Ναι, πρόκειται για τον γνωστό δημιουργό των παιδικών ταινιών, που έχει μείνει στην ιστορία ως ο πολυαγαπημένος «θείος Walt» εκατομμυρίων παιδιών, μικρών και μεγάλων, ως ένας πραγματικός gentleman, αφοσιωμένος πατέρας και πρότυπο ιδανικού πολίτη του Hollywood.
Ωστόσο, υπάρχει ένας μύθος σχετικά με τον Walt Disney. Σύμφωνα, με τον αστικό αυτό μύθο, ο Walt Disney δεν «έχει πεθάνει», αλλά τον έχουν «καταψύξει σε μια κλινική» και ότι τάχα θα το ξεπαγώσουν, όταν βρεθεί «το φάρμακο της ασθένειας του». Υποτίθεται ότι έχει αφήσει πολλά χρήματα για τη συντήρηση του στην κατάψυξη. Μάλιστα, σε αυτή την “κλινική” (ποτέ δεν αναφέρεται επωνυμία ή διεύθυνση) βρίσκονται και άλλοι πολλοί εκατομμυριούχοι. Κατά μία άλλη εκδοχή αναφέρεται ότι το παγωμένο σώμα του βρίσκεται θαμμένο στη γη, στην Disneyland, κάτω από το κάστρο της Σταχτοπούτας.
Ο χαρακτηρισμός σκοτεινός πρίγκιπας, δεν είναι τυχαίος. Όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και ο Walt Disney, έχει αρκετές σκοτεινές στιγμές και πτυχές της ζωής του. Η αλήθεια είναι πως πολλές απ΄ αυτές δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές. Δεν βγήκαν στο φως της δημοσιότητας εσκεμμένα καθώς έπρεπε να προφυλαχθεί τόσο το προφίλ του όσο και η φήμη της εταιρίας που συνεχώς γιγαντώνεται ακόμη και σήμερα.
Δικαίως πολλοί, μπορεί να αναρωτηθούν πως ένας δημιουργός παιδικών ταινιών έχει σκοτεινά σημεία στην ζωή του. Κι όμως, τι θα λέγατε αν μαθαίνατε πως ο Walt Disney υπήρξε πληροφοριοδότης του FBI, ένθερμος αντικουμουνιστής και αντισημίτης, είχε σχέσεις με τη μαφία και το Αμερικανικό Ναζιστικό Κίνημα, αισθανόταν το μπάσταρδο παιδί του Hollywood, παρουσίασε ως δικά του έργα δεκάδες δημιουργήματα άλλων και αποτέλεσε ένα από τα χειρότερα αφεντικά στη βιομηχανία του θεάματος.
Ποιος ήταν λοιπόν ο Walt Disney;
Ο Walt (Elias) Disney, γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1901 στο Σικάγο και ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του Ιρλανδοκαναδού Elias Disney και της Γερμανοαμερικανίδας Flora Call. Μετά τη γέννησή του, η οικογένεια Disney, μετακόμισε στο Marceline του Missouri, όπου ο Walt έζησε μέχρι τα εφηβικά του χρόνια. Από μικρός έδειξε το ενδιαφέρον και το ταλέντο του στην ζωγραφική, συνήθιζε μάλιστα να πουλάει σχέδια στους γείτονές του, για να εξασφαλίσει το χαρτζιλίκι του. Η μητέρα του και ο μεγάλος του αδερφός Roy, ήταν εκείνοι που τον ενθάρρυναν να καλλιεργήσει αυτό το ταλέντο του και να συνεχίσει τις σπουδές του στη ζωγραφική και στη φωτογραφία, στo McKinley High School στο Σικάγο. Εκεί ο Walt ανακάλυψε ένα ακόμα ταλέντο του, αυτό της υποκριτικής, μιμούμενος αρχικά τον ήρωά του, Charlie Chaplin και φτιάχνοντας ιστορίες με καρικατούρες των συμμαθητών του στο μαυροπίνακα.
