Eye Witness: Είδαμε την παράσταση με τον Πολούνιν και νιώσαμε μια απογοήτευση

Σε σοβαρή νότα, όμως, έχω δει πολλά θεάματα. Εντός και εκτός Ελλάδος ώστε να έχω αίσθηση και κριτήριο... προσωπικό! Γιατί περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, όπως συνηθίζω να λέω, όταν διαφωνώ για το εάν κάτι είναι ωραίο ή όχι.

Η δική μου υποκειμενική «ματιά» στο θέαμα που διαφημίστηκε όσο κανένα άλλο τον τελευταίο καιρό...

Το ομολογώ: έπεσα θύμα του μάρκετινγκ!

Με αυτήν την κεφαλίδα θα χαρακτήριζα την εμπειρία μου στο Παλλάς το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου για να παρακολουθήσω το «υπερθέαμα» με την Οσίποβα και τον Πολούνιν. Και για να μην προτρέξετε και πείτε ότι αυτή γκαβή είναι τα γυαλιά θα είχε ξεχάσει και δεν θα έβλεπε, να σας πληροφορήσω ότι καθόμουν τρίτη σειρά και τους είχα prima vista! Οι διαπιστώσεις μου βήμα-βήμα:

1. Δυό χορευτές για τους οποίους οι γνώστες του είδους λένε τα καλύτερα… ή τέλος πάντως είναι αγαπημένα παιδιά των μίντια. Για να είμαι ειλικρινής αυτό το “ο διάδοχος του Νουρέγιεφ” μου κάθεται στο λαιμό, όπως στο ποδόσφαιρο όλοι που ξεχωρίζουν έστω και λίγο γίνονται αυτομάτως από τα μίντια οι “διάδοχοι του Μέσι”. Μας βομβαρδίζουν επί εβδομάδες για τον Πολούνιν … εγώ Πολούνιν δεν είδα να χορεύει. Θα εξηγήσω και το γιατί προσεχώς…Στο πρώτο μέρος κάνει κάτι κινήσεις σπασμωδικές σε μια χορογραφία που μου θυμίζει σχολική παράσταση. Η Οσίποβα, ωστόσο, έχει ποδάρες. Εκπληκτικά γραμμωμένα πόδια… Κίνηση στην πρώτη χορογραφία εγώ δεν είδα! Απο κανέναν. Έτρεχαν πάνω κάτω και κοιτιώντουσαν. Αυτή έκανε κούνια και αυτός….

2. Το έχουμε εμπεδώσει, μας έχουν βομβαρδίσει... Ο Πολούνιν είναι το «κακό παιδί», δεν χρειάζεται και επί σκηνής να ξεκινάει μια παράσταση με τον ίδιο απλώς να πίνει να καπνίζει και τάχαμου να το παίζει σκληρός και αδυσώπητος.
3. 15λεπτα διαλείμματα ανάμεσα σε 20΄ χορογραφίες; Παρακαλώ; Σαν να ήθελε κάποιος να γεμίσει το χρόνο; Δηλαδή δύο εβδομάδες πριν που είδα την παράσταση του Φωνιαδάκη στο Εθνικό και οι χορευτές επί μια ώρα ήταν επάνω στη σκηνή – χωρίς διάλειμμα – σε συνεχή απαιτητική κίνηση θα έπρεπε να έχουν πέσει στο τέλος σαν τις μύγες τον Αύγουστο; Ή ο άντρας μου που τρέχει πάνω κάτω επί 90’ στο γήπεδο, κάνοντας και πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης, θα έπρεπε να γυρίζει στο σπίτι με φορείο; Δεν έχω απάντηση αλλά κομματάκι υπερβολικό το βρήκα. Ή τουλάχιστον δεν το έχω ματαδεί!
4. Δεύτερο μέρος παράστασης... αδιάφορο και χωρίς φαντασία για τα δικά μου γούστα! Ο Πολούνιν απών! Γιατί η Οσίποβα ήταν σολίστ, ο Πολούνιν γκεστ σταρ και ας μας είχαν προϊδεάσει για το αντίθετο!

​

5. Λίγο πριν το τρίτο μέρος, εκεί που έβραζα στο ζουμί μου εκεί που έκλαιγα τα 75 μου ευρώ – τόσο κόστισε το εισιτήριο! – αποφάσισα ότι τουλάχιστον δεν θέλω να χάσω άλλο χρόνο από τη ζωή μου εκεί μέσα. Έπαιξε και το ρόλο του το διπλό μήνυμα που έλαβα από φίλες ότι βρίσκονται για φαγητό και ποτό στο αγαπημένο Geona’s και σκέφτηκα χίλιες φορές το εξαιρετικό του bloody mary από αυτό το bloody horrible θέαμα που παρακολουθώ.
6. Είχα ακούσει ότι το τρίτο μέρος, το τελευταίο 20’ δηλαδή, ήταν και το καλύτερο... να σημειώσω όμως ότι είχε περάσει μια ώρα κακού για τα δικά μου μάτια θεάματος. Τώρα πια έχοντας κάνει πολύωρες αγγαρείες σε θεάματα που δεν μου άρεσαν, έχω απενεχοποιηθεί. Στο 15’ διαλειμμα λοιπόν, αποχώρησα. Άρα για το τελευταίο 20’ δεν έχω άποψη. Έμαθα από τις φίλες που με συνόδευαν ότι εκεί χόρεψε και ο Πολούνιν και είχε κάποιο ενδιαφέρον το όλο θέμα... Να με συμπαθάτε... μια ώρα είναι πολύ για να περιμένω μια συμπαθητική ή καλή στιγμή. Δεν με αφορά τέλος πάντων.
7. Για το τέλος κράτησα μια θλιβερή διαπίστωση... ο Πολούνιν κορίτσια όταν στέκεται (και εγώ για 20’ αυτό μονο τον είδα να κάνει σε απόσταση αναπνοής) είναι ένας Ουκρανός κάγκουρας. Τίποτα το σπουδαίο. Και από κοιλιακούς και γλουτιαίους έχω δει και καλύτερους!!!!!! Όταν κινείται, κάτι που εγώ δεν είδα, φαντάζομαι έχει μια χάρη που του προσδίδει γοητεία.

Έχω μια αίσθηση ότι ο Πολούνιν «εξαργυρώνει» το momentum που έχει μέσα από την προβολή του αντιδραστικού, του επαναστάτη... Λίγο από τζέιμς Ντιν, κάτι από Νουρέγιεφ, λίγο Τσε Γκεβάρα... όλο αυτό φαντάζει στα μάτια μου ως ένα έξυπνο επικοινωνιακό παιχνίδι που αποδίδει. Όταν μιλάμε για τέχνη...not my cup of tea!

Για επίλογο κράτησα αυτό το μοναδικό βίντεο του Take me to Church…αυτό με το οποίο τον φαντασιωθήκαμε όλες...

Sergei Polunin, "Take Me to Church" by Hozier, Directed by David LaChapelle from David LaChapelle Studio on Vimeo.