Μαρία Κωνσταντάκη: "Για τον έρωτα της ζωής μου θα άλλαζα και χώρα"

Νιώθεις καθόλου την ανάγκη να επιστρέφεις στην παιδική σου ηλικία;

«Δεν νομίζω. Θεωρώ ότι κάθε ηλικία έχει τις χαρές της, αλλά η εξέλιξη του ανθρώπου είναι να μεγαλώνει και να ωριμάζει. Η πορεία του είναι να εξελίσσεται. Η ανάγκη που είχαμε ως παιδιά στηριζόταν στη βιολογική μας ηλικία, σε αισθήματα πιο παιδικά. Καλό θα ήταν αυτά τα δαιμόνιά μας να τα δουλεύουμε. Ο στόχος μου είναι μεγαλώνοντας κάποιες φοβίες και κάποιες ανασφάλειες που μπορεί να είχα μικρούλα, να τις παλεύω. Τώρα, όσον αφορά την παιδικότητα και την αθωότητα, αυτό πιστεύω είναι ένα στοίχημα που η επαφή μας με παιδιά μάς επιβεβαιώνει το πόσο ωραίο είναι κάποια καλά κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας να τα κρατάμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανατρέξω στην παιδική μου ηλικία. Περισσότερο αναζητώ τη νεανική, εφηβική μου περίοδο, όπου ένιωθα ότι δεν φοβάμαι, ότι όλος ο κόσμος μού ανήκει και ότι αν κάνω λάθος δεν σημαίνει και τίποτα, θα ξανασηκωθώ».

Το νιώθεις ακόμη αυτό;

«Ναι, κατά καιρούς. Σε αυτό ανατρέχω πάντα. Τότε ένιωθα ότι το τέλος του κόσμου είναι πολύ μακριά».

Συνεχίζεις να τα βλέπεις έτσι τα πράγματα;

«Προσπαθώ να έχω την ίδια οπτική. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, γιατί όσο μεγαλώνουμε νομίζω το γυρνάμε σε φόβο. Μωρά έχουμε κάποιους φόβους, τους οποίους ξεπερνάμε στην ενηλικίωση και μετά επιστρέφουμε και πάλι σε αυτούς».

Ο μεγαλύτερος φόβος σου ποιος είναι;

«Ο θάνατος. Νομίζω το είχα πάντα. Η αίσθηση της απώλειας των αγαπημένων μου προσώπων και εν συνεχεία ο δικός μου θάνατος είναι κάτι που με απασχολεί πολλά χρόνια και είναι πολύ εδραιωμένο μέσα μου».

Υπήρξε κάποια αφορμή γι’ αυτό;

«Όχι. Και μάλιστα πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος στο συγκεκριμένο θέμα, γιατί μετράω ελάχιστες απώλειες δικών μου ανθρώπων. Ίσως γι’ αυτό όμως όσο μεγαλώνω τρέμω όλο και περισσότερο για απώλειες δικών μου ανθρώπων. Ίσως αν είχα πέσει στα βαθιά πιο μικρή, να το αντιμετώπιζα διαφορετικά».

Γενικά πώς διαχειρίζεσαι τις κρίσεις και τις φοβίες σου;

«Κρίσεις πανικού έχω πάθει ελάχιστες φορές. Έχω πάθει έντονη ταχυπαλμία, ίλιγγο. Ευτυχώς όταν τις έπαθα είχαν πάθει νωρίτερα όλοι οι φίλοι μου, οπότε ήξερα και είπα στον εαυτό μου “δεν παθαίνεις τίποτα…” Γενικά τις φοβίες μου τις συζητάω και κατά καιρούς με έχει βοηθήσει και η ψυχοθεραπεία. Όσο περισσότερο μαλακώνεις τα αιχμηρά σου σημεία, τις άκρες σου, έχεις μεγαλύτερη συμφιλίωση με το τέλος, με το κλείσιμο των κύκλων, με αυτά τα κομμάτια».

Σε έναν άνθρωπο τι σε γοητεύει;

«Ο αυτοσαρκασμός. Περισσότερο κι από το χιούμορ. Με γοητεύει σε έναν άνθρωπο να είναι σοβαρός, αλλά να μην παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Να μη θεωρεί ότι η ύπαρξή του είναι το κέντρο του κόσμου και ότι αυτό που του συμβαίνει είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο».

Εσύ τα έχεις αυτά τα στοιχεία;

«Ναι. Μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι και δεν παίρνω και πολύ τον εαυτό μου στα σοβαρά. Δεν θεωρώ ότι κάνω την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου, δεν θεωρώ ότι είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος του κόσμου. Βλέπω πολύ συχνά τα ελαττώματά μου και προσπαθώ να κάνω την αυτοκριτική μου. Στα σοβαρά θα πάρω τον εαυτό μου όταν θα πληγώσω κάποιον άνθρωπο, και τότε γίνομαι πολύ αυστηρή μ’ εμένα. Στην καθημερινότητά μου μου φαίνεται ανόητο. Αν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ένα απλό φυλλαράκι μέσα σε ένα τεράστιο δάσος, σου φαίνεται εντελώς ανόητο να πεις “πω πω, τι είναι αυτό που μου συμβαίνει, τι θα κάνω τώρα”. Δεν είμαι καθόλου drama queen. Έχω κυκλοθυμικές τάσεις, όμως έχω περισσότερο τη λαχτάρα για ζωή. Θα πέσω και στα πατώματα και θα βιώσω ό,τι είναι με πολύ μεγάλο πόνο και με πολύ μεγάλη αλήθεια. Αλλά πάντα κρατάω στο μυαλό μου αυτό που είπε η Σκάρλετ Ο Χάρα: Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Κι αυτό είναι η αλήθεια, αύριο είναι μια καινούρια μέρα».

