Προσπαθώντας να επιλύσουμε το τεχνικό πρόβλημα που δεν μας επέτρεπε να καταγράψουμε την συνομιλία μας, αναγκαστήκαμε να παραδεχθούμε και οι δύο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η σχέση μας με την τεχνολογία. Σαν παρηγοριά τα λόγια της στ’ αυτιά μου λίγο πριν νιώσω άχρηστη. «Δεν χρειάζεται να αποκτούμε σχέση με τα πάντα γύρω μας… Προσπαθούσα να στείλω κάτι προσκλήσεις κι εγώ πριν από λίγο και δυσκολεύτηκα λίγο. Όμως και με τις αρνήσεις μια χαρά επιβιώνουμε. Άλλωστε στα «όχι» δεν χτίζονται οι καριέρες;». Και κάπως έτσι η Λίνα Σακκά κι εγώ ήλθαμε λίγο πιο κοντά…
Υποδύεσαι την «Κυρία της νύχτας». Πώς ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια;
«Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή το οποίο έγραφε στην εφημερίδα «Ακρόπολη» σε συνέχειες. Αφορούσε τους άντρες, λεγόταν «Η κυρία της νύχτας» και αυτό στη συνέχεια ενώθηκε και έγινε ένα υπέροχο έργο το οποίο αποφασίσαμε να κάνουμε παράσταση. Η Φρόσω Λύτρα, η σκηνοθέτις μας, σε κάποιες διακοπές πέρυσι, διάβασε το έργο και το φαντάστηκε στη σκηνή. Είναι μια εποχή του ’50, ιδιαίτερη, με καλαισθησία και μυστήριο και ήταν γοητευτικό και δύσκολο όμως να γίνει παράσταση. Ετσι λοιπόν τις 350 σελίδες τις έκανε 80 αλλά έχει εστιάσει περισσότερο στην αισθητική της εποχής, στην ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ η οποία διακατέχει το έργο όπως και στις ιδιαίτερες εικόνες».
Άρα παίζει σημαντικό ρόλο και το εικαστικό κομμάτι;
«Ναι, βέβαια. Είναι βασισμένο εκεί. Δεν είναι το να πούμε την ιστορία το πιο σημαντικό αλλά το να μεταφερθούμε σ’ εκείνη την εποχή και να ταξιδέψουμε μαζί μ’ εκείνους τους ήρωες οι οποίοι έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: είναι επιτηδευμένοι στον λόγο και στις κινήσεις τους. Αυτό ήταν και το μεγάλο στοίχημα όμως. Θέλαμε να βγει ένα στυλιζαρισμένος ρεαλισμένος και όχι κάτι αστείο. Νομίζω το κερδίσαμε το στοίχημα».
Δεν παραξενεύτηκες με την πρόταση ενός τέτοιου ρόλου;
«Εγώ γενικά δεν φαντάζομαι ρόλους, ούτε ονειρεύομαι ρόλους. Αυτό που με σπρώχνει να πάρω μία απόφαση είναι ένα ταξίδι, φαντάζομαι ότι κάτι μπορεί να γίνει ένα πολύ ωραίο ταξίδι και για μένα και για τον κόσμο. Έτσι το αποφάσισα».
Είχες μείνει εκτός. Από επιλογή;
«Είχα πέντε χρόνια να κάνω θέατρο, είχα κάτσει αρκετά. Γεννήθηκε η επιθυμία τόσο αυτόματα που δεν σκέφτηκα κάτι άλλο. Όταν γεννήθηκε το παιδί μου είπα ότι τώρα αφοσιωνόμαστε εδώ τα πρώτα χρόνια. Έγινε ένα διάλειμμα με την «Εκδρομή», την τηλεοπτική σειρά. Για δύο ακόμη χρόνια έκατσα περιμένοντας ένα σημαντικό λόγο για να επιστρέψω στη δουλειά μου».
Τι εννοείς σημαντικό λόγο;
«Εννοώ κάτι που να θεωρώ εγώ ότι έχει αξία, σημασία και λόγο να γίνει. Να με συνεπάρει με τέτοιο τρόπο ώστε να με «κλέψει» από το παιδί. Δηλαδή έχω την άνεση και την πολυτέλεια να καθίσω και να πω όχι. Έχω χτίσει κάποια πράγματα γύρω μου σαν ασπίδες προστασίας ως προς το οικονομικό κομμάτι. Δεν θα πω ότι είμαι πλούσια, γιατί δεν είμαι αλλά υπήρξα προσεκτική οπότε μπορούσα να πω ότι με παίρνει να περιμένω για κάτι σημαντικό για μένα. Αυτό λοιπόν που περίμενα ήρθα και μπήκα στην διαδικασία να κάνω θέατρο. Είχα κάποιες άλλες προτάσεις και δεν σου κρύβω ότι ίσως αναγκαζόμουν να κάνω κάποια έκπτωση και να πω «ναι».
