Ωστόσο, θεώρησα πως θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να αφιερώσω λίγες βραδιές να δω το Sex & The City -aka εκείνες τις βραδιές που περνάω στον καναπέ μου και έχει αρχίσει να σχηματίζεται βαθούλωμα από το πολύ καθισιό (hello beach body!!)-. Κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω πως μπορεί οι προτιμήσεις μου να μην περιλαμβάνουν το SATC, αλλά ως millennial έχω σημαντική απορία για το πώς μπορεί να επηρέασε το γυναικείο κοινό μία σειρά που μίλησε ‘ωμά’ για το σεξ και τις σχέσεις –μία σειρά που ήρθε πολύ πριν το Girls της Lena Dunham (σειρά που ακολουθεί τις ζωές τεσσάρων γυναικών στη Νέα Υόρκη). Είναι γεγονός πως το SATC κατέρριψε πολλά στερεότυπα, όπως το ότι και οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν προφυλακτικά στην τσάντα τους (ναι έμαθα πως δεν μπορούσαν πάντα). Ή ότι υπήρχε εποχή που μια γυναίκα δεν μπορούσε να εμφανιστεί ολόγυμνη σε τηλεοπτική σειρά κι αν δεν υπήρχε η Samantha η Lena Dunham δεν θα τολμούσε καν να σκεφτεί να περιφέρει το ολόγυμνό της σώμα στην TV, για ενοχλητικά πολύ ώρα.
Η διαδικασία που ακολούθησε πήγε κάπως έτσι: Στο πρώτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν με πήρε ο ύπνος πριν καταφέρω να το δω ολόκληρο, όχι μία, αλλά δύο φορές. Να ήταν η κούραση; Να ήταν το burger, που μου έπεσε λίγο βαρύ; Να ήταν που προτιμούσα να βλέπω Taboo με τον Tom Hardy; Ποιος ξέρει. Κατά τη διάρκεια του πειράματος πρέπει να έδειχνα τόσο κακομοίρα που διάφοροι φίλοι προσφέρθηκαν να το δουν μαζί μου (για να μην τα παρατήσω μάλλον) αλλά εγώ στάθηκα δυνατή και είπα "Guys, I have to do this on my own" και βούτηξα τη χούφτα στα ποπ κορν.
Πρέπει να ομολογήσω πως η 1η σεζόν, αν πάρουμε υπόψιν μας τη χρονιά που παρουσιάστηκε στη μικρή οθόνη (1998), ήταν πράγματι πρωτοποριακή. Ποτέ πριν δεν είχε εμφανιστεί τέτοιου είδους περιεχόμενο, με τις γυναίκες να μιλούν τόσο ανοιχτά για τη γυναικεία φύση, ασχέτως αν πλέον το έχουμε δει ξανά και ξανά ..και ξανά. Ωστόσο, πρέπει να πούμε πόσο μη ρεαλιστικό γίνεται πολλές στιγμές το SATC. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος πώς η Carrie Bradshaw από 'κει που δεν είχε να πληρώσει καλά καλά το νοίκι, στη δεύτερη σεζόν γίνεται υπερβολικά πλούσια; Και φέρε τα Manolo και φέρε τα Jimmy Choo και δώστου παπούτσι και δώστου γουνικό, κάτσε καλή μου, κι άλλοι γίνανε δημοσιογράφοι, δεν πατούσανε σε χαρτονομίσματα στο Μανχάταν. Αλλά ας το εναποθέσουμε στο ότι ήταν μία άλλη εποχή. Μία άλλη χώρα. Ένα άλλο σύμπαν.
CARRIE ΚΑΙ CARRIE
Σοβαρά τώρα, το Μανχάταν του Sex & The City είναι όντως ακόμα ένα άλλο σύμπαν. Μιλάμε για μία εποχή πριν το 9/11 και την τραγωδία στους δίδυμους πύργους, μια εποχή που ακόμα η Aμερική στο πρόσωπο της Carrie Bradshaw ξενυχτούσε, διασκέδαζε, ξόδευε, και σκεφτόταν συνέχεια το σεξ ή τα παπούτσια, χωρίς να έχει να ανησυχεί ιδιαίτερα, ούτε για την τρομοκρατία, ούτε για έναν Trump (ή έστω έτσι έδειχνε). Η Αμερική του τώρα, αν ήταν μία σειρά, θα ήταν το Homeland, η ψυχωτική και φοβισμένη Carrie Mathison που δεν ξέρει τον Μanolo ή τον Jimmy, αλλά όλα τα μέλη της ΑλΚάϊντα με το μικρό τους όνομα.
Συνεχίζοντας, δεν μπορώ να παραβλέψω την ψύχωση της Carrie με τον Mr.Big (εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος όνομα δεν είχε; Τι κατάσταση ήταν αυτή με τα nicknames για όλον τον κόσμο;). Και σε αυτό το σημείο μόλις με πιάσατε ότι δεν είδα το τέλος, τώρα μόλις έμαθα ότι το όνομά του εμφανίζεται μόνο στην οθόνη του κινητού της στο τελευταίο επεισόδιο.
