Ο Κώστας Κρομμύδας καταπιάνεται με πολλά πράγματα. Προσαρμόζεται, ανακαλύπτει, είναι παρών, αφουγγράζεται και καταγράφει. Δημιουργεί ιστορίες, εμπνέεται από την κόρη του και ακροβατεί ανάμεσα στο θέατρο και στη συγγραφή. Μιλήσαμε για το καινούργιο του βιβλίο, "Μη με λησμόνει" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα και για πολλά άλλα.
Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή και από πού εμπνέεστε;
Εκτός του ότι είναι από το πιο δημιουργικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου, η συγγραφή μου δίνει τη δυνατότητα να αποτυπώσω στο γραπτό λόγο, τις ιστορίες, τα συναισθήματα και τις εικόνες που με περιτριγυρίζουν από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Με εμπνέουν πολλά πράγματα. Ένας ήχος, μια εικόνα, ένα συναίσθημα, ακόμη και η ελευθερία της σκέψης μου να παντρεύει το πραγματικό με το φανταστικό. Οτιδήποτε κάνω πλέον έχει να κάνει με το πώς θα χτίσω κάθε φορά την επόμενη ιστορία.
Πόσο σας επηρέασε η πατρότητα σε σχέση με τη συγγραφική ενασχόληση;
Νομίζω πως αν δεν είχα γίνει πατέρας δεν θα είχα γράψει ποτέ μου ένα ολοκληρωμένο βιβλίο. Άλλωστε η αφορμή για να γράψω το πρώτο μου (Μπαμπά μεγάλωσε με) ήταν η κόρη μου καθώς αποτύπωσα όλη μου την εμπειρία ως μπαμπάς τα πρώτα χρόνια της ανατροφής της. Αρχικά αυτό μου έδωσε μεγάλη δύναμη για να γράψω και το πρώτο μου μυθιστόρημα (Η ζωή που έλειπε) αλλά πλέον είναι για μένα τεράστια πηγή έμπνευσης. Η γέννηση της ενεργοποίησε μια πολύ δημιουργική περιοχή μου που ήταν, περιέργως κρυμμένη.
Μιλήστε μας για την ιστορία του τελευταίου σας βιβλίου «Μη με λησμόνει» και για την επιλογή του τίτλου.
Όπως και τα άλλα μου βιβλία το ΜΜΛ είναι εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία που με συγκλόνισε όταν έφτασε σε εμένα. Πάντα με γοητεύουν οι ανοιχτοί λογαριασμοί που έχουμε όλοι μας με το παρελθόν, αλλά και όσα αποκαλύπτονται στο ΜΜΛ όταν συναντιούνται οι διαφορετικοί κόσμοι των ηρώων μου καθορίζουν την εξέλιξη της πλοκής. Βασικό συστατικό για μένα πάντα είναι τα συναισθήματα και το πώς καθοδηγούν τις ζωές μας. Το βιβλίο είναι ο τίτλος αλλά και το αντίθετο. Εκτός από το όμορφο μπλε λουλούδι που ανθίζει όταν ο χειμώνας φεύγει , ο συμβολισμός της ίδιας της έκφρασης εμπεριέχει άπειρα συναισθήματα. Κανείς δεν θέλει να ξεχαστεί και ο τίτλος μοιάζει σαν μια μικρή παράκληση στο πεπρωμένο να μην χαθούμε χωρίς να έχουμε αφήσει πίσω μας κάτι από τα πολύ απλά που τρέφουν τις ζωές μας. Ο καθένας βέβαια αφήνει πίσω του ότι επιλέγει η ότι του καθόρισε η μοίρα…
Σε δημιουργικό επίπεδο, πόσο σας έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση στη χώρα μας; Πώς μπορεί η λογοτεχνία να λειτουργήσει σαν αντίδοτο στη μαυρίλα της εποχής;
Εμένα η κρίση μάλλον με βοήθησε να ενεργοποιηθώ δημιουργικά οπότε της χρωστάω. Οι επιλογές που είχα ήταν να ακολουθήσω την γενικότερη κατήφεια και να περιμένω. Δεν το έκανα γιατί κατάλαβα πως αυτό θα με πήγαινε πολύ πίσω. Η τέχνες γενικότερα νομίζω πως βοηθούν καθοριστικά τους ανθρώπους όχι μόνο με τη μορφή της ψυχαγωγίας αλλά με κάτι πιο βαθύ που έχει να κάνει με την κατανόηση του ίδιου μας του εαυτού. Δεν είναι τυχαία η ρήση πολλών που λέει πως σε μέρη με πόλεμο η κρίση ανθίζουν οι τέχνες. Η Λογοτεχνία είναι μια μορφή τέχνης που σίγουρα βοηθά τον άνθρωπο στις δύσκολες στιγμές. Περίμενα πως στην Ελλάδα θα υπήρχε μεγαλύτερη άνθηση μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει.
Ποιοι είναι μερικοί από τους εμβληματικότερους συγγραφείς για εσάς;
Οι αρχαίοι τραγικοί έχουν καθορίσει κατά πολύ τον τρόπο που γράφω. Τα κείμενα τους, εμπεριέχουν τεράστιο όγκο συναισθημάτων χωρίς να φλυαρούν και να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Το «έρως ανίκατε μάχαν» ας πούμε είναι για μένα από μόνο του σαν φράση ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Από τους σύγχρονους όμως συγγραφείς με έχουν σημαδέψει ο Μιλάν Κούντερα στα πρώτα του βιβλία, ο Έρμαν Εσσε, Ο Μπόρχες, και πολλοί Έλληνες όπως Ο Λειβαδίτης, ο Παπαδιαμάντης, ο Ποντίκας κ.α.
Γιάννενα, Γαλαξίδι & Πάτμος: ποια η σημασία αυτών των τόπων για εσάς προσωπικά;
Τόποι στους οποίους ταξίδεψα και θα συνεχίσω να ταξιδεύω διότι πλέον οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει εκεί έχουν γίνει κομμάτι της ζωής μου. Ένας τόπος όσο όμορφος και αν είναι αν δεν ζωντανεύει από τους ανθρώπους δεν έχει καμιά αξία. Νιώθω τυχερός που έχω αυτό το προνόμιο να χαίρομαι το κάθε μέρος όχι μόνο μέσα από τα δικά μου μάτια αλλά και αυτών που ζουν εκεί.
Τι σας απογοητεύει στην Αθήνα;
Ο τρόπος που «βανδαλίστηκε» μια από τις πιο ιστορικές πόλεις του κόσμου. Στο όνομα της όποιας ανάπτυξης έγινα εγκλήματα τα οποία δυστυχώς δεν μπορούν, τουλάχιστον εύκολα να διορθωθούν. Με απογοητεύει όμως ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε σε αυτή την πόλη και όλοι εμείς. Ρουφάμε όλη της την ενέργεια χωρίς να της επιστρέφουμε αυτό που χρειάζεται για να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό βέβαια συμβαίνει σχεδόν σε όλο τον πλανήτη και όχι μόνο στην Αθήνα μας.
Θα σκεφτόσασταν το ενδεχόμενο μιας ζωής σε άλλη χώρα με την οικογένειά σας;
Αγαπώ τη χώρα μου για αυτά που έχει δώσει αλλά και για αυτά που νομίζω πως έχω να πάρω ακόμη. Κάνω και θα κάνω ότι μπορώ για να μείνω εδώ αλλά αν τα πράγματα χειροτερέψουν θα πρέπει να επεξεργαστούμε μια τέτοια εκδοχή. Όπου και αν πάμε όμως τα καλοκαίρια πάντα θα επιστρέφουμε…
