H Μελία Kreiling μας μιλάει για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην πολυσυζητημένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη

Αυτή τη στιγμή είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στην τηλεόραση (Tyrant και The Last Tycoon), αλλά και στο σινεμά  (Mindgamers, Healer, Committed, Suspension of Disbelief). Η πρόσφατη ταινία της πίσω στην πατρίδα, το "Τελευταίο Σημείωμα" του Παντελή Βούλγαρη, μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία έρωτα στην γερμανική κατοχή, που έχει ήδη κερδίσει τους κριτικούς, κάνει πρεμιέρα σήμερα στις αίθουσες. Η Χαρά Λιουδάκη, την οποία υποδύεται η Μελία, ζει τις τελευταίες στιγμές του αγαπημένου της Ναπολέοντα, ενός από τους 200 κρατούμενους της Καισαριανής, πριν την εκτέλεσή τους από τους Γερμανούς ως αντίποινα για την εκτέλεση του Γερμανού διοικητή της Πελοποννήσου, υποστράτηγου Κρεχ από την ελληνική αντίσταση. 

Πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι για την υποκριτική; Ήταν κάτι που υπήρχε πάντα μέσα σου ή ανακάλυψες στη πορεία;

Με συνάρπαζαν πάντα οι ταινίες αλλά δεν κατάλαβα πόσο και γιατί παρά όταν, στη διάρκεια των σπουδών μου στην Αγγλία και μετά από παρότρυνση του φίλου σκηνοθέτη Γεράσιμου Ρήγα, είδα ταινίες του John Cassavetes, με την Gena Rowlands. Ερωτεύτηκα αυτή την καταπληκτική ηθοποιό, η οποία δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα ήξερα και είχα δει, και είχε αυτό που ελλείψει καλύτερου ορισμού ονομάζουμε ‘κάτι’, κάτι απολύτως μοναδικό και ιδιαίτερο. Ήταν μάλιστα η ερμηνεία της στο Opening Night, που με έκανε για πρώτη φορά να σκεφτώ ότι υπήρχε εκεί ένα νόημα και μια πιθανότητα που αφορούσε και εμένα: το να συμμετέχω σε μια αφήγηση με τέτοιο έξοχο τρόπο. Θα ήταν ανόητο να προσπαθήσει κανείς να μιμηθεί αυτόν τον ‘τρόπο’ αλλά πιστεύω έκτοτε ότι αξίζει πραγματικά η αναζήτηση του ‘δρόμου’ και το ρίσκο της περιπέτειας που συνεπάγεται.

Η επιτυχία ήρθε πολύ γρήγορα για εσένα -πώς είναι να καταφέρνεις τόσα σε τόσο μικρή ηλικία;

Με όρους Hollywood δεν είμαι «μικρής ηλικίας». Στην Αμερική και την Αγγλία οι ηθοποιοί ξεκινούν επαγγελματικά την καριέρα τους 10 ή 12 χρόνων. Μέχρι να γίνουν 18 πρωταγωνιστούν ήδη σε ταινίες και στα 22 κερδίζουν βραβεία! Είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. Αισθάνομαι ότι έχω ακόμη πολλά να μάθω από την μηχανική αυτού του ιδιαίτερου συστήματος εργασίας. Πηγαίνω σε συναντήσεις και τρέμω από φόβο ενώ υπάρχουν γύρω μου ψύχραιμα δεκαπεντάχρονα τα οποία μοιάζουν να έχουν ήδη κυριεύσει τον κόσμο.

Πότε σταμάτησες τον χορό και γιατί; 

Σταμάτησα να χορεύω επαγγελματικά περίπου 6 χρόνια πριν γιατί τραυματίστηκα. Ωστόσο το είδος του χορού που πάντα με ενδιέφερε ήταν αυτό που είχε θεατρικές προεκτάσεις και έτσι η στροφή μου στην ηθοποιία ήταν αρκετά φυσική αν και αντιστάθηκα στην αλλαγή αυτή για αρκετό καιρό. Πιθανά γιατί φοβόμουν. Όχι την αποτυχία, αυτό δεν με έχει σταματήσει ποτέ. Πιστεύω ειλικρινά ότι οι αποτυχίες, ακόμη και οι μεγάλες, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι προσπάθησες πολύ. Μάλλον φοβόμουν την επιτυχία γιατί κάτι τέτοιο θα μου στερούσε την δυνατότητα να αρνηθώ την στροφή στην ηθοποιία ακόμη και αν διαπίστωνα στην πορεία ότι δεν ήταν κάτι που μπορούσα να αγαπήσω όσο τον χορό. Έτσι είχα εγκλωβιστεί στην παράξενη προσπάθεια του να σαμποτάρω ένα μέλλον που δεν είχε καν ξεκινήσει ακόμη.

