Η πρώτη γυναίκα με μεταμοσχευμένη καρδιά στην Ελλάδα μιλάει στο jenny.gr

Σήμερα το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών θα δοθεί μια μεγάλη συναυλία για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης στο θέμα δωρεάς οργάνων και στην σπουδαιότητα της για την συνέχιση της ζωής. 

Το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς θα είναι η Πρόεδρος του Συλλόγου Βαρέως Καρδιοπνευμονοπαθών Ασθενών, Λεβαντή Ιωάννα, η οποία θα βραβευτεί ως ένα ζωντανό παράδειγμα ζωής και δύναμης στέλνοντας το μήνυμα ότι όταν υπάρχει ελπίδα και κοινωνική συμπαράσταση μπορεί να συντελεστούν ιατρικά θαύματα. 

Η κα Ιωάννα Λεβαντή έχει ως μότο την εξής φράση που διάβασε στην είσοδο του Νοσοκομείου «Her field» πριν 25 χρόνια όταν πήγε για να χειρουργηθεί από τον καθηγητή Μαγκντί Γιακούμπ, τον οποίο λίγοι γνώριζαν τότε.

«Μην κρατάτε τα όργανα για τους ουρανούς οι ουρανοί γνωρίζουν ότι τα χρειαζόμαστε εδώ»

Εμείς συναντήσαμε την κα Ιωάννα Λεβαντή και μας μίλησε για τη ζωή της. Για το πώς είναι στα 24 σου να σου ανακοινώνουν ότι πεθαίνεις.

«Τo 1989 αρρώστησα από πνευμονία. Μου είπαν δηλαδή ότι μάλλον είχα πνευμονία. Ωστόσο, μπήκα στο νοσοκομείο για το στομάχι μου, λόγω των φαρμάκων. Εκεί τελικά είδαν ότι δεν είναι ούτε πνευμονία, ούτε το στομάχι. Η καρδιά είχε γίνει σαν μπαλόνι και πίεζε το στομάχι. Μου ανακοίνωσαν πως πάσχω από διατατική μυοκαρδιοπάθεια. Τον επόμενο μήνα μπήκα στο νοσοκομείο με 5 ανακοπές και εκεί μου είπαν ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Ήμουν 24 ετών τότε.

Η αδελφή μου ήταν εκείνη που μου είπε για την μεταμόσχευση καρδιάς. Εγώ νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα γιατί μέχρι τότε στην Ελλάδα μόνο η μεταμόσχευση νεφρού ήταν γνωστή. Κι όμως, στην Αγγλία υπήρχε ελπίδα να ζήσω. Πήρα την απόφαση να πάω και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Το πολύ πολύ θα έβλεπα και την Αγγλία πριν πεθάνω.

Και έτσι και έγινε, φύγαμε για Αγγλία και πήγαμε στο γιατρό τον Μαγκντί Γιακούμπ. Εκείνος μας παρέπεμψε στον κο Σέργιο Θεοδωρόπουλο. Αφού έγιναν όλες οι εξετάσεις μπήκα σε λίστα τον Οκτώβριο και βρέθηκε μόσχευμα το Φεβρουάριο.

Τα συναισθήματα είναι περίεργο πράγμα. Αγωνία, άγχος, άγνωστο. Δεν ξέρεις αν θα ζήσεις όχι την επόμενη μέρα αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο. Η δύσπνοια ήταν αφόρητη. Δεν μπορούσα να περπατήσω, δεν μπορούσα να κουνηθώ, δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Την μέρα που βρέθηκε το μόσχευμα με πήρε η γυναίκα του κο Σέργιου Θεοδωρόπουλου και η μου είπε ότι σήμερα μάλλον θα χειρουργηθείς.

Εκείνη τη στιγμή ξαναγεννήθηκα. Πριν ακόμα γίνει η εγχείρηση. Ξέρεις τι είναι να σου λένε όλοι "Που πας;", "θα πεθάνεις, έχεις ακόμα πέντε χρόνια ζωής και αυτά μέσα σε γυάλα." Και δεν μου τα έλεγαν φίλοι και γνωστοί αλλά οι γιατροί.

Αφού έγινε η επέμβαση, θυμάμαι το πρωί που ξύπνησα. Άκουγα στο μαξιλάρι το χτύπο της καρδιάς μου. Της νέας μου καρδιάς. Δάκρυσα. Δεν το πίστευα ότι ζούσα. Ότι είναι η δική μου καρδιά.

Ξέρεις τι είναι να ξεπερνάς το θάνατο; Νιώθεις ευλογημένος που σου δίνεται μία δεύτερη ευκαιρία. Δεν είναι εύκολο στα 24 σου να πεθαίνεις και να ξαναγεννιέσαι.

