Με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, συγκεντρώσαμε κάποιους από τους πιο δημοφιλείς κι εμβληματικούς “μπαμπάδες” του σινεμά και της τηλεόρασης, που ως πατρικές φιγούρες, αγαπήθηκαν, συγκίνησαν κι άφησαν το στίγμα τους στην ποπ κουλτούρα.
Γκρέγκορι Πεκ – “Σκιές και σιωπή” 1962
Αν σε ένα πρότυπο πατέρα συμφωνούν σχεδόν όλες οι σχετικές λίστες στο Διαδίκτυο είναι αυτό του Άτικους Φιντς στην ταινία του 1962 “Σκιές και σιωπή”, που είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βραβευμένου μυθιστορήματος της Χάρπερ Λι “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια”.
Ο Γκρέγκορι Πεκ δικαίως βραβεύτηκε με Όσκαρ για την υπέροχη ερμηνεία του ως ένας φιλελεύθερος δικηγόρος και πατέρας, που αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός Αφροαμερικανού σε μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου τη δεκαετία του ‘30.
Ο Άτικους είναι ο ορισμός του ηθικού πατέρα, που ζει με βάση τα ιδανικά του και παλεύει για δικαιοσύνη, εμπνέοντας όχι μόνο τα παιδιά του αλλά και εκατομμύρια θεατών, μεταξύ των οποίων και τον Μπαράκ Ομπάμα, που το 2017 τον χαρακτήρισε ως έναν από τους σπουδαιότερους και πιο επιδραστικούς ήρωες της αμερικανικής μυθοπλασίας.
Μάικλ Λάντον – Το μικρό σπίτι στο λιβάδι (1974-1983)
Ο Μάικλ Λάντον ως Τσαρλς Ίνγκαλς (και για κάποιο άγνωστο λόγο “Τζο” στην ελληνική μεταγλώττιση) είναι το πρότυπο του ανοιχτόμυαλου πάτερ φαμίλια μιας οικογένειας με τέσσερις κόρες (αργότερα και τρία υιοθετημένα αγόρια), που ζει σε μια φάρμα στην Άγρια Δύση τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα (1870s-1890s).
Είναι ένας πατέρας εργατικός και αφοσιωμένος, που παλεύει με κάθε δυσκολία και ταυτόχρονα δεν πατρονάρει τις κόρες του, αλλά τις ενθαρρύνει να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους στην εκπαίδευση και την καριέρα.
Όπως και στη μυθοπλασία, έτσι και στην αληθινή του ζωή, ο Λάντον υπήρξε πατέρας και μάλιστα εννέα παιδιών από τρεις γάμους.
Ρόμπιν Ουίλιαμς - Mrs Doubtfire (1993)
Οκ, σίγουρα δεν είναι το ιδανικό πρότυπο πατέρα, ένας μπαμπάς που μεταμφιέζεται σε ηλικιωμένη γκουβερνάντα, όμως ο Ντάνιελ Χίλαρντ στο Mrs Doubtfire είναι ένας πατέρας που αγαπάει τόσο πολύ τα παιδιά του, που φτάνει τόσο μακριά για να μπορεί να περνάει περισσότερο χρόνο μαζί τους!
Φυσικά, από εκεί και πέρα προκύπτει μια σειρά κωμικών εξελίξεων και ανατροπών, που αναδεικνύονται από την ευαισθησία και το πληθωρικό ταλέντο του Ουίλιαμς, όμως στην καρδιά της ταινίας βρίσκεται η αγάπη του πατέρα για τα παιδιά του, που είναι ικανή να ανατρέψει κάθε εμπόδιο.
Μουφάσα – The lion king (1994)
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ρίξει έστω κι ένα δάκρυ στην τραγική σκηνή της πτώσης του σοφού πατέρα Μουφάσα σε ένα φαράγγι στον “Βασιλιά των λιονταριών”; Υπάρχει κάποιος που δεν συγκινήθηκε στη σκηνή, όπου μέσα από τα σύννεφα πια, εμφανίζεται στον γιο Σίμπα για να του θυμίσει ποιος πραγματικά είναι;
Ο Μουφάσα, μπορεί να μην έχει μεγάλη παρουσία στην διάσημη δημιουργία της Disney, μπορεί να μην είναι καν άνθρωπος, αλλά λιοντάρι, όμως έθεσε πολύ ψηλά τα στάνταρ της πατρότητας. Μεγαλοπρεπής, σοφός κι υπομονετικός, δίδαξε στο γιο του τον κύκλο της ζωής και πώς να είναι υπεύθυνος και σωστός ηγέτης. Οι στιγμές που περνά μαζί με τον Σίμπα στο κλασικό μιούζικαλ εξακολουθούν να ζεσταίνουν καρδιές -και να θυμίζουν σε κάποιους από μας τους μπαμπάδες μας, που μας βλέπουν από τα σύννεφα…
Ρομπέρτο Μπενίνι – Η ζωή είναι ωραία (1997)
Ο Ρομπέρτο Μπενίνι ως εβραϊκής καταγωγής Ιταλός Γκουίντο Ορεφίτσε παρέδωσε στην ιστορία μια ταινία – ωδή στη ζωή και στην ελπίδα κι ένα πρότυπο πατέρα, που καταφέρνει να μετατρέψει ακόμα και τη διαβίωση σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης σε παιχνίδι -με έπαθλο ένα τανκ- στα μάτια του γιου του.
