Βραβεία, καλοί ρόλοι, ωραίες παραστάσεις… Είναι η χρονιά σου;
«Είναι μια περίεργη χρονιά. Χάθηκαν κάποιοι ροκ σταρ τους οποίους θαυμάζω σε όλη μου τη ζωή, όπως ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Λέοναρντ Κοέν, ο Πρινς… Παραδόξως για μένα ήταν από τις καλύτερες χρονιές μου. Πέρασα πολύ καλά από την άνοιξη και μετά. Πέρασα το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου, και αυτό είναι άσχετο με το βραβείο που πήρα. Κατάφερα κι έκανα ελεύθερη πτώση δύο φορές, που ήταν όνειρο ζωής. Κάναμε πρόβες στο “Επτά επί Θήβας”, το οποίο πήγε πολύ καλά και θα πάει και την επόμενη χρονιά, επειδή πολύς κόσμος δεν το είδε. Από την άλλη, πήρα βραβείο στο φεστιβάλ της Φλωρεντίας για την ερμηνεία μου στο “Invisible”. Τώρα, το πολύ ωραίο που συμβαίνει είναι ότι κάνω πρόβες για την παράσταση του “Καλιγούλα”, που θα ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ένα θεατρικό όνειρο ζωής για μένα».
Από πότε το ονειρεύεσαι;
«Από τη δραματική σχολή, από τότε που έπεσε το κείμενο του Καλιγούλα στα χέρια μου. Αν έχω κόλλημα, έχω με τον Αρθούρο Ρεμπό, με τον Ντοστογιέφσκι. Και ο Αλμπέρ Καμύ με έχει στιγματίσει αρκετά, μετά την εφηβεία μου που άρχισα να διαβάζω πολύ. Αυτός μαζί με τον Κάφκα είναι οι πιο σημαντικοί. Με τον Καλιγούλα πάντα αναρωτιόμουν πώς μπορεί να γίνει θεατρικό έργο. Κάθε φορά που το δουλεύω ανακαλύπτω πόσο σπουδαίο έργο είναι και πόσο σημαντικός συγγραφέας είναι ο Καμύ. Είμαι πολύ χαρούμενος και είμαι σε ιδιαίτερα δημιουργική φάση. Δεν κάνω τηλεόραση, οπότε έχω χρόνο να είμαι πιο δημιουργικός. Δεν έχω το χρήμα βέβαια, αλλά έχω το χρόνο».
Γιατί δεν κάνεις τηλεόραση; Από επιλογή ή δεν έτυχε κάτι ενδιαφέρον;
«Από δική μου επιλογή εδώ και επτά χρόνια. Μου πρότειναν κάποια πράγματα τα οποία δεν με ενδιέφεραν και θεώρησα ότι με κάποιον τρόπο μού δινόταν και η ευκαιρία να κάνω αυτό που θέλω: να κάνω θέατρο με μεγαλύτερη στόχευση».
Άρα είσαι προστατευτικός με τον εαυτό σου;
«Έχω πει πάρα πολλές φορές όχι. Μπορεί ο κόσμος να μην το καταλαβαίνει αυτό γιατί με βλέπει από δω με βλέπει από κει, με ακούει από δω με ακούει από κει, όμως έχω πει πολλά όχι. Εγώ το ξέρω και ξέρω ότι με τα πολλά όχι έχεις λιγότερα χρήματα. Αλλά it’s ok. Η εξέλιξη που έχω από την άλλη ψάχνοντας και σκαλίζοντας κείμενα είναι κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον για μένα, και όσο μπορώ θα το συνεχίσω».
Είσαι αυτό που ήθελες;
«Όχι, και δεν νομίζω ότι θα γίνω ποτέ αυτό που ήθελα. Όσο και να το παλεύω, η ηθοποιία μου θα είναι εκεί πέρα, η ανασφάλειά μου θα βρίσκεται εκεί, η αδυναμία μου θα είναι παραπέρα, πάντα θα μου βάζουν τρικλοποδιές όλα αυτά τα συναισθήματα και οι ιδέες. Σίγουρα ξέρω ότι δεν θα φτάσω ποτέ σε αυτό που ήθελα».
Νιώθω ακόμη κι από τον τρόπο που μιλάς ότι είσαι συνέχεια σε εγρήγορση. Ισχύει;
«Συνήθως ναι. Είμαι “Τουπερκουλίνουμ”, που λέει κι ο ομοιοπαθητικός μου».
Τι είναι αυτό;
«Είναι ένα φάρμακο. Είμαι σε εγρήγορση, μου αρέσει, αλλά την ίδια στιγμή βρίσκω το χρόνο για μένα, να κάνω το στοπ και να σκέφτομαι αυτά που ζω, με την ενέργεια που τα ζω. Να, ας πούμε ένας λόγος για τον οποίο σου είπα ότι το περασμένο καλοκαίρι ήταν το καλύτερο ήταν ότι έκανα διακοπές με την οικογένειά μου, έμεινα με τα παιδιά μου πάρα πολλές μέρες και μάλιστα χωρίς τη γυναίκα μου για δέκα μέρες. Ήταν κάτι που δεν το είχα κάνει. Τα κοίμιζα και μετά σκεφτόμουν. Οπότε, ξέρεις, όλα αυτά τα στοπ που έκανα αυτήν τη χρονιά ήταν πολύ σημαντικά για μένα».