Γύρισα τον Ιούνιο μετά στην Ελλάδα και πηγαινοερχόμουν στην Αγγλία για ένα χρόνο στην αρχή τακτικά και μετά πιο αραιά. Στην Ελλάδα δεν υπήρχα πουθενά.

Θυμάμαι τότε ήμασταν 5 όλοι και όλοι που είχαμε γυρίσει με μεταμόσχευση καρδιάς και μας αντιμετώπιζαν σαν zombie. Δεν ήξεραν τι πάει να μεταμόσχευση καρδιάς, μόνο του νεφρού γνώριζαν. Μετά το 1992 που έγινε και το Ωνάσειο αρχίσαμε να υπάρχουμε. Σκεφτείτε πώς φεύγαμε πηγαίναμε στην Αγγλία κάναμε τις εξετάσεις, γεμίζαμε μια βαλίτσα φάρμακα και γυρνούσαμε.

Κάπου εκεί καταλάβαμε πως δεν γίνεται έπρεπε κάτι να κάνουμε. Αποφασίσαμε λοιπόν να ιδρύσουμε το Σύλλογο. Όμως σύλλογος με 5 άτομα δεν γίνεται. Πήρα σβάρνα τα νοσοκομεία και ψάχναμε για ασθενείς που είχαν ανάγκη από μεταμόσχευση.

Ο σκοπός του Συλλόγου τότε και ο σκοπός του Συλλόγου σήμερα είναι ένας, να ευαισθητοποιήθει ο κόσμος για τη δωρεά οργάνων. Θα πρέπει να γίνει συνείδηση. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν ανάγκη και τα τελικά σαπίζουν στο χώμα. Το λέω σκληρά αλλά είναι η πραγματικότητα.

Είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένα. Χάνονται άδικα άτομα σε τροχαία και άδικα άτομα περιμένοντας ένα δότη. Χάνεται ένας αλλά μπορούν να σωθούν μέχρι 9 άτομα.

Είμαστε πολύ πίσω στο κομμάτι αυτό. Υπάρχει άγνοια. Θα πρέπει οι γιατροί να βγουν και να εξηγήσουν. Δεν μιλάμε για εμπόριο οργάνων. Είμαι πρώτη στη λίστα για μεταμόσχευση νεφρού. Κάνω εδώ και εφτά χρόνια αιμοκάθαρση κάθε μέρα. Μ΄έχουν φωνάξει 8 φορές γιατί βρέθηκε μόσχευμα. Οι τελευταίες εξετάσεις όμως που γίνονται εκείνη την ώρα στο αίμα το δικό μου και στο αίμα του δότη δείχνουν ότι δεν υπάρχει συμβατότητα. Άρα πως μπορεί να γίνει εμπόριο οργάνων όταν την τελευταία στιγμή δεν μπορούν να στο δώσουν;

Αυτά πρέπει να βγουν οι γιατροί και να ενημερώσουν τον κόσμο. Και ο κόσμος πρέπει να τους ακούσει. Γιατί δεν του αρέσει να ακούει. Στο εξωτερικό ο κόσμος είναι πιο εξοικειωμένος με την ιδέα.

Η δωρεά οργάνων κάνει το θάνατο ζωή, την θλίψη χαρά και την απόγνωση ελπίδα.

Αν δεν υπήρχαν οι δότες που με πόνο ψυχής δώσανε τα όργανα των παιδιών τους και των συγγενών τους, δεν θα υπήρχαμε εμείς. Η βραδιά αυτή είναι αφιερωμένη στους δότες.

Στο κοριτσάκι που μου έδωσε τη καρδιά του και μπόρεσα να ζήσω μια δεύτερη ζωή. Έμαθα τυχαία για το δότη γιατί κανονικά απαγορεύεται. Όμως, από τότε ανάβω ένα κεράκι στην εκκλησία για εκείνο πρώτα, γιατί μου έδωσε ζωή.

Και ναι, πιστεύω στο Θεό, σε μια δύναμη δεν ξέρω. Ζω 25 χρόνια με τη νέα μου καρδιά και πριν είχα ζήσει 24 με την άλλη. Και ξέρω πώς υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που περιμένουν την ίδια στιγμή».

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να πούμε κάτι εμείς ως συμπληρωματικό σχόλιο. Η κα Λεβαντή Ιωάννα είναι ένα παράδειγμα ζωής, δύναμης, ελπίδας και πίστης. Την ευχαριστούμε πολύ γι΄αυτό.

 Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.