Λίγο πριν από την πρεμιέρα του «Blasted» (Ερείπια) της Sarah Kane, για δεύτερη χρονιά στο θέατρο «Πορεία», και σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες της για τον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, μιλάει για την αγάπη, τις ανασφάλειές της και όσα την κάνουν δυνατή και ευάλωτη.
Αν ξεχώριζες ένα μήνυμα της παράστασης Blasted, ποιο θα ήταν αυτό;
Είναι ένα σπουδαίο, άγριο έργο που με έχει οδηγήσει σε μονοπάτια δύσβατα. Η Sarah Kane καθιστά τους θεατές συμμέτοχους και ενεργούς και κατά κάποιο τρόπο τους παραλληλίζει με κοινωνίες ενεργές και ανθρώπους που δεν είναι παθητικοί σε αυτό που βλέπουν. Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Σαν να λέει στον κόσμο: «Ξυπνήστε!». Αυτό ξεχωρίζω. Επίσης, έχει υπαρξιακό και αντιπολεμικό χαρακτήρα το έργο, παρά τη βία του. Η βία είναι μια κραυγή βοήθειας, μια έκκληση για αγάπη. Κάποιοι θεατές δεν αντέχουν το έργο. Ορισμένοι έφευγαν, κάποιοι άλλοι έβγαιναν για λίγο έξω και επέστρεφαν.
Έκκληση για αγάπη… Είναι και για σένα τόσο σημαντική;
Για μένα σίγουρα. Πρώτα στη ζωή μου έρχονται η αγάπη και η συντροφικότητα. Αυτή η δουλειά μας απορροφάει και απαιτεί να της αφοσιωθούμε πλήρως γιατί αλλιώς -κατά τη γνώμη μου- δεν έχει νόημα να την κάνουμε. Σίγουρα με γεμίζει και με τροφοδοτεί, αλλά μετά την πρόβα, θέλω να μοιραστώ με τον άνθρωπό μου όσα έγιναν ή σκέφτομαι, να μοιραστώ τη ζωή μου.
Είναι τυχαίο ότι υποδύεσαι ηρωίδες με αρκετά… ψυχολογικά «θέματα»;
Να ρωτήσεις τους σκηνοθέτες που με διαλέγουν (γέλια)! Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς θέματα. Όλοι κρύβουμε αβύσσους. Στους ρόλους καλούμαι απλά να τους ανακαλύψω και να τους φωτίσω. Πάντως, η σχέση μου με την ψυχολογία και την ψυχανάλυση είναι καλή γιατί η μαμά μου είναι ψυχολόγος, οπότε είμαι πολύ ανοιχτή απέναντι σε αυτό. Η αρρώστια της ψυχής είναι σημαντική –ίσως και σημαντικότερη από την αρρώστια του σώματος. Δουλεύω στο θέατρο γιατί με αφορά η ανθρώπινη ψυχή.
Κάνεις γυρίσματα και για τον νέο κύκλο της Δέκατης Εντολής. Μόνο υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες λες «ναι» στην τηλεόραση;
Παντού βρίσκεις ποιότητα. Υπάρχει καλή και κακή τηλεόραση, καλό και κακό θέατρο. Για μένα πρώτο ρόλο παίζουν οι άνθρωποι και μετά το κείμενο. Απλώς δεν έχει τύχει να κάνω τηλεόραση τον τελευταίο καιρό. Είναι μεγάλη δέσμευση να πω ότι θα κάνω ένα σίριαλ 30 επεισοδίων. Θέλει αφοσίωση και σοβαρότητα. Δεν κάνω «ξεπέτες». Για τα συγκεκριμένα επεισόδια, πάω με μεγάλη ευχαρίστηση στο γύρισμα.
Τι κάνεις όταν σβήνουν τα φώτα και γυρίζεις στο σπίτι σου;
Περνάω χρόνο με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Παλιότερα ήθελα να βγαίνω περισσότερο. Τώρα προτιμώ να μένω σπίτι ή να βγαίνω σε ήσυχα μπαράκια. Διαβάζω αρκετά, βλέπω θέατρο και σινεμά και κάνω pilates. Γενικά, νομίζω πως έχω περισσότερο ενδιαφέρον στο θέατρο, παρά εκτός! (γέλια)
Έχεις συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες και έχεις τιμηθεί με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Στο ξεκίνημά σου συνάντησες προκαταλήψεις λόγω του επιθέτου σου (σ.σ. είναι κόρη του πολιτικού Αναστάσιου Παπαληγούρα);
Στην αρχή μπορεί να υπήρχε τέτοια προκατάληψη, αλλά ήμουν μικρή και δεν έδινα σημασία. Σαν χαρακτήρας θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου τι αξίζω και δεν στέκομαι σε αυτά. Μετά από λίγο καιρό σταμάτησαν. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές, όπως και πέρυσι με την αφίσα του Blasted που σχολιάστηκε έντονα, αν και ζορίζομαι, κλείνω τα αυτιά μου και δουλεύω.