Πότε ήρθε η πρόταση για το "Τελευταίο Σημείωμα"; Σε προσέγγισε ο ίδιος ο κ. Βούλγαρης; Πώς αντέδρασες;

Η φίλη μου Δωροθέα Πασχαλίδου που εργάζεται ως παραγωγός στο L.A. με έφερε σε επαφή με έναν από τους παράγοντες τηςTanweer – εταιρείας διανομής της ταινίας. Έστειλε το βιογραφικό και δείγμα της δουλειάς μου στον παραγωγό της ταινίας, τον Γιάννη Ιακωβίδη, ο οποίος και έδειξε το υλικό στον Παντελή Βούλγαρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παντελής δεν πίστευε ότι μπορώ να μιλήσω ελληνικά οπότε έπρεπε να πειστεί για αυτό με μια προσωπική συνάντησή μας. Καθώς στο μεταξύ χρειάστηκε να έρθω στην Αθήνα και για προσωπικούς λόγους, μπόρεσε να γίνει ένα ραντεβού με εκείνον και την Ιωάννα (σ.σ.Καρυστιάνη). Νομίζω τους σόκαρε πραγματικά η ικανότητά μου να μιλώ και καλά ελληνικά καθώς όλο το υλικό που είχαν δει σχετικά με εμένα ήταν στα αγγλικά και συνέθετε μια εικόνα για εμένα πιο κοντά στα πρότυπα του‘Hollywood’. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και μάλιστα είναι αστείο ότι καθώς ήμουν πιο ξανθιά τότε, έπρεπε να μαζέψω τα μαλλιά μου σφικτά, έτσι ώστε να μην τους ξενίσει η εμφάνισή μου περισσότερο από ό,τι είχαν ήδη δει. Στη συνάντηση αυτή θυμάμαι ότι ήταν και οι δύο τόσο ευγενείς και προσεκτικοί που νομίζω τώρα ότι περίμεναν ανά πάσα στιγμή να μείνω από λόγια στα ελληνικά και να γυρίσω την κουβέντα στα αγγλικά.

Ποιο είναι το στόρι της ταινίας; Είναι μια ερωτική ιστορία, είναι πολιτική ή ιστορική η ταινία; 

Η ταινία είναι κυρίως μια ιστορική ταινία, βασισμένη με ακρίβεια σε πραγματικά γεγονότα και στην ενδελεχή έρευνα που έκαναν για αυτά ο Παντελής και η Ιωάννα οι οποίοι ανέλαβαν και την καλλιτεχνική μεταγραφή των γεγονότων αυτών για τον κινηματογράφο. Για εμένα προσωπικά είναι μια ταινία για την αγάπη: αγάπη για την πατρίδα, για έναν άνθρωπο, για ιδανικά, αγάπη για το ίδιο το πνεύμα της ελευθερίας. …Υπάρχουν πολλά διαφορετικά επίπεδα από τα οποία θα μπορούσε να αντλήσει κανείς και θα ήταν κρίμα εγώ ή οποιοσδήποτε να αντιμετωπίσει την ταινία περιοριστικά.

[gallery-717725]

Μίλησε μας για τον ρόλο σου ως Χαρά Λιουδάκη. Μπόρεσες να μπεις στη θέση της; Τι συναισθήματα βίωσες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Ερωτεύτηκα τη Χαρά διαβάζοντας το σενάριο και πολύ πριν πάρω τον ρόλο. Με συγκίνησε πολύ ο χαρακτήρας της και σκέφτηκα αμέσως ότι ήταν κάτι που θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω. Παρότι η Χαρά είναι διαφορετική ως ιδιοσυγκρασία από εμένα αισθάνθηκα ότι την καταλάβαινα βαθιά. Όσο μελετούσα το σενάριο και αναδυόταν η ήρεμη ευθύτητα, η ακεραιότητα, η χαμηλόφωνη επιμονή και η δύναμη του χαρακτήρα αυτού μαζί με μια ιδιαίτερα εύθραυστη πλευρά του, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να αγαπήσω με τον ίδιο παντοτινό, απόλυτο τρόπο. Καταλάβαινα σταδιακά ότι χωρίς αυτό το είδος της αγάπης τίποτα από όσα συνέβησαν σε εκείνον τον άνδρα, τον Ναπολέοντα, δεν είχε νόημα. Είναι τελικά αυτή η ζωοποιός αγάπη που εμψυχώνει τα πάντα με δύναμη για κάθε είδους μάχη. Είναι το είδος της αγάπης που είναι μεγαλύτερη από την ίδια την ζωή… Στη διάρκεια των γυρισμάτων ο Ανδρέας και εγώ καταλάβαμε γρήγορα πώς να χτίσουμε αυτό το είδος του δεσμού. Έπρεπε να είναι ήσυχος, ιδιωτικός, οικείος αλλά και ταυτόχρονα αδιάρρηκτος, βασισμένος σε κάτι μεγαλύτερο από το ‘παρόν’. Κάτι το οποίο ήταν όραμα και κτήμα του ζευγαριού. Έτσι όταν παρακολουθεί κανείς την ταινία μπορεί να αισθανθεί ότι έχει λάβει ένα δώρο συμμετοχής, ότι γίνεται δηλαδή κοινωνός αυτού του σπάνιου οράματος, του εξαιρετικού δεσμού που το ζευγάρι μοιραζόταν.

