Η 11η Μαΐου είναι μία μέρα που έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ζωή μου σαν γυναίκα.
Ανήκω στην κατηγορία εκείνη των γυναικών, που δίχως να ξέρω το λόγο -ίσως γιατί έχω χωρισμένους γονείς- ήθελα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά από τα 18 μου. Ωστόσο, ξέρω πολλές φίλες μου κι άλλες γυναίκες που αντιμετώπιζαν το ίδιο θέμα με τρόμο, έχοντας κι αυτές δίκιο από τη μεριά τους. Στη σημερινή εποχή που αναμφισβήτητα η γυναίκα είναι κομμάτι της σύγχρονης παραγωγικής μηχανής και πρέπει να στήσει μία καριέρα, είναι φυσικό επόμενο να καθυστερεί όσο μπορεί την τεκνοποίηση.
Από καθαρή τύχη λοιπόν, βρέθηκα σε μία δουλειά από τα 18 μου χρόνια. Το μόντελινγκ ήταν εύκολο, ήταν νεανικό και σε μία εποχή -αρχές δεκαετίας του '90- που η μόδα και τα γυναικεία περιοδικά ανθούσαν στην Ελλάδα. Ήξερα όμως από την πρώτη μέρα ότι αυτό το επάγγελμα έχει ημερομηνία λήξης. Ήθελα από τότε να αρχίσω να ετοιμάζομαι για την επόμενη επαγγελματική κίνηση.
Εντελώς απρόβλεπτα κι εκτός προγράμματος, όπως γίνεται πάντα, στα 24 μου χρόνια ήρθε ο γάμος. Στο δικό μου μυαλό ο γάμος είναι συνδεδεμένος με τα παιδιά, εφόσον είναι εφικτό. Έντεκα μήνες μετά τον γάμο μου, ήταν η πρώτη μεγάλη μέρα της ζωής μου, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η 11η Μαΐου του 1997 που γέννησα την πρώτη μου κόρη.
Θυμάμαι τα πάντα, έστω και αν κράτησαν 13 ώρες οι πόνοι. Θυμάμαι το δωμάτιο που περιμέναμε με τον Πέτρο, θυμάμαι ότι ήταν η γιορτή την Μητέρας και τα μεγάφωνα στο μαιευτήριο έλεγαν κάθε 15 λεπτά "Χρόνια Πολλά" στις μανούλες. Δεν είχα καταλάβει το γιατί και έκπληκτη ρώτησα την μαία μου: "Έτσι κάνετε κάθε μέρα"; “ Όχι” μου απάντησε, “σήμερα μόνο, που είναι η γιορτή της Μητέρας”. Θυμάμαι ακόμα έντονα τη μυρωδιά του μαιευτηρίου και των νεογέννητων μωρών.
Τη στιγμή που άκουσα το πρώτο κλάμα της κόρης μου και είδα τον Πέτρο να κόβει τον ομφάλιο λώρο άρχισα να κλαίω για αρκετή ώρα, έχοντας το μωρό ακουμπισμένο πάνω στο στήθος μου. Ναι! Ήταν μεγαλύτερη στιγμή από τον γάμο, όπως και η γέννηση των άλλων 2 παιδιών μου που ακολούθησαν.
Και για να καταλάβετε τι είναι οι άντρες, για τον Πέτρο ήταν διπλή γιορτή! Εκείνη την ημέρα έπαιρνε ο Ολυμπιακός Πρωτάθλημα μετά από 13 χρόνια!
Το να σας γράψω ότι η ζωή μου άλλαξε με την μητρότητα το θεωρώ πλεονασμό γιατί είτε το έχετε ζήσει, είτε το έχετε διαβάσει.
Δεν είμασταν πια μονάδες 1+1=2 ή 1+2=3. Για πρώτη φορά, ένιωσα να έχω τη δική μου οικογένεια κι ότι αυτή η σχέση δεν ήταν οικοδόμημα φτιαγμένο μόνο από τούβλα έρωτα αλλά από γερά θεμέλια.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, έφερα στον κόσμο άλλα 2 παιδιά, έκανα κι άλλες δουλειές και μία άλλη 11η Μαΐου του 2011 "γέννησα" αυτό που έχω αγαπήσει σαν δουλειά περισσότερο, το Jenny.gr. Το Jenny.gr ήταν αυτό που μπόρεσε να με φέρει σε μια άλλη επαφή με τον κόσμο. Οτιδήποτε ζω σαν μάνα, σαν γυναίκα, σαν φίλη και σαν εργαζόμενη, θέλω να το καταθέτω εδώ και να επικοινωνούμε με οποιοδήποτε τρόπο γιατί σήμερα έχουμε κλειστεί όλοι στο καβούκι μας. Η ζωή δεν είναι μία σταθερή ευθεία, δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις σαν μία κόλλα χαρτί που θέλει απαντήσεις σε απρόσωπες ερωτήσεις.
Να ‘μαστε πάλι λοιπόν 11 Μαΐου αύριο, 16 ετών η Αμαλία, 2 χρονών το Jenny.gr, η γιορτή της Μητέρας μεθαύριο και… παίζει πάλι ο Ολυμπιακός!!!!!
Χρόνια μας Πολλά!!!