Ωραίο αυτό να το λες, φτάνει να μπορείς και να το πιστέψεις, βέβαια…

«Ε, εντάξει, μπορεί να μην είναι αύριο, αλλά μεθαύριο θα είναι. Πάρε το χρόνο σου και θα το βρεις. Το θέμα είναι να μην σε τρώει αυτό που επιθυμείς και δεν έχεις, να μην καθορίζει όλη σου την ύπαρξη. Να κάνεις focus δηλαδή σε αυτά που έχεις και όχι σε αυτά που δεν έχεις. Στις θλιβερές περιόδους της ζωής μου κάνω focus σε αυτά που έχω και που είναι πολύ σημαντικά και κάποιοι μπορεί να μην τα έχουν. Υγεία, δουλειά, αγαπημένους ανθρώπους… Δεν είναι και λίγα αυτά!»

Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σου με τη δουλειά σου;

«Είναι ερωτική. Ακόμη και όταν δούλευα σε μπαρ. Δεν μπορούσα ποτέ να κάτσω. Να φανταστείς ότι διακοπές πήγα μετά τα τριάντα φεύγα! Δεν αισθανόμουν την ανάγκη. Πήγαινα τρεις μέρες διακοπές κι αισθανόμουν ότι είχα πάει είκοσι! Γενικά μου αρέσει πολύ να είμαι σε κίνηση. Η σχέση μου τώρα με τη δουλειά που κάνω είναι ερωτική απόλυτα. Αν είμαι ερωτευμένη είμαι σε εγρήγορση, αν είμαι θλιμμένη απλώς εκτονώνομαι. Ακόμη κι όταν τίποτα δεν συμβαίνει, πάλι θα βρω κάτι να εκτονωθώ. Ίσως η δουλειά μου είναι από τα πράγματα στη ζωή μου που δεν με έχουν προδώσει».

Αυτό που σου δίνει η δουλειά σου μπορεί να σου το δώσει ο έρωτας;

«Εννοείται! Δεν με ενδιαφέρει η καριέρα. Με ενδιαφέρει να εξελίσσομαι και με ενδιαφέρουν επίσης οι καλές συνεργασίες, αλλά δεν έχω όνειρα να γίνω θιασάρχης ή να παίξω πρωταγωνιστικούς ρόλους. Είμαι υπερβολικά τυχερή, έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη. Να περνάμε καλά και να χτίσουμε σχέση με ανθρώπους. Αυτό μετράει. Κι ας μην κάνεις και τις καλύτερες δουλειές του κόσμου».

Οι σχέσεις που δημιουργούνται διαρκούν;

«Ναι, αντέχουν στο χρόνο. Ανοίγω χώρο, είμαι ανοιχτή σε ανθρώπους που μου εκπέμπουν θετική ενέργεια. Παλιότερα δεν ήμουν τόσο ανοιχτή, έμενα στον κύκλο των ανθρώπων που είχα. Όμως τελικά διαπίστωσα ότι δεν είναι έτσι».

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας μέσα από τα μάτια σου;

«Η εσωστρέφεια με την κακώς εννοούμενη έννοια. Ο εγωκεντρισμός που δεν μας αφήνει να δούμε ότι είμαστε μέρος ενός γενικότερου προβλήματος και δεν καταλαβαίνουμε ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος ο οποίος έχει πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από εμάς. Δυστυχώς μεγαλώσαμε με αυτό… Αυτό που με στεναχωρεί και στον εαυτό μου είναι όταν εγκλωβίζομαι στο δικό μου θέμα και δεν βλέπω παραέξω».

Θα χειροκροτούσες πολιτικό;

«Όχι. Μόνο κάποιον που θα με έπειθε, αλλά το μόνο που βλέπω είναι κωλοτούμπες».

Ως πού θα έφτανες για έναν έρωτα;

«Για τον έρωτα της ζωής μου θα άλλαζα και χώρα».

Ποια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία σου;

«Τη ρεαλιστική δεν μπορώ να σου την εξομολογηθώ. Την πιο αστεία θα σου την πω. Ένα βράδυ έφαγα δύο τεράστιες σοκολάτες γάλακτος και το ένα τέταρτο μιας τούρτας. Την επόμενη μέρα είδα ενάμισι κιλό επιπλέον στη ζυγαριά!»

 

Τη συνέντευξη τη διαβάσαμε στο περιοδικο Hope