Κάτω από τις πλέον δύσκολες συνθήκες, ο Γκουίντο καταφέρνει με διάφορους τρόπους να προστατέψει τον γιο του από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, σε μια ταινία που συνδυάζει τη συγκίνηση με κωμικά στοιχεία κι ένα σπαρακτικό φινάλε με την ελπίδα για τη ζωή, που συνεχίζεται. Τα τρία Όσκαρ της, μεταξύ των οποίων του πρώτου ανδρικού ρόλου, είναι μόλις δείγμα της απήχησης της και του αλησμόνητου, τρυφερού, συγκινητικού κι αστείου πατέρα που μας χάρισε.
Γουίλ Σμιθ – Το κυνήγι της ευτυχίας (2006)
Ο μπαμπάς, που υποδύεται ο Γουίλ Σμιθ, πέρα από τρυφερός κι αφοσιωμένος στον γιο του, έχει κάποιες ιδιαιτερότητες. Αφ’ ενός είναι βασισμένος στην αληθινή ιστορία ενός υπαρκτού προσώπου, του κάποτε άστεγου πωλητή, Κρις Γκάρντνερ. Αφ’ ετέρου, είναι ένας πατέρας που πρωταγωνιστεί μαζί με τον πραγματικό γιο του, Τζέιντεν Σμιθ.
Λεπτομέρειες που κάνουν ακόμα πιο ξεχωριστή την ιστορία ενός ήρωα που παλεύει με τις πιο αντίξοες συνθήκες (έξωση, δουλειά μαθητείας χωρίς πληρωμή, χρέη) για να φροντίσει τον πεντάχρονο γιο του και να μην ενδώσει στην απελπισία. Δεν ξέρουμε αν ο μικρός Τζέιντεν έκανε τη διαφορά, πάντως, αυττός είναι σίγουρα ο καλύτερος μπαμπάς, που έχουμε δει από τον Γουίλ Σμιθ.
Σον Μπιν - Game of Thrones (2011)
Πάμε σε έναν τηλεοπτικό, όχι ακριβώς στερεοτυπικό μπαμπά, που αν και εμφανίστηκε μόλις σε μία σεζόν του φαινομένου που λέγεται Game of thrones, άφησε βαθύ στίγμα στους ήρωες και στους θεατές της σειράς.
Ο Εντ Σταρκ, όπως τον ερμήνευσε ο Σον Μπιν, είναι ένας πατέρας προοδευτικός, που αφήνει τα παιδιά του να παίρνουν τις αποφάσεις τους, τα διδάσκει να είναι πιστά και έντιμα, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να μην τα παρατάνε ποτέ. Ως ένας από τους λίγους καλούς χαρακτήρες του Game of thrones, είχε το πικρό, άδοξο και πρόωρο τέλος, που δεν περιμέναμε -αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα...
Πέδρο Πασκάλ – The Mandalorian (2019-2023), The last of us (2023-)
Θεωρώντας ότι το αρχετυπικό πρότυπο του πάτερ φαμίλια στην τηλεόραση καλύφθηκε επαρκώς από τον Τσαρλς Ίνγκαλς, στο “Μικρό σπίτι στο λιβάδι”, στρεφόμαστε σε τηλεοπτικές επιλογές όχι και τόσο στερεότυπων μπαμπάδων.
Κι από μια λίστα όπως αυτή δεν θα μπορούσε να λείψει ο πιο δημοφιλής “daddy” των τελευταίων χρόνων, Πέδρο Πασκάλ λόγω της πατρικής φιγούρας που υποδύεται και στο The Mandalorian και βεβαίως στη μεγάλη επιτυχία του “The last of us” (που ολοκλήρωσε τον δεύτερο κύκλο και συνεχίζεται).
Σε κανένα από τα δύο δεν είναι βιολογικός πατέρας, όμως στο Mandalorian είχε έναν καθαρά πατρικό δεσμό με τον Γκρόγκου ή Baby Yoda (που αποθεώθηκε από τις νεότερες γενιές), ενώ στο The last of us αναπτύσσει πατρική σχέση με την Έλι και γίνεται ο τραχύς, σκληρός, αλλά στοργικός φύλακας άγγελος, που θέτει ως αποστολή του την ασφάλεια της -και κατακτά τις καρδιές των θεατών ως ένας από τους πιο αγαπητούς “daddys” των τελευταίων ετών.