Η πατρότητα ήταν σοκ για σένα;
«Καθόλου. Το σκεφτόμουν, αλλά δεν περίμενα ότι θα γίνει όταν έγινε. Σοκ μάλλον είναι το ότι βλέπω πόσο πολύ θέλω να είμαι μέσα σε αυτό το πράγμα. Έχω ενοχές όταν δεν βλέπω τα παιδιά όσο θα ήθελα να τα βλέπω. Δεν είμαι από αυτούς που θα πουν δεν με νοιάζει, σημασία έχει η δουλειά μου».
Σε έχουν αλλάξει τα παιδιά;
«Πιστεύω αρκετά. Θέλοντας και μη, ειδικά όταν είσαι μέσα στην κατάσταση και δεν είσαι στον κόσμο σου να σκέφτεσαι την καριέρα σου, τότε σε αλλάζει σίγουρα. Το εγώ σου πάει λίγο πιο πίσω, κάνεις πράγματα τα οποία δεν είναι μόνο για την πάρτη σου. Έχω δύο ανθρώπους που με έχουν ανάγκη αυτήν τη στιγμή και κάνω ό,τι χρειάζεται. Κοιμάμαι πολύ λιγότερο. Κοιμάμαι όμως πολύ νωρίτερα και ξυπνάω νωρίς! Παλιά ξυπνούσα νωρίς γιατί δούλευα με τον πατέρα μου».
Έχεις πάντως μια ζωή γεμάτη εμπειρίες, δεν βρέθηκες ουρανοκατέβατος κάπου…
«Ναι, σίγουρα. Εμπειρίες ζωής έχω. Στο θέατρο με τις δουλειές που έχω κάνει και με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί μπορεί να ήταν ουρανοκατέβατα, αλλά τη βρήκα μέσα μου την άκρη. Βρήκα αυτό που ήθελα να κάνω. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα».
Έχεις ήρωες που θαυμάζεις, εκτός από τους ροκ σταρ;
«Ήρωες είχα από πιτσιρικάς, αλλά νομίζω ότι πολύ γρήγορα τους απομυθοποίησα. Η αλήθεια είναι ότι όταν πέθανε ο Ντέιβιντ Μπάουι συνειδητοποίησα ότι ήταν ο μόνος καλλιτέχνης του οποίου είχα δικό του μπλουζάκι. Αν και ασχολούμαι πολύ με τη μουσική, ακούω πολλή μουσική, ο Μπάουι ήταν ο μόνος. Τους απομυθοποίησα, αλλά την ίδια στιγμή κατάλαβα ότι υπάρχουν και κάποιοι άλλοι ήρωες οι οποίοι είναι αφανείς και τους γνωρίζεις στην καθημερινότητά σου. Έχουν δυσκολίες τις οποίες τις κάνουν δύναμη, τις κάνουν συναίσθημα και χαρά. Είναι αισιόδοξοι και προσπαθούν».
Εσύ υπήρξες κάποια στιγμή ήρωας; Κοίταξες τον καθρέπτη σου και είπες «μπράβο, ρε Γιάννη!»;
«Τι να σου πω… Έχουν συμβεί δυο τρία σχετικά, αλλά μπροστά σε αυτούς που έχουν αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες, δεν υπάρχει καμία σχέση. Όταν βγάζω μια δουλειά εις πέρας και αυτό περνάει κάτω στον κόσμο τότε λέω “καλά το πας”. Αλλά ήρωας δεν ένιωσα ποτέ».
Υπάρχει κάποια αίσθησή σου που νιώθεις ότι είναι πιο έντονη;
«Το ένστικτό μου είναι πιο ανεπτυγμένο, αν και δεν είναι αίσθηση. Νομίζω όμως ότι η όρασή μου είναι πιο ανεπτυγμένη».
Κλείνεις τα μάτια συχνά;
«Ναι. Πολύ συχνά».
Για να ταξιδέψεις ή για να μη δεις;
«Για να σκεφτώ και κάποιες φορές για να ταξιδέψω».
Αγαπάς και μισείς το ίδιο;
«Νομίζω ότι αγαπάω περισσότερο. Η αγάπη μένει περισσότερο σ’ εμένα».
Η μεγαλύτερη αγάπη είναι τα παιδιά;
«Ναι, βέβαια. Τα παιδιά, η γυναίκα και οι φίλοι βεβαίως».
Η σχέση για να μείνει ζωντανή τι χρειάζεται;
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει συνταγή. Χρειάζεται ένα παιχνίδι το όλο θέμα».
Ποια φράση σκέφτεσαι κάθε πρωί που ξυπνάς;
«Οκτώ φορές να πέφτεις, εννιά να σηκώνεσαι».
Το έχεις κάνει;
«Νομίζω ναι».
Τι σε στενοχωρεί περισσότερο αυτή την περίοδο;
«Το ότι ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, και το λέω ως άνθρωπος που έχει ταξιδέψει πολύ, και δεν μπορούμε να αντλήσουμε από αυτό όσο θα μπορούσαμε να αντλήσουμε. Κι αυτό οφείλεται στην πολιτεία».
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να υποδυθείς τον αγαπημένο σου ροκ σταρ επί σκηνής, ποιος θα ήταν αυτός;
«Ε, νομίζω είναι εύκολο αυτό. Ο Ντέιβιντ Μπάουι. Όταν ήμουν μικρός, είχα δημιουργήσει έναν αστικό μύθο. Ο Μπάουι είχε γεννηθεί 6 Γενάρη, εγώ 10, αλλά έλεγα σε όλα τα κοριτσάκια ότι είχαμε γεννηθεί την ίδια μέρα. Τελικά πέθανε τη μέρα που γεννήθηκα. Μου την έφερε αλλιώς…»
Η συνέντευξη είναι από το περιοδικό Hope, το οποίο και μπορείτε να ξεφυλλίσετε πατώντας εδώ.
