Από την Αφροδίτη ΓραμμέληΔημοσιογράφος στην εφημερίδα «Το Βήμα», ραδιοφωνική παραγωγός στο «Βήμα fm 99,5»
Όλα αυτά τα χρόνια δεν μας αγκάλιασε. Θέλησε να μας μεταμορφώσει. Να μας κάνει κάτι άλλο. Η γυναίκα της τηλεόρασης είχε συγκεκριμένες αναλογίες, χρώμα μαλλιών, στυλ και άποψη για τη ζωή. Όλα απέκτησαν ανταύγειες, αέρα ανορεξίας, χαμόγελο λεύκανσης και επιτηδευμένη αφέλεια. Τα παραπανίσια κιλά προκάλεσαν κατάθλιψη, τα κουρασμένα χέρια αιτία ντροπής, η απουσία προδιάθεσης μοντέλου χαρακτηρίστηκε ελάττωμα. Την πιο ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μας την έκανε σόου και εξώφυλλο. Την έξοδο από το μαιευτήριο την έκανε πανηγύρι. Για όλα υπήρχε μία κάμερα. Μπερδευτήκαμε, αγχωθήκαμε, αποπροσανατολιστήκαμε. Ξεχάσαμε τον τρόπο που μεγαλώσαμε και απαξιώσαμε την προσωπική δημιουργία. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το λογότυπο της τσάντας κι ας μην μπορούσε να το σηκώσει το πορτοφόλι μας. Αρκεί να το σήκωνε η πιστωτική μας, αρκεί να την κρατούσε η παρουσιάστρια.
Η κρίση ήλθε και ο τηλεοπτικός καθρέπτης έσπασε. Το είδωλο ήταν ψεύτικο. Την πατήσαμε κορίτσια. Την στιγμή που η Γιούκα, η Βάνια, η Ρουσλάνα τα μάζευε κι έφευγε για την πατρίδα της μείναμε μόνες μπροστά στα βουνά με τα άπλυτα, στις τσάντες από το μανάβικο και τις λίστες από το σούπερ μάρκετ κενές. Στον βωμό του σπιτιού μας αποφασίσαμε να θυσιάσουμε το γαλλικό μανικιούρ, να ξεχωρίσουμε τα λευκά από τα σκούρα και να μπούμε στην κουζίνα μας με κέφι. Να μαγειρέψουμε με τα παιδιά μας, να φάμε τα γεμιστά που με περηφάνια φτιάξαμε και να απενοχοποιήσουμε την εικόνα μας. Ρετούς δεν είχαμε ποτέ αλλά είχαμε και έχουμε προσωπικότητα. Αυτή ξεχειλίζει από την εικόνα και αυτή δεν καμουφλάρεται. Και μπορεί εξώφυλλα να μην γίνουμε αλλά η μυρωδιά των ρούχων που έχει ετικέτα «μαμά» σου φέρνει και μία αγκαλιά που δεν την περιμένεις. Και οι καριέρες μας δεν έχουν κάμερες μπροστά αλλά τις κερδίσαμε μόνες μας και με τα φώτα ανοιχτά ή κλειστά είμαστε οι ίδιες. Υπάρχουν κι άλλα νούμερα τζιν εκτός από το 27, εξίσου όμορφα. Κρατάμε την τσάντα της μαμάς μας και μεταποιούμε τα ρούχα μας με τις φίλες μας. Κάνουμε ευφάνταστες αλογοουρές γιατί δεν «βγαίνει» να πάμε στο κομμωτήριο και κλαίμε μόνες μας στο μπάνιο άφοβα γιατί δεν μας ενδιαφέρει να μην χαλάσει το μακιγιάζ μας κι ας βγούμε σαν τους Αρλεκίνους.
Όταν μας αγαπήσει η τηλεόραση θα την αγαπήσουμε κι εμείς. Όταν θα μας αποδεχτεί γι αυτό που είμαστε και θα θέλει να ομορφύνει αυτό που έχουμε θα της ανοίξουμε την πόρτα. Μέχρι τότε, off…
