Παραδοξότητα, μεταμορφώσεις, δαιμόνια και ανακαλύψεις!
Όταν ξεκινά να δει κανείς μία παράσταση μπαλέτου προσδοκά να παρακολουθήσει άρτια εξασκημένους χορευτές να εκτελούν χωρίς κόπο, ντυμένοι συνήθως με συγκεκριμένα κουστούμια, ατομικές και ομαδικές χορογραφίες που απαιτούν υψηλές τεχνικές ικανότητες σε συγχρονισμό με την μουσική. Οι θεατές που προσέρχονται σε μία παράσταση «σύγχρονου χορού», από την άλλη, αντίστοιχα με εκείνους που επισκέπτονται μία έκθεση σύγχρονης τέχνης, προσδοκούν να συναντηθούν με κάτι πρωτότυπο και νέο είτε σε επίπεδο κινητικού υλικού, «οργάνωσης των σωμάτων στο χώρο και το χρόνο», διαδικασία δημιουργίας ή ιδέας ανάμεσα σε άλλα.
Κάτω από αυτόν τον τίτλο-ομπρέλα μπορεί κανείς να δει παραστάσεις αμιγώς «χορευτικές», με την έννοια ότι οι περφόρμερ απλώνουν τα μέλη τους, πηδούν, συστρέφονται και λυγίζουν τον κόσμο τους. Επιτελούν δηλαδή σωματικά λεξιλόγια που καλλιεργήθηκαν αθροιστικά από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και μέχρι σήμερα καθώς ακόμη επινοούνται τρόποι κίνησης σε στούντιο, σχολές, ακαδημίες και αίθουσες προβών. Μπορεί ωστόσο [κανείς] να παρευρεθεί σε έργα στα οποία οι περφόρμερ, μεταξύ άλλων, τραγουδούν, μιλούν, μεταμφιέζονται, φωνάζουν ή σιωπούν και στέκονται ακίνητοι, εφόσον, στις παραστάσεις «σύγχρονου χορού» [μπορεί να] προτείνονται κάθε φορά κώδικες και συμβάσεις θέασης.
