#CityBlogging: Ένα βράδυ που 'βρεχε στου Κούβελου την ταβέρνα

To 1908 ανοίγει στην οδό Λεμπέση στου Μαρκυγιάννη η ταβέρνα των Γιάννη και Σπύρου Κούβελου. Στην αρχή κάτω από ένα υπόστεγο. Με τον καιρό, όμως, μεγάλωσε και απέκτησε πιστό κοινό. Το 2003 το κτήριο της ταβέρνας κατεδαφίζεται και μετακομίζει σε νέα γειτονιά, στη Γενναίου Κολοκοτρώνη στο νούμερο 66 και πάλι στο Κουκάκι...

Εκεί αναβιώνει μέρος της παλιάς της αίγλης αλλά προσθέτει και νέες πινελιές. Στο μενού το κλασικό ροζμπίφ (κοκκινιστό με χοντρό μακαρόνι από τα ωραιότερα που έχω φάει!) παραμένει, αλλά προστίθενται και νέες γεύσεις.

Εμείς δοκιμάσαμε τυροπιτάκια με γέμιση 4 τυριών (5,80ευρώ), πιτάκια καισαρείας με παστουρμά, ντομάτα και κίτρινα τυριά (5,80ευρω), κεφτέ δράμας (λουκάνικο χειροποίητο, 6 ευρώ), ροσμπίφ (12,80), κατσικάκι γάλακτος ριγανάτο στη γάστρα (12,80) γιαουρτλού μπιφτέκια μοσχαρίσια (9,80). Για το τέλος επιλέξαμε σοκολατόπιτα με σοκολάτα γάλακτος, σοκολάτα υγείας, σπασμένα φουντούκια και παγωτό (6,50).

Στον Κούβελο βρέθηκα ένα καλοκαιρινό βράδυ με ψιλόβροχο! Το περιβάλλον οικείο – ειδικά στη χαλικένια αυλή του – και το φαγητό νόστιμο. Αυτό για μένα είναι και το μυστικό επιτυχίας ενός αξιόλογου μαγαζιού. Το χειμώνα δεν τρως απλώς καλά, αλλά απολαμβάνεις και τον ήχο του σαξόφωνου ή του πιάνου σε βραδιές με live σε στυλ παλιάς μπουάτ.

Έτσι όπως καθόμουν στην αυλή θυμήθηκα την αγαπημένη ταβέρνα των παιδικών μου χρόνων. Μια ταβέρνα που δεν υπάρχει πια... ο Μάνεσης στο Μετς. Όπως και στου Μάνεση έτσι και εδώ η ατμόσφαιρα «μυρίζει» παλιά Αθήνα στο διάκοσμο του χώρου μέσα και έξω...κυρίως αυτά τα γασεμιά που μοσχομυρίζουν.

Και μιας και μιλάμε για γιασεμιά το τραγούδι που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό από την όμώνυμη ταινία του 1960 “Της μιας δραχμής τα γιασεμιά” σε ερμηνεία Ορέστη Μαρκή και Τζένης Βάνου. Κάποιοι παλιοί άλλωστε λένε πως στον Κούβελο εμπνεύστηκε ο Ορέστης Μακρής το μεθύστακα του….