Η Μαίρη Καλύμνου αγκαλιάζει τα λευκά «μπαλώματα» στο σώμα της και επαναπροσδιορίζει τη διαφορετικότητα

Πριν λίγο καιρό, είχαμε μια συζήτηση στο γραφείο σχετικά με τα μη ρεαλιστικά πρότυπα στην ομορφιά, τα στερεότυπα γύρω από την εικόνα μιας γυναίκας και τη διαστρεβλωμένη τελειότητα πίσω από σχεδόν, κάθε ινσταγκραμική λήψη. Εικόνες αψεγάδιαστες παρουσιάζουν μια περιορισμένη εκδοχή του εαυτού μας και συχνά μας αποτρέπουν από το να προβάλλουμε την αληθινή ομορφιά, που δεν αποκλείει κανέναν. Μετά από πολλές θεωρίες και αναλύσεις καταλήξαμε στο ότι η αυθεντική ομορφιά συνθέτει και μια εκπληκτική ιστορία αφήγησης. Η κάθε ιστορία εμπνέει, καταρρίπτει στερεότυπα και επαναπροσδιορίζει τον όρο της τελειότητας μέσω της γνησιότητας. 

Μια τέτοια ιστορία μας αφηγήθηκε ένα ηλιόλουστο πρωινό στο κέντρο της Αθήνας, η δημιουργός του εξαιρετικού project για τη διαφορετικότητα, Pintolife, η VIP αεροσυνοδός και travel blogger, Μαίρη Καλύμνου. Έχοντας συνθέσει πολλές και μοναδικές ταυτότητες γύρω από το όνομά της, η Μαίρη αποδεικνύει πως όταν πιστεύουμε στη δύναμη της διαφορετικότητας που προσδιορίζει την ανθρώπινη φύση, υπέροχα πράγματα μπορούν να συμβούν!

14 χρόνια μετά τη διάγνωσή της με Λεύκη, η Μαίρη αγκαλιάζει πλέον τα λευκά «μπαλώματα» στο σώμα της, όπως της αρέσει να τα αποκαλεί. Η Λεύκη προκαλεί αποχρωματισμό του δέρματος με σχηματισμό κηλίδων και σπανίως, και των βλεννογόνων. Η νόσος εμφανίστηκε πολύ δειλά στο σώμα της travel blogger πριν από περίπου 14 χρόνια ενώ τα σημάδια άργησαν να εμφανιστούν σε μεγάλη κλίμακα. Η εξάπλωση της Λεύκης άρχισε να γίνεται πιο επιθετική επτά περίπου χρόνια από την πρώτη διάγνωση. Το ταξίδι μέχρι την αποδοχή δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν λυτρωτικό την ημέρα που συνέβη! 

Πότε «αγκάλιασες» την όμορφη ιδιαιτερότητά σου; Υπήρχαν στιγμές που ήθελες να μη το γνωστοποιείς στους γύρω σου; 

Πέρασα τα 13 από τα 14 χρόνια χωρίς να έχω αποδεχτεί τη διαφορετικότητα του δέρματός μου. Κάλυπτα τη Λεύκη και αισθανόμουν άσχημα για τα σημάδια μου. Δυσκολευόμουν και να δείξω τη Λεύκη και να μιλήσω γι᾽αυτήν και γενικά το ενδεχόμενο να γνωστοποιώ την ιδιαιτερότητά μου, δεν ήταν κάτι που απολάμβανα να κάνω. Όλα άλλαξαν ένα χρόνο πριν, όταν και αποφάσισα πως ΠΡΕΠΕΙ να αγκαλιάσω αυτό που μου συμβαίνει, γιατί μόνο έτσι θα το ξορκίσω και μόνο έτσι θα αποδεχτώ αληθινά τον εαυτό μου. Συνέβη σε ένα ταξίδι μου στην Αγγλία, μακριά από όλους κι από όλα. 

Ποιες ήταν οι αρχικές σου σκέψεις μετά τη διάγνωση της Λεύκης και ποια συναισθήματα γεννήθηκαν μετέπειτα όταν αποδέχτηκες ότι η ομορφιά όλων μας είναι ξεχωριστή;

Οι αρχικές σκέψεις είναι οι γνωστές σκέψεις: “Γιατί σε εμένα, γιατί τώρα, γιατί να το έχω, πώς θα το αντιμετωπίσω, πώς θα επανέλθω εκεί που ήμουν, πώς θα με αποδεχτούν οι γύρω μου, πώς θα συνεχίσω την καριέρα μου”- ένα ΠΩΣ και ένα ΓΙΑΤΙ συνεχώς. Όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που αλλάζει τα δεδομένα σου (είτε αυτό είναι θέμα αισθητικό, είτε κάτι πιο σοβαρό στην υγεία σου), περνάς ατελείωτες ώρες να σκέφτεσαι πώς θα αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, ο ίδιος σου ο εαυτός. Στα αρχικά στάδια ένιωθα πως ο κόσμος με κοιτάζει, γιατί έχω κάτι άσχημο πάνω μου και τώρα που το αποδέχτηκα νιώθω πως με κοιτάζουν γιατί έχω κάτι σαν κόσμημα πάνω μου. Όταν αποδέχεσαι τον εαυτό σου, ξεκινά το πιο όμορφο ταξίδι. Νιώθεις όμορφη, νιώθεις ξεχωριστή, νιώθεις πως η μοναδικότητά σου είναι άξια θαυμασμού. Πλέον αισθάνομαι πως με κοιτάζουν και σκέφτονται πόσο cool είμαι - επειδή κυρίως, εγώ νιώθω πιο όμορφη από ποτέ. 

Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για τα επαγγελματικά σου βήματα και για το εάν και κατά πόσο ο τομέας αυτός σε βοήθησε να αποδεχτείς την παρουσία του αυτοάνοσου στη ζωή σου;

Εργάζομαι ως VIP Αεροσυνοδός τα τελευταία 14 χρόνια και σαν αεροσυνοδός και travel blogger στο maryhop πια, έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, έχω έρθει σε επαφή με διαφορετικές και ενδιαφέρουσες κουλτούρες, έχω αποδεχτεί την πολυ-πολιτισμικότητα, τις διαφορετικές θρησκείες και τα πιστεύω, τα ξεχωριστά έθιμα, τις εθνικότητες, το χρώμα του δέρματος, τη σεξουαλικότητα. Τα ταξίδια υπήρξαν το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της ζωής μου και ήταν επίσης και πανάκεια σε αυτό που αντιμετώπιζα παράλληλα, γιατί μου δίδαξαν αρχικά την αξία της αποδοχής της διαφορετικότητας και με θεράπευαν έπειτα από όσες άσχημες σκέψεις έκανα για το αν αξίζει να συμβαίνει αυτό σε εμένα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι, με τη μοναδικότητα που τους διακρίνει, μπορούν να γίνουν το καλύτερο φάρμακο για όλους μας, αρκεί να δώσουμε αξία στο διαφορετικό και στο τέλος της μέρας να νιώθουμε όλοι ένα. Ο χώρος της αεροπορίας μου δίδαξε την πειθαρχία, το σεβασμό, την υπομονή, την αποδοχή. Το επάγγελμα αυτό μου έμαθε να σέβομαι και να κοιτώ στα μάτια το διαφορετικό απέναντί μου και έτσι, με αυτή την περηφάνεια, έμαθα να σέβομαι και εμένα την ίδια.

Pintolife. Από πού εμπνεύστηκες το όνομα και τι σου έδωσε ώθηση για να ξεκινήσεις αυτό το εγχείρημα; Έχει υπάρξει κάποια χαρακτηριστική φράση από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έχεις φιλοξενήσει στο site, που συμβάλλει με ιδιαίτερο τρόπο στην αποδοχή της διαφορετικότητας; Θα ήθελες  να τη μοιραστείς μαζί μας;

Το pintolife ήταν το δικό μου κάλεσμα. Τίποτα στη ζωή μου δεν έχει έρθει τυχαία και τίποτα δεν απομονώνεται από όλα τα άλλα. Είναι όλα μία αλυσίδα που συνδέεται σε διάφορα στάδια της ζωής μου. Η φιλοσοφία του Pintolife είναι βασισμένη σε δύο πολύ σημαντικές κατευθύνσεις για μένα. Αρχικά, ερωτευμένη και εμπνευσμένη από τα άλογα Pinto, μία υπέροχη ράτσα αλόγων που έχουν διχρωμίες σαν μπαλώματα στο σώμα τους, αποφάσισα να ονομάσω Pintos όλους αυτούς του ανθρώπους που ζούνε με κάποια ιδιαιτερότητα - και που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς. Έπειτα το pin-to-life είναι μία προτροπή προς όλους να αγαπήσουν τη ζωή, να καρφιτσωθούν πάνω της, να γίνουν ένα με όσα τους κάνουν να νιώθουν όμορφα. 

Το Pintolife είναι όλοι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που έχουν το δικό τους ιδιαίτερο χρώμα και που αποφάσισαν να βγούνε μπροστά και να μιλήσουν γι᾽αυτό που αντιμετωπίζουν, με σκοπό να απελευθερωθούν οι ίδιοι αλλά και για να εμπνεύσουν κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Η πιο συγκλονιστική μαρτυρία, ήταν όταν έλαβα ένα μήνυμα από έναν κύριο που μου μετέφερε την εμπειρία με τη γυναίκα του, που έχει επίσης Λεύκη και δε μπορούσε να το αποδεχτεί. Μου είπε χαρακτηριστικά, πως βλέποντας εμένα να μιλώ ανοιχτά γι᾽αυτό, άλλαξε μέσα σε ένα βράδυ όλη η ζωή τους και πως θα με ευγνωμονούν για πάντα γι᾽αυτό. Ήταν για μένα μία συγκλονιστική στιγμή. 