Ήταν μοναδική σου επιλογή να γίνεις ηθοποιός;
Η μαμά μου λέει ότι είχα δει μια παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου όταν ήμουν πολύ μικρή και είπα πως ήθελα να γίνω ηθοποιός. Εγώ θυμάμαι ότι ήρθε σιγά σιγά ως επιλογή. Σταδιακά ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω. Στο θέατρο ένιωθα καλά. Παρόλο που οι γονείς μου δεν έχουν σχέση με το θέατρο, είχα θείες από τη μαμά μου και από τον μπαμπά μου που ήταν καλλιτέχνες. Είμαστε φιλότεχνη οικογένεια, οπότε οι γονείς μου με στήριξαν αμέσως και δεν βρήκα κανένα εμπόδιο.
Ασχολείσαι με την εικόνα σου; Έχεις ανασφάλειες;
Από ανασφάλειες έχω πολλές! Ασχολούμαι με την εικόνα μου, όχι υπερβολικά όμως. Μου αρέσει η μόδα αλλά όταν δουλεύω θα με δεις με ένα κολάν και ένα t-shirt, αναγκαστικά. Η έκθεση σε τόσο κόσμο κάθε βράδυ δεν επηρέασε το πώς βλέπω τον εαυτό μου. Υπάρχουν περίοδοι που αν κάτι δεν μου αρέσει επάνω μου, νομίζω ότι όλοι το παρατηρούν! (γέλια). Όμως, αυτό θα συνέβαινε ανεξάρτητα από το αν ήμουν ή όχι στο θέατρο.
Υπάρχουν στιγμές που σε αγχώνει αυτός ο αυστηρός προγραμματισμός και οι τρεις παραστάσεις (ή και παραπάνω) που παίζεις τον χρόνο;
Πιέζομαι πολύ. Είμαι αγχωτικός τύπος, ευτυχώς όχι σε βαθμό που δεν μπορώ να το ελέγξω. Πολλές φορές λέω «παναγία μου, μήπως να έμενα σε ένα νησί ή να έκανα οικογένεια και να τα παρατήσω;». Μετά μου περνάει. Είναι αγχωτική η δουλειά. Οι ηθοποιοί είναι σαν τους αθλητές. Όταν δουλεύω, δεν βγαίνω, δεν πίνω, κάνω γυμναστική. Θέλω να διατηρώ φυσική κατάσταση χωρίς να σημαίνει ότι δεν χαλαρώνω ποτέ. Πέρυσι μετά την «Αντιγόνη» ξεκουράστηκα για δύο μήνες. Πήγα ταξίδι στην Ευρώπη. Εντάξει, καταλαβαίνω πως όσο δύσκολη κι αν είναι η δουλειά, είναι ένα παιχνίδι. Παίζουμε. Άλλοι δουλεύουν για να σώζουν ανθρώπους.
Θέλεις να κάνεις οικογένεια;
Αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν είναι στα σχέδιά μου, αλλά ποτέ μου δεν είπα: «Α, εγώ δεν θα γίνω μάνα». Απλά θέλω να γίνει με χαρά και όρεξη και να το απολαύσω. Καμιά φορά αισθάνομαι μια ματαιότητα για όλα και αναρωτιέμαι: «Γιατί τόσο άγχος; Τόση πίεση, γιατί;». Το θέατρο από μόνο του είναι τόσο μάταιο που μου δίνει την απάντηση. Αφού υπάρχουν αισθήματα στο θέατρο, που είναι μια ψευδαίσθηση, τότε υπάρχουν και στη ζωή. Πιστεύω πως αν κάνω οικογένεια, θα νιώσω διαφορετικά, γιατί είναι μεγάλο ζήτημα να δίνεις ζωή σε έναν άνθρωπο.
Τι σου δίνει δύναμη και τι σε κάνει ευάλωτη;
Δύναμη μου δίνουν οι άνθρωποι που είναι γύρω μου και η επικοινωνία μαζί τους. Και η δουλειά μου. Ευάλωτη με κάνει η βία, η θλίψη, η αδικία, το ψέμα, ο ρατσισμός, η έλλειψη σεβασμού. Και στις διαπροσωπικές σχέσεις μου τα ίδια με θυμώνουν.
Περισσότερες πληροφορίες για το Blasted εδώ.
Photo credits: Μιχάλης Κωνσταντινίδης
