίσω από τις κλειστές πόρτες. Με τρομάζει αυτή η συνθήκη, γιατί δεν την καταλαβαίνω.
«Με εντυπωσιάζει το πόσο εύκολο είναι για κάποιους να μιλάνε άσχημα για τον συνάνθρωπό τους. Απορώ γιατί αισθάνονται αυτή την ανάγκη, να γράψουν τόσο κακόβουλα μηνύματα στα social media. Δεν καταλαβαίνω από πού πηγάζει αυτό το πρόβλημα. Με τρομάζει αυτή η συνθήκη».
- Θεωρείς πως η τέχνη είναι ικανή να αλλάξει νοοτροπίες, να ταρακουνήσει μυαλά, να αφυπνίσει συνειδήσεις προς όφελος της κοινωνίας;
Η τέχνη οφείλει να ταρακουνάει μυαλά και να αλλάζει νοοτροπίες και συμπεριφορές. Η λέξη «ταρακουνάω» είναι πολύ σωστή, γιατί αυτό μπορεί να συμβεί ποικιλοτρόπως. Η τέχνη οφείλει να σε ξεβολέψει - ακόμα κι αν είναι για μερικά δευτερόλεπτα. Μπορεί να μην αλλάξεις γνώμη, αλλά είναι σημαντικό να αναρωτηθείς, αν αυτό που πιστεύεις είναι σωστό ή ωφέλιμο. Για να παραμένεις ζωντανός πρέπει να αναρωτιέσαι, αλλιώς τι; Περνάνε τα χρόνια χωρίς να αλλάζει τίποτα μέσα σου; Αυτό που λατρεύω στην τέχνη, είναι ότι δεν χρειάζεται όλοι να συμφωνήσουμε με κάτι.
- Υπάρχει κάτι που δεν σε έχουν ρωτήσει ποτέ σε καμία συνέντευξη και θα ήθελες να μοιραστείς ή να τοποθετηθείς;
Νομίζω, ότι θα ήθελα κάποιος να με ρωτήσει, πώς αισθάνομαι που όπου κι αν πάω είμαι ή μισή το ένα ή μισή το άλλο. Στην Ελλάδα, όλοι εστιάζουν στο ότι είμαι μισή Αμερικανίδα, άρα «ξένη». Στην Αμερική, όλοι εστιάζουν στο ότι είμαι μισή Ελληνίδα, άρα, επίσης, «ξένη». Και ενώ οι δημοσιογράφοι με ρωτάνε για τη ζωή μου εκεί, δεν ξέρω πώς να απαντήσω. Πάντως, το ότι στη χώρα μου εστιάζουν στο ότι κατάγομαι από αλλού και ότι στην άλλη χώρα μου εστιάζουν ότι είμαι πάλι από αλλού, μου προκαλεί ένα παράξενο συναίσθημα. Εγώ και στις δύο χώρες νιώθω σαν να είμαι στη χώρα μου. Ίσως, λίγο περισσότερο εδώ - γιατί εδώ μεγάλωσα.
Όταν ζω εδώ, μιλάω λιγότερο αγγλικά, και όταν ζω στην Αμερική, μιλάω λιγότερο ελληνικά. Σκέφτομαι και στις δύο γλώσσες - κάποιες φορές και ταυτόχρονα. Εγώ γνωρίζω ότι κατάγομαι και από τις δύο χώρες. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πως όσο είμαι παιδί της μαμάς μου, είμαι και παιδί του μπαμπά μου - όσο είμαι Ελληνίδα, είμαι και Αμερικανίδα. Το ενδιαφέρον είναι ότι στην Ελλάδα εστιάζουν στο αμερικανικό στοιχείο και στην Αμερική στο ελληνικό στοιχείο. Άρα, εγώ πρέπει να κάνω πάντα μια υπερπροσπάθεια να πείθω τους άλλους ότι ανήκω και εδώ και εκεί. Εγώ δεν νιώθω αυτή τη διαφορά, οπότε δεν καταλαβαίνω, γιατί οι άλλοι σε βλέπουν έτσι, ενώ μιλάς στη γλώσσα τους - που είναι και μητρική γλώσσα σου. Δεν είναι παράξενο; Είναι πάντως και διασκεδαστικό. Δεν με ενοχλεί, απλώς έχει ενδιαφέρον.
«Νομίζω, ότι θα ήθελα κάποιος να με ρωτήσει, πώς αισθάνομαι που όπου κι αν πάω είμαι ή μισή το ένα ή μισή το άλλο. Στην Ελλάδα, όλοι εστιάζουν στο ότι είμαι μισή Αμερικανίδα, άρα «ξένη». Στην Αμερική, όλοι εστιάζουν στο ότι είμαι μισή Ελληνίδα, άρα, επίσης, «ξένη». Και ενώ οι δημοσιογράφοι με ρωτάνε για τη ζωή μου εκεί, δεν ξέρω πώς να απαντήσω»
- Αν σου ζητούσα να μου πεις μια φράση, μια συμβουλή, μια σκέψη που ακολουθείς και σε ακολουθεί στη ζωή σου, ποια θα ήταν αυτή;
Η προετοιμασία είναι το παν. Στα αγγλικά το λένε preparation is key. Το ακολουθώ και με ακολουθεί γενικά στη ζωή μου. Αυτή η φράση έχει να κάνει με τα πάντα. Πρώτον, με το να μην κάνεις προχειροδουλειές και δεύτερον, με το να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για ό,τι προκύψει στη ζωή σου. Είναι σημαντικό να μπορείς να αρπάξεις την ευκαιρία, όταν εμφανιστεί, και να μπορείς να αποδώσεις χωρίς να πανικοβάλλεσαι. Το να είσαι προετοιμασμένος για ό,τι μπορεί να έρθει στη ζωή σου, θα σε δικαιώσει.
Φωτογραφίες: Τζίνα Σκανδάμη
Πληροφορίες παράστασης:
Οι Ερωτευμένοι του Σαμ Σέπαρντ στο BIOS, Πέμπτη με Κυριακή.
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος.
Σκηνοθεσία: Ελένα Πέγκα.
Ηθοποιοί: Μελία Κράιλινγκ, Παναγιώτης Γαβρέλας, Δημήτρης Καραβιώτης, Νίκος Βατικιώτης.
Εισιτήρια εδώ