Στα 1918, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Walt αποφασίζει να καταταγεί στο στρατό. Απορρίφθηκε λόγω ηλικίας. Ήταν μόλις 16 χρονών, έτσι κατετάγη στον Ερυθρό Σταυρό, όπου σαν οδηγός ασθενοφόρου, ταξίδεψε στη Γαλλία για να προσφέρει τις βοήθειές του στους χιλιάδες τραυματίες στα πεδία των μαχών. Το περίεργο και το ιδιαίτερο σ’ αυτήν την πληροφορία, που διάβασα στη βιογραφία του και γι αυτό θέλησα να το μεταφέρω κι εδώ, είναι πως το ασθενοφόρο του, δεν ήταν ένα κοινό ασθενοφόρο με το σήμα του ερυθρού Σταυρού, αλλά ένα όχημα που πάνω του είχε ζωγραφίσει τις πρώτες του φιγούρες. Όταν επέστρεψε από τη Γαλλία, ασχολήθηκε με τη διαφήμιση φτιάχνοντας μια μικρή εταιρία, την Laugh – o – Grams, η οποία όμως χρεοκόπησε. Η αποτυχία του στον τομέα της διαφήμισης, στάθηκε η αφορμή για να φύγει, με μια βαλίτσα και 20 δολάρια, προς αναζήτηση νέας καριέρας στο Hollywood αυτή τη φορά.
Το πρώτο του πόνημα ήταν μια σειρά ιστοριών, που σαν κεντρική ηρωίδα είχε ένα κορίτσι μέσα σ’ έναν κόσμο με ζωγραφιές, κάτι σαν την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων “, που είχε και τον παρόμοιο τίτλο Alice Comedies". Αργότερα άρχισε να ασχολείται αποκλειστικά με τη δημιουργία ιστοριών, που είχαν σαν πρωταγωνιστές, εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου, με πρωτότυπα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτό ήταν από την αρχή που ξεκίνησε, το μεγαλύτερο όραμά του, για την τέχνη που διάλεξε να υπηρετήσει. Η αγάπη του για τα ζώα ήταν εκείνη που τον ώθησε να δημιουργήσει τα πρώτα του σκίτσα, που μετέπειτα τον καθιέρωσαν στο χώρο της 7ης τέχνης. Ο Mickey Mouse ήταν το πρώτο του τέτοιο, αρχικά ασπρόμαυρο, σχέδιο, που σήμανε συναγερμό στο Hollywood και του πρόσφερε αυτόματα, την αναγκαία αναγνώριση για να μπορέσει να δημιουργήσει τη δική του εταιρία παραγωγής ταινιών με κινούμενα σχέδια. Τον Ιούλιο του 1925, παντρεύεται μια από τις ανώτερες υπαλλήλους στην εταιρία του, τη Lillian Bounds στο Lewiston του Idaho. Στα 1932, η συνεχώς αναπτυσσόμενη εταιρία των Disney studios, βραβεύεται με το Όσκαρ της Ακαδημίας Αμερικάνικου Κινηματογράφου, για την παραγωγή του "Flowers and trees", της πρώτης ταινίας μικρού μήκους, με έγχρωμα κινούμενα σχέδια. Το 1937 κυκλοφορεί και το "The old Mill" η πρώτη ταινία μικρού μήκους, με την τεχνική της κάμερας των πολλαπλών πλάνων, κάτι που στην ουσία εφηύρε ο ίδιος ο Walt Disney.
Στις 21 Δεκεμβρίου του 1937, στο Carthay Theater του Los Angeles, κάνει πρεμιέρα το πρώτο μεγάλου μήκους μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων, που δεν είναι άλλο από το γνωστό παραμύθι ” Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι “. Η Χιονάτη, ούτε λίγο ούτε πολύ, στοίχισε 1.500.000 $. (ποσό αστρονομικό, αν σκεφτεί κανείς ότι γυρίστηκε την περίοδο του μεγάλου κράχ στην Αμερική ) και δίκαια συγκαταλέγεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα, της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, τα στούντιο του Disney ολοκλήρωσαν τα γυρίσματα κι άλλων, κλασικών πια, μεγάλου μήκους ταινιών με κινούμενα σχέδια, όπως τα αγαπημένα “Pinoccio”, “Dumbo” (το ελεφαντάκι), “Bambi” (το ελαφάκι) και την αξεπέραστη μέχρι και σήμερα “Fantasia”.
