«Πολλοί γνωρίζουν τα τραγούδια μου, λίγοι το όνομά μου»: Η συγκλονιστική Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ζωντανεύει μέχρι σήμερα μέσα από τα τραγούδια της

Η Ευτυχία Χατζηγεωργίου- Οικονόμου, αργότερα Νικολαΐδου και τελικά Παπαγιαννοπούλου ήταν τόσο πληθωρική γυναίκα όσο και τα ονόματά της. Σαν σήμερα, στις 7 Ιανουαρίου του 1972, έφυγε από τη ζωή αλλά μέσα από την ταινία «Ευτυχία», ο δυναμικός και επαναστατικός χαρακτήρας της αναβιώνει και συνθέτει το προφίλ μιας άκρως δυναμικής γυναίκας για την εποχή της.

«Τη ζωή μου την περπάτησα όπως ήθελα»

Η ταινία, που βασίζεται στη ζωή και το έργο της κορυφαίας Ελληνίδας στιχουργού, είναι ίσως, μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές που έχουν γίνει στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια. Η ένταση των συναισθημάτων, η υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών, η συνολική μεταφορά μιας άλλης εποχής στην οθόνη κάνουν ιδιαίτερα επιτυχημένη την ταινία που έχει κερδίσει το ενδιαφέρον του κοινού.

Δασκάλα, ποιήτρια, ηθοποιός και όσα πολλές φορές, μια γυναίκα φαντάζεται να γίνει χωρίς να τολμά. Αυτή ήταν η Ευτυχία, ο ορισμός της πολυπραγμοσύνης με περίσσιο τσαγανό που «έβαζε κάτω» ακόμη και τον πιο δυναμικό άντρα και ρεμπέτη της εποχής της. Γεννημένη στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, η Ευτυχία αναγκάζεται να έρθει στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή μαζί με τη μητέρα και τα παιδιά της. Σύντομα, αποφασίζει να χωρίσει τον κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερο άντρα της, αλλάζοντας τρία επαγγέλματα μέχρι να καταλήξει σε αυτό της στιχουργού, αφού πρώτα είχε χτυπήσει την πόρτα της Μαρίκας Κοτοπούλη.

Ο Τσιτσάνης αρχίζει να την επισκέπτεται σπίτι της για να βρουν τον σωστό στίχο γύρω από τα «καβουράκια που κλαίνε στου γιαλού τα βοτσαλάκια», ενώ κάνει κάποιες σημαντικές συνεργασίες, όπως με τον Χιώτη, τον Καζαντζίδη και αργότερα, με τον Μάνο Χατζιδάκι. Πέρα από τους στίχους που δημιούργησαν τα μεγαλύτερα ρεμπέτικα τραγούδια κι όχι μόνο, όπως το «Όνειρο απατηλό», «Περασμένες μου αγάπες», «Ηλιοβασιλέματα», «Συρματοπλέγματα», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», η Ευτυχία διακρινόταν για την αισιόδοξη στάση της απέναντι στη ζωή και όσα της συνέβαιναν.

Οι τρεις απώλειες των πιο αγαπημένων της ανθρώπων μπορεί να την εξάντλησαν ψυχικά και να στέρεψαν το χαμόγελό της, αλλά ακόμη και αυτές οι τραγικές στιγμές στη ζωή της αποτέλεσαν έμπνευση για να γράψει τους πιο δυνατούς στίχους που σιγοψιθυρίζονται μέχρι και σήμερα. Η χαρτοπαιξία εξακολούθησε να είναι μέχρι τα βαθιά γεράματα η μεγάλη της αγάπη, ενώ έγινε το απόλυτο καταφύγιο για εκείνη κυρίως μετά τον θάνατο της κόρης της, Μαίρης με τη Βλαχοπούλου και τη Μπέλλου να την ακολουθούν στο πάθος της.

"Γράφω όταν με πνίγει μια παλιά θύμηση, όταν με βαραίνει ο πόνος. Για μένα το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον. Στην ηλικία μου, βλέπεις, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του. Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές"

Σε όλη την ταινία κυριαρχούν εναλλαγές, από το κλάμα στο γέλιο και το ανάποδο. Κάπως έτσι ήταν και η ζωή της Ευτυχίας. Εκεί που νόμιζες πως όλα τελείωσαν, η μεγάλη στιχουργός «γεννούσε» αριστουργηματικά τραγούδια και σκηνές, με τα οποία ταυτιζόταν ο κόσμος. Η Ευτυχία έκλεισε τα μάτια της στα 79 της, έχοντας στο πλευρό της την εγγονή της, Ρέα και μέσα από τα τραγούδια που σιγοτραγουδάμε μέχρι σήμερα, η ίδια ζωντανεύει μπροστά μας, κρατώντας πάντα εκείνο το μικρό χαρτάκι, στο οποίο σημείωνε κάθε μικρό στίχο που ξεπηδούσε από τη φαντασία της και εξασφάλιζε την επόμενη μουσική επιτυχία.

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: facebook/ Ευτυχία- Η ταινία