"Το ψάρεμα είναι η απόλυτη ελευθερία. Να πηγαίνεις πάνω-κάτω, περιμένοντας το ψάρι να τσιμπήσει και να ξεδιψάς στις πηγές. Να είσαι εντελώς μόνος για μια ώρα, για λίγες μέρες, για λίγες εβδομάδες, είναι αυτό που πάντα αποζητούσα στη ζωή… Να τι πιστεύω πως είναι ελευθερία."
Ένα 10χρονο αγόρι αναλαμβάνει την ευθύνη της οικογένειάς του, όταν ο πατέρας και τ’ αδέλφια του στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Τσεχοσλοβακία. Κυνηγάει και ψαρεύει και φροντίζει την ακριβή του μάνα.
Σαν ελεύθερο πουλί, όπως εκείνο το χέλι στό διήγημα “Ο μέγας αλήτης των υδάτων”, που ξεγλιστράει από τα δεσμά του για να καταφύγει στην ελευθερία του ποταμού, έτσι κι ο μικρός Ότα Πάβελ, σαν ένας άλλος Τομ Σόγερ της Κεντρικής Ευρώπης τρέχει πάνω-κάτω σε ποτάμια, λίμνες και λιβάδια, γιατί βιάζεται να μεγαλώσει και να αποδράσει από μια δύσκολη εποχή που περνούσε η Ευρώπη και που τα σημάδια δείχνανε πως δεν θα ήτανε κι η τελευταία.
Ο Τσέχος Πάβελ έγραψε αυτοβιογραφικά διηγήματα που αναδεικνύυν κυρίως τα βιώματα της παιδικής ηλικίας. Το 1964 εμφάνισε συμπτώματα μανιοκατάθλιψης και επιχείρησε να πυρπολήσει μια αγροικία στην περίχωρα του Ίνσμπρουκ. Εξαιτίας της ασθένειάς του βγήκε το 1966 σε σύνταξη αναπηρίας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε διάφορες ψυχιατρικές κλινικές πεθαίνοντας πρόωρα το 1974 σε ηλικία μόλις 43 ετών.
Στην Τσεχία θεωρείται πλέον σαν ένας από τους μεγαλύτερους μεταπολεμικούς διηγηματογράφους και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Τις περισσότερες επανεκδόσεις γνώρισαν οι συλλογές του «Πώς συνάντησα τα ψάρια» και «Ο θάνατος των όμορφων ζαρκαδιών», με το τελευταίο να έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο.