Μεσολαβεί η τραγική περίοδος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, όπου τα στούντιο του Disney, τίθενται μερικώς στην υπηρεσία της προπαγάνδας για τη στελέχωση του στρατού και την ψυχαγωγία των νοσηλευόμενων τραυματιών, αλλά και των απανταχού συμμαχικών στρατευμάτων, κατόπιν θέσπισης ειδικού για τη βιομηχανία του θεάματος, νόμου της Αμερικανικής κυβερνήσεως. Προπολεμικά, τα στούντιο του Disney απασχολούσαν πάνω από 1000 καλλιτέχνες (σχεδιαστές, σεναριογράφους κλπ) και τεχνικούς. Με το πέρασμα στην παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων με κινούμενα σχέδια, όπως το “The Mickey Mouse Club” της δεκαετίας του ’50, αλλά και το “Wonderful World of Color” της δεκαετίας του ’60, που ήταν και το πρώτο έγχρωμο πρόγραμμα στην τηλεόραση, οι απασχολούμενοι στην επιχείρηση υπερδιπλασιάστηκαν. To 1945, για πρώτη φορά, τα στούντιο του Disney συνδύασαν σε μια ταινία, κινούμενα σχέδια με ζωντανή δράση, με το “The Three Caballeros”. Το αποτέλεσμα ήταν καλό, δεν συγκρίνεται όμως με το εξαιρετικό “Mary Poppins” που ήρθε 19 χρόνια αργότερα και σάρωσε τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ( γνωστά και ως Oscars). Μεταξύ αυτών, βραβείο ερμηνείας Α’ γυναικείου ρόλου για την Julie Andrews, μοντάζ, οπτικών εφέ, μουσικής για τον Richard M. Sherman και τραγουδιού, στο πασίγνωστο “Chim Chim Cher-ee”.
Το όνειρό του, ήταν να φτιάξει ένα τεράστιο, οργανωμένο πάρκο, που οι μικροί επισκέπτες του, να φιλοξενούνται και να ξεναγούνται σ’ αυτό, από τους ήρωες των ταινιών του. Το κατάφερε, όταν στα 1955, άνοιξε τις πύλες της η Disneyland. Επίσης δικό του δημιούργημα, είναι και το 43 τετραγωνικών μιλίων (δυο φορές όσο το Μανχάταν) “φυσιολατρικό” πάρκο, στο κέντρο της Φλόριντα. Μια τεράστια “παρθένα” έκταση, με πυκνή άγρια βλάστηση, που σχεδίασε ο ίδιος, με σπάνια φυτά και ζώα, που ζουν ελεύθερα και μπορεί ο επισκέπτης να μελετήσει από κοντά. Πλάι σ’ αυτό, στεγάζονται τα Walt Disney World Resort, με ξενοδοχεία και υπηρεσίες για τους επισκέπτες, που άρχισαν να λειτουργούν τον Οκτώβριο του 1971, το επιστημονικό κέντρο “Experimental Prototype Community of Tomorrow” ((EPCOT) που άνοιξε το 1982 και το Disney-MGM Studios Theme Park, που λειτουργεί από το Μάιο του 1989. Όλα αυτά βέβαια, πολύ μετά απ’ τον θάνατό του, στις 15 Δεκεμβρίου του 1966, πράγμα που σημαίνει πως ο ίδιος μπορεί να μας άφησε, αλλά οι ιδέες του συνεχίζουν να εμπνέουν και πως μόνος του έφτιαξε ένα μεγάλο μονοπάτι που αξίζει να συνεχιστεί. O ίδιος είχε πει … “You can design and create, and build the most wonderful place in the world. But it takes people to make the dream a reality.”
Όλα καλά μέχρι εδώ και αφού πραγματοποιήθηκε το όνειρο του, θα περίμενε κανείς πως θα ήταν ικανοποιημένος. Κάτι όμως τον βασάνιζε. Ήταν το θέμα σχετικά με την αθανασία.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Walt Disney όλο και περισσότερο κυριευόταν από την έμμονη ιδέα του δικού του θανάτου, προχωρώντας αρκετές φορές σε παράδοξες κινήσεις που πίστευε ότι θα τον έφερναν πιο κοντά στην πολυπόθητη αθανασία.