Θεωρείς ότι μετά από μια εξωτερική αλλαγή οδηγούμαστε και  σε άλλες, εσωτερικές και βαθύτερες διεργασίες, οι οποίες μας βοηθούν να ανακαλύψουμε περισσότερο τον εαυτό μας;

Φυσικά. Η δική μου αντιμετώπιση για τη Λεύκη είναι ολιστική και συμβαίνει inside-out, από μέσα προς τα έξω. Πρώτα φροντίζεις το μέσα και έπειτα το έξω. Καμία αλλαγή δε μπορεί να συμβεί, εάν πρώτα δε φροντίσεις αληθινά τον εαυτό σου. Αυτός είναι και ο λόγος, που συνειδητά αποφάσισα να αντιμετωπίσω αυτό που μου συμβαίνει εντελώς ολιστικά: Τρώω καθαρές τροφές, έκοψα κρέας, γαλακτοκομικά και επεξεργασμένα τρόφιμα, γυμνάζομαι πολύ, περνώ πολύ χρόνο με τον εαυτό μου, ζω πολύ στην ησυχία, αποφεύγω εντάσεις και άγχη και προσπαθώ να κρατώ τον οργανισμό μου σε μία ισορροπία. Δε μου αρέσουν οι σοκαριστικές αλλαγές και προσπαθώ να με φροντίζω σαν ένα μικρό κορίτσι. Η ανακάλυψη το εαυτού μας είναι ένα ταξίδι που για άλλους συμβαίνει αμέσως, για άλλους απαιτείται χρόνος. Ο καθένας ξεκινά το ταξίδι της αποδοχής στους δικούς του χρόνους, δεν υπάρχει σωστή στιγμή γι᾽αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος, που σαν Μαίρη που έχει Λεύκη, περνάω τα μηνύματά μου σιγά σιγά, καθώς δε θέλω κάποιος να πιεστεί να το κάνει απ᾽τη μια μέρα στην άλλη. Εμένα άλλωστε μου πήρε 13 χρόνια. 

Ποιο ή ποια εσωτερικά χαρακτηριστικά πιστεύεις ότι απαιτούνται για να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε; Εσύ ποια χαρακτηριστικά καλλιέργησες;

Η υπομονή είναι για μένα σπουδαία αρετή. Υπήρξα πολύ υπομονετική με αυτό που αντιμετώπιζα. Δυσκολευόμουν να το αποδεχτώ, αλλά ήξερα μέσα μου πως θα έρθει η στιγμή μου. Έκανα υπομονή, δεν πίεζα τον εαυτό μου, πήρα το χρόνο μου και απλά ξύπνησα ένα πρωί και είχε γίνει το κλικ μέσα μου και είπα “Μαίρη, από σήμερα είσαι η Μαίρη με τη Λεύκη, και όχι η Μαίρη που κρύβει τη Λεύκη”. Μέσα μου νιώθω πια υπέροχα, απελευθερωμένη και γεμάτη.  

Ποια πιστεύεις ότι είναι η επόμενη μεγαλύτερη πρόκληση όταν τελικά κερδίσουμε το στοίχημα της αποδοχής του εαυτού μας;

Η επόμενη πρόκληση θα είναι να βρούμε τον τρόπο να φιλτράρουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, όλη αυτή την online πληροφορία ψυχαναγκαστικής τελειότητας που πιέζει τόσο κόσμο κάθε μέρα. Θα είναι μεγάλη πρόκληση να μπορέσουν επίσης να εκπαιδευτούν τα παιδιά γύρω από τη διαφορετικότητα και αυτός είναι και ο λόγος που το Pintolife επιδιώκω να έρθει σε επαφή με τα παιδιά, εκεί όπου ξεκινούν όλα. 

Τι θα συμβούλευες μια κοπέλα, που μόλις έχει διαγνωστεί με ένα αυτοάνοσο νόσημα, αλλά και κάθε γυναίκα που δυσκολεύεται να αγαπήσει τον εαυτό της όπως είναι;

Η συμβουλή μου είναι να πάρει το χρόνο της. Να έχει υπομονή, να αφιερώσει στιγμές με τον εαυτό της, να επιδιώκει τη μοναχικότητα κάποιες φορές, ώστε να κάνει αυτό το ταξίδι της εσωτερικής αποδοχής. Αυτός που ζει με κάποιο νόσημα, γνωρίζει καλά τι είναι αυτό που βιώνει και δυστυχώς οι γύρω του είναι αυτοί που του το κάνουν δύσκολο. Οπότε είναι πολύ σημαντικό, να εκπαιδεύσουμε και τους τριγύρω να αποδεχτούν το κάτι διαφορετικό. Η κάθε κοπέλα που δυσκολεύεται να αγαπήσει τον εαυτό της, θα απελευθερωθεί όταν συνειδητοποιήσει πόσο ασήμαντη είναι η γνώμη των άλλων. Η ζωή μας είναι δική μας, το σώμα μας επίσης δικό μας και η υπεροχή επίσης αποκλειστικά δική μας. 

Photo credits: Χρήστος Λώλος