Η κουβέντα με τη Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης & Γλυπτοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα δεν ήταν μια κουβέντα που απαιτούσε μια απλή απομαγνητοφώνηση, αλλά από το πρώτο λεπτό μου δημιούργησε την ανάγκη να αποθησαυρίσω κάθε της λέξη και να μάθω όλα όσα νόμιζα πως ήξερα. Ούσα η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια της ΑΣΚΤ, υποτάσσει με την ευθυτενή και συγκεκριμένη λογοθήκη της και επαναπροσδιορίζει την έννοια της γνώσης γύρω από την μαθητεία της Ιστορίας της Τέχνης και όλου του γνωσιολογικού μας πεδίου. «Βλέπω ότι ξέρω», λέει και μας προσφέρει την παιδεία ως το κλειδί της εικαστικής απόλαυσης.
Η Εθνική Γλυπτοθήκη εγκαινιάστηκε το 2004, προσφέροντας μια ιδιαίτερη εστία στην μέχρι τότε άστεγη Νεότερη Ελληνική Γλυπτική. Μετά από πολυετείς διαπραγματεύσεις με το Ταμείο Εθνικής Άμυνας, κατάφερε, γεγονός για το οποίο είναι δικαιολογημένα πολύ περήφανη, να παραχωρηθούν τα δυο αυτά ανεπανάληπτα κτίρια στο Άλσος Στρατού στο Γουδή. Υπήρξαν οι στάβλοι του βασιλιά Γεωργίου του Α’ και πρόκειται για δυο μοναδικά στην Ευρώπη, λιθόκτιστα κτίρια με εντυπωσιακή ανάρτηση της στέγης με μεταλλικά, αντισεισμικά στοιχεία και με ελαφρούς κίονες λιτού Art Nouveau του 1900. Στους τοίχους τα σημάδια από τις ποτίστρες πίσω από τα γλυπτά προσδίδουν μια νοσταλγική νότα βαθιάς ιστορικότητας και παρά την προφανή αλλαγή χρήσης, το παρελθόν είναι εδώ.
Μπαίνοντας κανείς καλωσορίζεται από τον «Θεραπευτή» του Magritte και καθηλώνεται από την πλαστικό δυναμισμό του «Άσωτου Υιού» του Rodin. Το εσωτερικό είναι ένας χώρος ενιαίος που επιτρέπει στα ίδια τα έργα να αφηγηθούν την ιστορία τους και να μας ξεναγήσουν στις φάσεις της γλυπτικής. «Ως τότε υπήρχε μόνο η λαϊκή τέχνη. Η Νεότερη Ελληνική Γλυπτική γεννήθηκε μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Το Σχολείο των Τεχνών, αμέσως μετά την ίδρυσή του το 1836, γνώρισε ταχύτατη άνθιση και έβγαλε καλλιτέχνες σαν το Χαλεπά, τον Ιωάννη Κόσσο, τους Τήνιους Γεώργιο και Λάζαρο Φυτάλη και τον Λεωνίδα Δρόση». Έργα του Βρούτου, του Δημητριάδη, του Παππά, του Τόμπρου και του Μπονάνου δεσπόζουν. Ο επισκέπτης ακολουθώντας την μη σηματοδοτημένη μα «επιβεβλημένη» από τον χρόνο και τα καλλιτεχνικά ρεύματα πορεία, προχωρά σε πιο σύγχρονα έργα, δείγματα του Μοντερνισμού και έπειτα στο στάδιο του Ανθρωποκεντρισμού και της Αφαίρεσης. Καπράλος, Αβραμίδης και Γεωργιάδης δίνουν τη σκυτάλη στα νεαρότερα έργα της Όπυς Ζούνη, του Χανδρή, της Νομίδου και του Άγγελου Παπαδημητρίου. Αναφέρεται με μεγάλη χαρά στην παρουσία έργων από τα χέρια μαθητών της. «Αυτά είναι τα παιδιά μου», λέει εξαίροντας τη δουλειά και την προσέγγισή τους με τρόπο συγκινητικό.
Στο άλλο κτίριο στεγάζεται αυτό το διάστημα ένα αξιοσέβαστο κομμάτι της μόνιμης συλλογής της Εθνικής Πινακοθήκης, μέχρι την ολοκλήρωση των έργων επέκτασης του νεότερου διατηρητέου μνημείου της Μιχαλακοπούλου. Η ολοκλήρωση των έργων προβλέπεται στα τέλη του επόμενου έτους κι ως τότε το άνθος της Ελληνικής Ζωγραφικής φιλοξενείται στο έτερο κτίσμα. Το πίσω μέρος του δεύτερου κτιρίου έχει χωριστεί σε δυο μέρη. Στο ένα στεγάζεται η βιβλιοθήκη με πλούσιο αρχειακό υλικό και το άλλο αφορά στη συντήρηση των έργων. Ο περιβάλλον χώρος, έκτασης περίπου 6 στρεμμάτων, αποτελεί κι αυτός υπαίθρια συνέχεια της Γλυπτοθήκης. Έργα μεγάλων διαστάσεων του Γαΐτη, της Μιχαλέα, του Παπαγιάννη και του Τάκι μετατρέπουν την περιήγηση του επισκέπτη σε μια ολοκληρωμένη και χορταστική αισθητική εμπειρία.
Photo Credits: Banana Split Lady©
Διαβάστε τη συνέχεια στο HOPE.
Κατεβάστε το HOPE στο iPad και το iPhone σας εντελώς δωρεάν
Download link: https://itunes.apple.com/gr/app/hope-magazine/id720068321
Facebook: https://www.facebook.com/HOPEthemagazine
Instagram: http://instagram.com/jennygr
DSC 0190
DSC 0202
DSC 0194
DSC 0400