Ήταν λίγο μετά το 1961, όταν στην πρώτη Disneyland στο Anaheim ο Disney παρουσίασε ένα μοναδικό έκθεμα: έναν «ολοζώντανο» αντίγραφο του Abraham Lincoln.
Το αληθοφανές, με σάρκα, ρομπότ ήταν στην πραγματικότητα ένα σχετικά αδέξιο κατασκεύασμα, αποτέλεσμα της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας, σχεδιασμένο από τον Marc Davis του Walt Disney Studio με μία τεχνική που ονόμασαν audio- animatronics. Στόχος του Disney; Να ωθήσει το animation ένα βήμα πιο πέρα, χρησιμοποιώντας τρισδιάστατους χαρακτήρες.
Όσο αδέξιος όμως και αν ήταν ο Lincoln του Disney, δεν έπαυε να αποτελεί την πιο επιτυχημένη «ανάσταση» νεκρού ανθρώπου που είχε γίνει ποτέ! Και αν κατάφερνε να την αναπτύξει σωστά, τότε το ρομπότ αυτό ήταν μόνο η αρχή..
Σε προσωπικές συζητήσεις του συχνά ανέφερε μεταξύ σοβαρού και αστείου την πρόθεση του να κατασκευάσει ένα δικό του αντίγραφο, έναν audio- animatronic Disney για να κάθετε στο ψηλότερο σημείο της Disneyland και να διοικεί το βασίλειο του για πάντα.
Παράλληλα όμως με τις παραπάνω ενέργειες, ο Walt Disney ασχολήθηκε και με την κρυογονική, την επιστήμη που μελετά την πιθανότητα κατάψυξης ηλικιωμένων ή άρρωστων ανθρώπων έως τη στιγμή που το ανθρώπινο σώμα θα μπορεί να επαναφερθεί στη ζωή με πλήρη αποκατάσταση της υγείας του.
Συχνά, ο Walt συζητούσε με τον αδερφό του Roy για την πιθανότητα να παγώσει το σώμα του σε κάποιον θάλαμο κρυογονικής ή να δημιουργήσει έναν audio- animatronic Βασιλιά Disney. Η απάντηση του αδερφού του; Ένα απλό νεύμα συγκατάθεσης.
Τελικά, τα χρόνια πέρασαν δίχως να καταφέρει να συναντήσει την πολυπόθητη αθανασία, ενώ όσο πιο κοντά έφθανε στο θάνατο τόσο περισσότερο υποχωρούσε η ματαιόδοξη αυτή εμμονή που τον κατέτρεχε για μια ζωή.
Κάπως έτσι, το 1966, σε ηλικία 65 ετών, χτυπήθηκε από καρκίνο των πνευμόνων. Στις 14 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, στο νοσοκομείο St Joseph ακριβώς απέναντι από το studio του, άφησε την τελευταία του πνοή.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ζήτησε από μία νοσοκόμα να ανασηκώσει ελαφρώς το κρεβάτι του ώστε να μπορεί να βλέπει από το παράθυρο το studio του.. το πρωί τον βρήκανε νεκρό.
Φήμες θέλουν τον Walt Disney να έχει καταψυχθεί, ωστόσο αποτεφρώθηκε λίγες μέρες μετά τον θάνατό του.
Και ενώ, πολλοί πιστεύουν πως τελικά δεν υπάρχει η πολυπόθητη αθανασία και πως ο ίδιος απέτυχε στο project του αυτό, συνειδητοποιεί κανείς πως ίσως τελικά και να κέρδισε. Κέρδισε το δικαίωμα να προκαλεί τη συγκίνηση και τη χαρά σε εκατομμύρια ανθρώπους. Μικροί και μεγάλοι, παρακολουθούν τις ταινίες τους με ένα βλέμμα παιδικής αθωότητας νιώθοντας συναισθήματα αισιοδοξίας και μια κινητήρια δύναμη για ζωή και δημιουργία.
Αλήθεια, υπάρχει κάτι καλύτερο από την αιώνια φήμη; Ο Walt Disney κέρδισε εν αγνοία του την πολυπόθητη αθανασία.. και όπως είδαμε, το τίμημα δεν ήταν μικρό.
Κάντε likeστη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