Εχεις ερωτευτεί ποτέ με τέτοια αυταπάρνηση; Θα μπορούσες να κάνεις ότι η Χαρά;

Έχω ερωτευτεί πολύ και μία μόνο φορά ως τώρα. Σε αυτή την κατάσταση όπου σκέφτεσαι, κοιμάσαι και υπάρχεις μόνο για το πρόσωπο που αγαπάς, σε βαθμό που τίποτα άλλο δεν έχει σημασία και πρέπει να συγκρατείς συνεχώς τον εαυτό σου για να μην δρα παράλογα. Αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω ό,τι η Χαρά. Δεν έχω βρεθεί ούτε κατά διάνοια σε μια ανάλογη θέση. Έζησαν σε μια εποχή με διλήμματα ζωής – θανάτου, αντιμέτωποι με αμείλικτες πραγματικότητες τις οποίες έπρεπε να διαχειριστούν και να επιβιώσουν. Η Χαρά αποφάσισε να μοιραστεί το δράμα του αγαπημένου της αλλά αυτό που είναι πραγματικά τρομερό είναι ότι τα προβλήματα ήταν έξω από αυτούς και όχι ανάμεσά τους, και ήταν πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε στα πλαίσια μιας κανονικής ζωής σήμερα.

Τι απέγινε η Χαρά Λιουδάκη μετά την εκτέλεση του Ναπολέοντα; Ξέρεις κάτι για την ζωή και την πορεία της, θέλησες να μάθεις περισσότερα για εκείνη;

Όταν τελειώσαμε τα γυρίσματα έψαξα περισσότερο το τι απέγινε. Δεν θα ήθελα όμως να μοιραστώ τώρα όσα ανακάλυψα όπως δεν ήθελα να ξέρω όταν υποδυόμουν την Χαρά. Οι μετέπειτα επιλογές της δεν έχουν σημασία για την ταινία. Οι άνθρωποι γίνονται ήρωες κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις και μπροστά σε επιλογές τέτοιου είδους. Αν επιβιώσουν των επιλογών αυτών επιστρέφουν σε μια κανονικότητα η οποία επιβεβαιώνει ότι η ζωή είναι ένα σύνολο διαφορετικών εντάσεων. Περιέχει κάποτε στιγμές απόλυτης αυταπάρνησης οι οποίες προκύπτουν με μοναδικό κάθε φορά τρόπο.

Ένας έρωτας εν μέσω πολέμου. Ο έρωτας φέρνει αυτό το ζευγάρι πιο κοντά στην ζωή παρά στον θάνατο;

Αυτό που κάνει την αγάπη αυτό που είναι, βρίσκεται στην ικανότητά της να σε βασανίσει αλλά και να σε τυφλώσει από ελπίδα. Επειδή υπερβαίνει την λογική. Αν αγαπάς ζεις. Οι ήρωες της ταινίας επέλεξαν να αγαπιούνται μέσα στα δεινά του πολέμου. Αυτό τους συνέδεσε με την ζωή με τρόπο πιο απόλυτο νομίζω από οποιονδήποτε αρνήθηκε την αγάπη σε όφελος μιας ρεαλιστικής πρακτικά επιβίωσης. Η αγάπη τους, ακριβώς όπως τα ιδανικά και η επιθυμία για την ελευθερία, ήταν το κίνητρο και το μέσο που τους επέτρεψε να διασχίσουν τον τρόμο του πολέμου.

Είναι ο έρωτας που κάνει αυτό το ζευγάρι αθάνατο;

Είναι η αγάπη αλλά και ο απόλυτος συντονισμός τους. Το είδος του κοινού ρυθμού που δεν προκύπτει πάντα σε ένα έρωτα. Πρόκειται για ένα τελείως άλλο επίπεδο αποδοχής, χημείας, κατανόησης, θυσίας, πίστης και,γιατί όχι, φιλίας. Μια ήσυχη έκσταση.

Τα σχέδιά σου για το μέλλον, μακροπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα.

Τα σχέδιά μου για το μέλλον αφορούν κατά κύριο λόγο τον εντοπισμό πραγμάτων που θα με κάνουν να νιώθω περήφανη κάποια χρόνια αργότερα. Ο κινηματογράφος, η τηλεόραση και το θέατρο είναι ομαδικές προσπάθειες και η εμπειρία μου στο «Τελευταίο Σημείωμα» με έκανε απαιτητική για όσα ακολουθήσουν. Θα ήθελα να επαναλάβω αυτό το εξαιρετικό επίπεδο συνεργασίας όσο πιο σύντομα και συχνά γίνεται. Αισθάνομαι μετά από την εμπειρία της δουλειάς στην ταινία πιο ζωντανή και πλήρης από όσο με το άθροισμα της συμμετοχής μου σε αρκετά προηγούμενα πρότζεκτ. Είναι το είδος του συλλογικού έργου που ανεβάζει τις επαγγελματικές απαιτήσεις σου με τον τρόπο ακριβώς που το κάνουν στην προσωπική ζωή οι πλέον σημαντικές και πολύτιμες σχέσεις.