Στις 7 Νοεμβρίου του 1943 γεννιόταν στον Καναδά μια γυναίκα που έμελλε να στιγματίσει την μουσική ιστορία της χώρας, του folk εν γένει, αλλά και του rockabilly, rock 'n' roll και της jazz. Η Joni Mitchell είναι σήμερα 72 ετών και φωτογραφίζεται στο εξώφυλλο του περιοδικού New York δείχνοντας ότι ορισμένα πράγματα δεν χάνονται ποτέ από μια ψυχή-αληταριό που εμπνεύστηκε και ενέπνευσε, άκουσε και ακούστηκε και συνεχίζει να ζει στα ανέμελα late 60's και early 70's.
Περισσότερο απ΄όλα όμως σημάδεψε με την μουσική της την διάδοση του φεμινιστικού κινήματος με την αγνότητα που το περιέβαλε στην εποχή της. Με ένα τσιγάρο στο χέρι, το αγαπημένο της τσιγάρο που έγινε προέκταση του χεριού της, η Τζόνι Μίτσελ ποζάρει στον φακό της Νόρμα Τζιν Ρόι και εξηγεί στο περιοδικό New York και τον Καρλ Σουάνσον τον τρόπο που αντικρύζουν τα μάτια της σήμερα τον κόσμο, αλλά και όσα έζησε όταν το αίμα έβραζε σαν καζάνι στους 200 βαθμούς.
«Όλες μου οι μάχες ήταν με φαλλοκρατικά Εγώ. Δεν ζητούσα να κυριαρχήσω, ζητούσα ισότητα. Θέλω να μπορώ να ελέγχω το όραμά μου. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια φάση που προσπαθώ να επανορθώσω την κληρονομιά που θα αφήσω. Γιατί πλέον έχει χρωματιστεί, έχει χάσει την ουσία της» λέει με μαχητικό πνεύμα η Τζόνι, η οποία μεγάλωσε και μεγαλούργησε σε μια εποχή που η διασημότητα δεν σήμαινε 50 παπαράτσι από πίσω σου. Πολλώ δε στον Καναδά που κράτησε τα διαμάντια του για τους ντόπιους και τις βόρειες πολιτείες των ΗΠΑ.
Στην δεκαετία του '70 η Joni αποτέλεσε και ένα fashion icon με πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Ο Bob Dylan με τον οποίο είχαν άγαστη αντιπάθεια, την είχε παρομοιάσει με άντρα, ο Bill Cosby με τον Μουσολίνι και ο Warren Beatty με σύζυγο Γερουσιαστή.
«Όταν αποχωρίστηκα το hippie style, άρχισα να βάζω ρούχα Yves Saint Laurent και αξεσουάρ που ήταν ακριβά. Σε ένα event κρατούσα μια τέτοια τσάντα με τον δικό μου hippie τρόπο, με την Τζούλι Κρίστι να μου λέει ότι είναι ωραίο σχέδιο. Ο Warren Beatty όμως μου είπε ότι η τσάντα μου είναι ασύμβατη με έναν καλλιτέχνη. Θα πρέπει να ακολουθήσω το ρεύμα για να θεωρηθώ καλλιτέχνης δηλαδή;» αναρωτιέται με την δυναμική απορία που ενδύεται το πέπλο των καλών γηρατειών. Αυτών που φθείρουν σταδιακά το σώμα και θρέφουν το μυαλό με φαιά ουσία.
Για το σήμερα η Joni Mitchell έχει να πει μόνο σκληρά λόγια. Πάμπολλες αρρώστιες αργότερα, 8 Grammy και δύο απογοητεύσεις που την οδήγησαν σε εθελούσια έξοδο, η Joni θεωρεί ότι «πλέον δεν αναζητείται το ταλέντο, αλλά η εξωτερική ομορφιά και η διάθεση να συνεργαστείς με αυτά που ζητάει η μόδα».
Τα τελευταία 8 χρόνια η Τζόνι, καταβεβλημένη κι από την αρρώστια, ασχολείται με τις βιογραφίες. Γράφει πράγματα στο χέρι, συνειδητοποιεί ότι δεν θα τα τελειώσει ποτέ, πιάνει τον υπολογιστή, δεν ξέρει πως να τον χειριστεί, κατεβάζει την εφαρμογή Dragon, δεν την ικανοποιεί και μεταφέρεται ευλαβικά από την εποχή της στο σήμερα. Ένας πνευματικός μετανάστης που οπλίζεται με το ψυχικό του παρελθόν.
Στο New York μιλάει ακόμα για την καρμική σχέση της με τους μαύρους - μάλιστα είχαν παρομοιάσει την οδοντοστοιχία της με Νέγρου -, για τις ρίζες της που είναι πεπεισμένη ότι κατάγεται από τους Seminole.
Διαβάστε τη συνέχεια στο toratora.gr