Αλλά μιλάμε για ψύχωση, όχι αστεία. Η σειρά αυτή θα έπρεπε να λέγεται "H Carrie Κυνηγάει τον Mr.Big & Έχει και Κάτι Φίλες". Αφού λοιπόν είδαμε μία ολόκληρη δεύτερη σεζόν την Carrie να μοιρολογάει, κάπου εδώ μπορώ να υπογραμμίσω το πόσο εύκολα γνωρίζουν άντρες σε αυτό το show; Κυριολεκτικά, it's raining men, hallelujah, it's raining men, amen -σαν ζωντανό Tinder ήταν η κατάσταση. Προφανώς μιλάμε για την εποχή που ο κόσμος πήγαινε ακόμα στα bars για να γνωρίσει πιθανό ταίρι, απλά η συχνότητα με την οποία συμβαίνει στη σειρά είναι εξωπραγματική. Σαν να πετάγονται από παντού. Τώρα, θα πει κάποιος, “είναι καλύτερο τώρα δηλαδή το Tinder; Που τον άλλον δεν τον βλέπεις;” και εγώ θα πω πως ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο, απλά αν στο SATC είχαν Tinder θα είχε 50 επεισόδια η σεζόν.
Σημείωση: Για την ακρίβεια και απ’ ότι μου είπε ένα γρήγορο search, συνολικά από το SATC πέρασαν ακριβώς 107 εραστές.
Η Carrie είναι ο πιο εγωκεντρικός χαρακτήρας που έχει υπάρξει στην τηλεόραση πριν την Hannah Horvath στο Girls. Προσπαθεί να δείξει πόσο νοιάζεται για τις φίλες της, ενώ αυτό που κάνει τελικά είναι να γκρινιάζει για τα προβλήματά της, να μην ασχολείται με κανέναν άλλον και να μην παίρνει υπόψιν της το τι μπορεί να περνάνε οι πιο κοντινοί της άνθρωποι. Δηλαδή, σε αυτή τη σειρά, η Samantha έπαθε καρκίνο και η Carrie της γκρίνιαζε για τον Ρώσο (ειλικρινά με τα nicknames, όμως). Η Miranda έκανε παιδί και η Carrie στράβωσε που δεν της έδινε αρκετή σημασία. Η Charlotte αποφάσισε να ακολουθήσει τον Ιουδαϊσμό, μπας και παντρευτεί επιτέλους ενώ η ξαφνικά άφραγκη Carrie μόνο που δεν έδειρε τη Charlotte όταν δεν της έδωσε χρήματα για να σώσει το διαμέρισμά της. Σκέφτομαι πως τελικά θα έπρεπε να λεγόταν "Η Carrie Bradshaw και Οι Σίγουρα Πιο Ενδιαφέρουσες Miranda, Samantha και Charlotte".
DAMSEL IN DISTRESS
Πιθανόν να έχετε υποπτευθεί ως τώρα πως λατρεύω για πάντα τη Miranda -βραβείο καλύτερου χαρακτήρα σε σειρά των 90s μετά τον Chandler στα Friends και ναι, η Samantha ήταν όντως πρωτοποριακή. Η Charlotte δεν είναι και η μεγαλύτερη μου συμπάθεια, δεν είναι και το πιο λαμπρό αστέρι εννοώ, αλλά okay βρήκε εκεί την αγάπη που έψαχνε, δεν ενόχλησε κανέναν μετά. Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως και η Miranda και η Samantha, παρουσιάζονται ως γυναίκες δυναμικές και ανεξάρτητες πέρα από το θέμα του σεξ, πράγμα που άλλαξε το στερεότυπο του τρωτού θηλυκού που περιμένει τον άντρα να της την σώσει. Και νομίζω πως αυτό είναι και το κλειδί της υπόθεσης, σωστά;
Επανέρχομαι στην Carrie -ευτυχώς που τότε δεν υπήρχε το Twitter, έτσι; Εβδομήντα-δύο tweets την ημέρα για τον Aidan και άλλα τόσα για τον Mr.Big θα έκανε. Φυσικά, δεν χρειάζεται να σχολιάσω πόσο σκύλα ήταν με τον Aidan. “Έλα να μείνουμε μαζί” “Aχ, όχι δεν μπορώ, αχ πού θα χωρέσουν τα παπούτσια μου, αχ τώρα μετάνοιωσα".Πείτε μου, αλήθεια, πώς γίνεται να κάνει τέτοια πράγματα και να μην της λέει κανείς τίποτα;! Πώς γίνεται να έβγαλε έξι σεζόν και απλά να τη γλίτωσε με όλα;
Kάτι πολύ θετικό που θα ήθελα να σχολιάσω, είναι το θέμα της έκτρωσης, κυρίως σε ότι αφορά την υποκριτική με το θέμα Αμερική. Είναι εξαιρετικό το γεγονός πως αναφέρεται τόσο ανοιχτά, το ότι η έκτρωση δεν είναι ούτε "αμαρτία", ούτε κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται μια γυναίκα και μπορεί επιτέλους να γίνει θέμα συζήτησης χωρίς ενοχές. Αρκετά ενδιαφέρον είναι και το πώς αυτό συζητιέται από την μεριά της Miranda την ίδια στιγμή που η Charlotte προσπαθεί να κάνει παιδιά. Επιπλέον, όσον αφορά την σεξουαλικότητα και τον οργασμό της γυναίκας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την επανάσταση του dildo. Για την ακρίβεια, το μοντέλο ‘rabbit’ έγινε bestseller στην Αμερική μετά το επεισόδιο ‘The Turtle and The Hare’. H γυναίκα πλέον νοιάζεται να ικανοποιήσει τον εαυτό της και δεν ντρέπεται γι’ αυτό. Ωστόσο, αναφορές όπως “Επιτέλους, κάνω σεξ σαν άντρας” ενώ τότε φαινόντουσαν, επαναστατικές, πλέον θα χαρακτηρίζονταν σεξιστικές. Αλλά είπαμε, άλλο σύμπαν.
