«Κάνω τους stars να δείχνουν ενδιαφέροντες, όχι όμορφοι»: Ο Anton Corbjin αποκαλύπτει τις ιστορίες πίσω από τα πιο ατμοσφαιρικά του πορτρέτα
JTeam
28 Ιανουαρίου 2022
Ο Ολλανδός φωτογράφος και σκηνοθέτης Anton Corbijn έχει φιλοξενήσει σε πορτρέτα του μούσες, μοντέλα, ambassadors και μερικές από τις πιο εμβληματικές καλλιτεχνικές προσωπικότητες. O Corbijn κρύβεται μάλιστα πίσω από την επιτυχία διάσημων συγκροτημάτων όπως οι U2, Depeche Mode, Coldplay, The Killers και Metallica, αφού είναι υπεύθυνος για πολλά μουσικά τους βίντεο.
H πιο πρόσφατη έκθεσή του φιλοξενείται στη Χάγη και διαδικτυακά στο de-pury.com και τον θέτει στον θρόνο ενός εκπληκτικού σύμπαντος από ασπρόμαυρα πορτρέτα. Μέχρι το 1989, φωτογράφιζε μόνο μουσικούς. Μετά μετακόμισε στο Los Angeles, απαθανατίζοντας στον φακό του περισσότερα υποκείμενα- ηθοποιούς, ζωγράφους, μοντέλα, σκηνοθέτες- πάντα δημιουργικές προσωπικότητες που ήταν εκτεθειμένες στα φώτα της δημοσιότητας.
Ο σπουδαίος φωτογράφος περιγράφει στον Guardian τις ιστορίες πίσω από τις πιο σημαντικές λήψεις πορτρέτων που έμειναν στην ιστορία κι εμείς ξεχωρίζουμε τις παρακάτω τρεις.
David Bowie, Chicago, 1980
«Έδωσα τα λεφτά, με τα οποία θα αγόραζα έναν φούρνο, για μια πτήση μέχρι το Chicago»
O Corbjin εκείνη την εποχή δούλευε ως φωτογράφος στο NME και μόλις είχε μετακομίσει σε ένα διαμέρισμα στο ανατολικό Λονδίνο. Ο δημοσιογράφος Angus MacKinnon ετοιμαζόταν να πάρει συνέντευξη από τον Bowie στο Chicago αλλά δεν επιτρεπόταν να πάει μαζί φωτογράφος. Όπως περιγράφει ο Corbijn, οι γονείς του, του είχαν δώσει χρήματα για να αγοράσει έναν φούρνο οπότε αποφάσισε να τα ξοδέψει στην πτήση που τον οδήγησε κοντά στον Bowie τη μέρα της συνέντευξης!
Όταν έφτασε εκεί, του υπενθύμισαν πως στη συμφωνία δεν συμπεριλαμβανόταν φωτογράφιση αλλά τότε ο καλλιτέχνης θυμήθηκε ότι όταν είχε πάει στην Ολλανδία, είχε αφήσει το βιογραφικό του στο ξενοδοχείο του David, ο οποίος είχε σημειώσει το όνομά του Corbijn ως εκείνο του καλύτερου φωτογράφου στη χώρα. Αυτό του άνοιξε τον δρόμο για τη φωτογράφιση του 1980, στην οποία ο καλλιτέχνης δεν έπρεπε να φωτογραφηθεί με το κοστούμι της σκηνής.
Όπως προσθέτει ο φωτογράφος: «Η φωτογράφιση ήταν σύντομη αλλά την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε σε ένα bar για περισσότερες λήψεις. Ο Bowie ήταν ένας φανταστικός τύπος, gentleman, αστείος, γοητευτικός και αισθητικά άψογος. Θυμάμαι πως δίπλα μας υπήρχε ένα jukebox και έβαλε να παίξει το That’s What God Looks Like To Me του Frank Sinatra. Είναι μία από τις καλύτερες μου λήψεις. Δεν είναι απλά μία λήψη του Bowie, έχει κάτι αποκαλυπτικό, σχεδόν χριστιανικό. Αυτός είναι και ο σκοπός κάθε φωτογράφισης και μεγάλο μέρος αυτής οφείλεται σε εκείνον. Είχε ένα εντυπωσιακό βλέμμα. Τι να σκεφτόταν άραγε; Δεν ξέρω, ίσως ότι «ήθελε μια μπύρα».
Virgil Abloh, Chicago, 2019
«Δεν ήξερα ότι ήταν άρρωστος»
Ο Virgil ετοιμαζόταν για ένα fashion show του στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Chicago. Οι λήψεις τραβήχτηκαν για τη Vogue και ο Corbijn είχε σκεφτεί πως θα είχε ενδιαφέρον να γίνουν μες στο μουσείο εξαιτίας της χρωματικής ποικιλίας του. Η παραπάνω λήψη τραβήχτηκε τη χρονιά που ο Virgil ανακάλυψε το πρόβλημα της υγείας του (διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή καρκίνου το 2019 και πέθανε το 2021).
Όπως αναφέρει ο φωτογράφος: «Φυσικά δεν ήξερα τίποτα γι' αυτό. Αυτή η φωτογραφία είναι σαν να έχει τραβηχτεί στο φως της ημέρας ενώ εισβάλλει η νύχτα. Έχει πολλούς συμβολισμούς». Επηρεάστηκα πολύ όταν έμαθα ότι ο Virgil πέθανε επειδή ήταν ένα απίστευτο ταλέντο. Δεν ήταν ένας συνηθισμένος σχεδιαστής. Ήταν πολύ έξυπνος και πολύ νέος για να φύγει από τη ζωή».
Naomi Campbell, Λονδίνο, 1994
«Δεν θα μπορούσες να ζητήσεις ποτέ από έναν μουσικό να βγάλει τα ρούχα του»
Ο Corbijn σε μικρότερη ηλικία είχε θέμα με την εξωτερική ομορφιά. Όπως περιγράφει: «Εστίαζα στην εσωτερική ομορφιά και στο πώς θα κάνω τους ανθρώπους να δείχνουν ενδιαφέροντες παρά όμορφοι. Στα μοντέλα, δεν ήξερα τι άλλο μπορούσα να προσθέσω στην ήδη υπάρχουσα ομορφιά τους. Όμως μετά γνώρισα κάποια από αυτά που στα μάτια μου έγιναν περισσότερο άνθρωποι παρά μοντέλα».
Όπως προσθέτει: «Παρόλο που τη συγκεκριμένη λήψη την τράβηξα τη δεκαετία του 1990, δημοσιεύτηκε το 2020 στο βιβλίο μου, MOØDe. Ήταν μία από τις φωτογραφίες που ανακάλυψα από την αρχή. Ήταν εντελώς φυσικό το αποτέλεσμα όταν αποφάσισα να τραβήξω τη Naomi γυμνή επειδή ήταν απίστευτα όμορφη. Πάντα με ενέπνεε. Το να φωτογραφίζω μουσικούς, δεν είχε καμία σχέση με αυτό που δοκίμασα τότε. Πίσω στη δεκαετία του 1970, η μουσική ήταν ανδροκρατούμενη. Δεν θα μπορούσες να ζητήσεις ποτέ από έναν μουσικό να βγάλει τα ρούχα του».