Την επιλογή σου να μείνεις κοντά στο παιδί σου την έχεις πλέον «εισπράξει»;
«Σαφέστατα και ξεκάθαρα. Το βλέπω κάθε μέρα μπροστά μου. Στον τρόπο και στην άνεση που με αποχωρίζεται. Βλέπω ένα παιδί που άνετα με αφήνει πίσω του. Έχει πάρει πολλή αγάπη, παρουσία, φροντίδα και αφοσίωση από την μαμά του και δεν έχει καμία ανασφάλεια να με αποχωριστεί. Τώρα είναι με τον μπαμπά του κάπου και ούτε καν με παίρνει τηλέφωνο. Είναι κάτι το οποίο χαίρομαι πάρα πολύ».
Τελικά το παραδοσιακό πρότυπο γυναίκας πρέπει να επιστρέψει; Μήπως αφήσαμε τα παιδιά μας λίγο στο περιθώριο για χάρη της καριέρας μας;
«Δεν είναι τίποτα λανθασμένο αν είναι επιλογή της μαμάς. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξεις την αγάπη και την αφοσίωσή σου στο παιδί. Η κάθε μαμά πρέπει να βιώνει με αλήθεια και επιθυμία αυτό που επιλέγει. Δηλαδή να γουστάρει να πηγαίνει στη δουλειά της και να μην έχει γρίνια και τύψεις γιατί όλο αυτό μεταφέρεται στο παιδί. Όταν μία μαμά είναι συνειδητή και γουστάρει την δουλειά της και την απολαμβάνει είναι γεμάτη και έτσι γυρνάει σπίτι της. Τις ώρες που θα είναι με το παιδί της θα του δίνεται ολοκληρωτικά οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα».
Τα «όχι» σου στοίχισαν;
«Δεν το αισθάνθηκα έτσι γιατί ήταν πολύ συνειδητά τα όχι που είπα. Υπήρξε ένας προβληματισμός, δεν το κρύβω. Περνούσε από το μυαλό μου μη τυχόν με παραγκωνίσει το σύστημα, μήπως με ξεχάσουν. Αλλά υπήρχε ο αντίποδας που είναι η οικογένεια και το παιδί μου. Υπήρχε η καθημερινή ενασχόληση μαζί του η οποία είναι χαρά και κούραση φυσικά. Υπήρχε ένα ψυχικό γέμισμα που δεν με άφηνε να φοβηθώ. Μέσα μου είχα την σιγουριά ότι θα έλθει πάλι στο προσκήνιο η δουλειά»
Είσαι δηλαδή άνθρωπος που νιώθει σιγουριά για τις αποφάσεις του;
«Πάντα έτσι ήμουν, απλά γυρνώντας λίγο πίσω θυμάμαι ότι τότε βασιζόμουν περισσότερο στο ένστικτό μου. Δηλαδή και ως πιτσιρίκα είπα πολλά όχι. Τότε ενστικτωδώς, τώρα με συνείδηση. Με έχουν βοηθήσει πολύ και δεν μου έχουν στοιχίσει σε κανένα μα κανένα επίπεδο. Αν δεν είχα πει κάποια όχι στο παρελθόν μπορεί να είχα οδηγηθεί σε πολύ δευτεροκλασάτα πράγματα. Το ένστικτό μου με κράτησε».
Ποιο είναι το πιο έντονο χαρακτηριστικό σου;
«Θα έλεγα η επιμονή μου. Μπορεί καμιά φορά να γίνει αρνητικό και να γίνει ανυπομονησία. Πλέον θεωρώ και τη αφοσίωση. Στα πρόσωπα. Στη δουλειά ήμουν πάντα με το ένα πόδι έξω, τώρα μπαίνω με τα δύο πόδια στις καταστάσεις είτε αυτό λέγεται δουλειά, είτε μητρότητα, είτε σχέση. Έχω ξεκάθαρη εικόνα του κόσμου και του εαυτού μου, νιώθω να πατάω πιο σταθερά στα πόδια αλλά διατηρώντας και την απαραίτητη αστερόσκονη στη ζωή μου. Δίχως αυτή θα γινόμουν πολύ ρεαλίστρια και φοβάμαι ότι η αίσθηση της ματαιότητας θα ήταν πολύ έντονη».