Θα είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σας, γιατί το ψέμα δεν το θέλω, το Sex & The City μου προκάλεσε αρκετό ενδιαφέρον, αρκετή νύστα (είπαμε, το ψέμα δεν το θέλω), λίγη ευχαρίστηση, αλλά κυρίως σκέψεις για το πόσο μη ρεαλιστικό είναι σήμερα. Από άποψη lifestyle, από άποψη καριέρας, από άποψη καθημερινότητας, όπως κι αν το πάρεις, πόσο εύκολα μπορεί να ταυτιστεί μια σημερινή γυναίκα με την Carrie Bradshaw; Ή τη Samantha;
Ίσως η δική μου ματιά απλά να εστιάζει αλλού. Ίσως η δική μου γενιά να μην μπορεί να εστιάσει στα αμέτρητα παπούτσια, αλλά στο πώς στο καλό μπορούσε να αγοράζει όλα αυτά τα πράγματα χωρίς να κουράζεται ιδιαίτερα ή το πόση ενέργεια αφιερώνει στο να αναλώνεται από προβλήματα που αφορούν την ερωτική της ζωή. Η πραγματικότητα είναι πως τα προβλήματα του καθενός, όποια κι αν είναι αυτά, δεν παύουν να είναι προβλήματα ανεξάρτητα πως τα βλέπει κανείς απ’ έξω. Απλά αυτό που λέμε ‘generation gap’ είναι εξαιρετικά εμφανές στην προκειμένη περίπτωση.
Πέρα από αυτό, θεωρώ πως αν κάτι με κράτησε στις έξι αυτές σεζόν ήταν, φυσικά, η μόδα. To SATC αποτέλεσε την βάση αυτού που τώρα ονομάζουμε ‘street style’ και καθιέρωσε σχεδόν όλα τα trends των 00s. Fun fact: Μπορεί τα crop tops να θεωρούνται ‘millennial’ αλλά όπως έχει πει η ίδια η Patricia Field (στιλίστρια του Sex & The City): “To κίνητρο για την Carrie να αρχίσει να φοράει cropped μπλουζάκια ήρθε μετά από μία κοινή απόφαση μεταξύ εμού και της Sarah. Θέλαμε να δείξουμε ότι η μόδα είναι προσιτή σε όλες με το σωστό styling –με το πώς συνδυάζεις τα ρούχα σου για να δημιουργήσεις ένα προσωπικό look. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι αυτό με το λευκό φανελάκι Hanes που συνδυάστηκε με κολιέ με πέρλες. Λέει μία νέα στιλιστική ιστορία και είναι εύκολα προσβάσιμο.”
Τα παπούτσια Manolo Blahnik έγιναν σήματα κατατεθέν του SATC, ενώ trends όπως η Fendi Baguette (αυτή η μικροσκοπική τσάντα με το μικρό χερούλι που ίσα ίσα χωρούσε στον ώμο) μέχρι και τα cupcakes (!) εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Πολλά από αυτά επέστρεψαν στις πασαρέλες ως revival το 2015. Το συμπέρασμα είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, “Art imitates life”. Η γενιά του 2000 έζησε μία επανάσταση σε μία εποχή που όλα ήταν σίγουρα πιο ρόδινα. Ίσως η γενιά του 2017 να ζει μία και να μην το ξέρει. Όπως και να ‘χει, είναι πολύ δύσκολο να απολαύσω το ροζ συννεφάκι του Sex & The City όταν ανήκω σε μια γενιά τόσο μα τόσο politicaly correct.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
