UPDATE #NOW

To βιβλίο που όλοι, άντρες και γυναίκες, πρέπει να διαβάσουν


Αφροδίτη Σακκά

13 Απριλίου 2017

chimamanda-ngozi-adichie.jpg

Το βιβλίο αυτό είναι περιεκτικό, ευκολοδιάβαστο και αποφασιστικό, ενώ δεν έχει να κάνει τόσο με θεωρία ή ιστορία, παρά με πραγματικές εμπειρίες μιας γυναίκας μεγαλωμένης στη Νιγηρία που μέσα από την καθημερινότητά της αποδεικνύει πώς αυτός ο πλανήτης αδικεί το 52% του πληθυσμού του και πως όλοι μας πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό. Ουσιαστικά, είναι μία εισαγωγή στην ιδέα του φεμινισμού, ιδανικό για άνδρες και γυναίκες, είτε έχουν διαβάσει για το φεμινισμό, είτε δεν έχουν ενδιαφερθεί στο παρελθόν για τη θεωρία του. Η Adichie δεν προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη ή να τον κάνει να νιώσει άσχημα, αλλά εικονογραφεί  τις ανισότητες μεταξύ ανδρών και γυναικών με ρεαλιστικά παραδείγματα, αντί για θεωρητικά.

Όπως αναφέρεται και στο προλογικό σημείωμα του βιβλίου, μια μερίδα του κοινού έμαθε για το Ας Είμαστε Φεμινιστές (η ελληνική μετάφραση του τίτλου), το καλοκαίρι του 2013, όταν η Beyonce χρησιμοποίησε απόσπασμα της ομιλίας στο τραγούδι της “***Flawless”, στρέφοντας το ενδιαφέρον προς την Adichie. Ωστόσο, η συγγραφέας έχαιρε της εκτίμησης του κοινού πριν από αυτό, αφού η συγγραφέας έχει εκδόσει ένα πολύ επιτυχημένο μυθιστόρημα, με τίτλο “Αmericanah” (2013). H πιο συζητημένη έκδοση είναι η σουηδική, αφού  ο σουηδός εκδότης, σε συνεργασία με το Σουηδικό Λόμπι Γυναικών, ανακοίνωσε στα τέλη του 2015 τη διανομή του Ας Είμαστε Όλοι Φεμινιστές στα λύκεια της χώρας με σκοπό οι καθηγητές να εντάξουν το βιβλίο στη διδασκαλία τους.

Η Adichie ξεκινάει το essay με ένα αστείο περιστατικό για την πρώτη φορά που κάποιος την αποκάλεσε φεμινίστρια. Ήταν 14 χρονών και σε μία διαμάχη με τον καλύτερό της φίλο, εκείνος την είπε φεμινίστρια με σκοπό να την προσβάλλει. Η Adichie συνεχίζει μιλώντας για το πόσο αρνητικό φορτίο και λάθος αντιλήψεις κουβαλάει η λέξη ‘φεμινίστρια’. Πολλά από τα αστεία παραδείγματα που αναφέρει η Adichie τοποθετούνται στη Νιγηρία. Εκεί, δεν της επιτρέπεται να μπει σε clubs χωρίς τη συνοδεία ενός άντρα, χρειάζεται να αποδείξει το ποια είναι όταν μπαίνει σε ένα ξενοδοχείο επειδή οι γυναίκες που μπαίνουν στα ξενοδοχεία θεωρούνται ιερόδουλες και όταν δίνει φιλοδώρημα στον παρκαδόρο εκείνος ευχαριστεί τον άντρα της επειδή υποθέτει πως τα χρήματα προέρχονται από τον άντρα και όχι τη γυναίκα.

H συγγραφέας ξεδιπλώνει όλες τις παραδοχές περί γάμου και single ζωής και το πώς αυτές επηρεάζουν τις γυναίκες πολύ περισσότερο απ’ όσο επηρεάζουν τους άντρες. Ακόμα και σήμερα, ο κόσμος θεωρεί πως είναι η απόλυτη επιθυμία μιας γυναίκας να κάνει και να διατηρήσει έναν γάμο σε σχέση με έναν άντρα. Αντίστοιχα, οι άντρες θεωρείται πως πρέπει να αφήσουν πίσω τους πολύ ‘ανδρικές’ ενέργειες (για παράδειγμα strip clubs και πούρα) ενώ οι γυναίκες πρέπει να αφήσουν “μία δουλειά, ένα στόχο στη καριέρα τους, ένα όνειρο”. Γράφει για μία άγαμη φίλη της που φοράει βέρα σε συνεδριάσεις για να τη σέβονται.

Το βιβλίο γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον, όταν η Adichie μιλάει για το πώς τα κορίτσια και τα αγόρια μεγαλώνουν διαφορετικά. Αυτό, όπως σημειώνει, είναι η ρίζα του προβλήματος, γιατί για να έχουμε ισότητα στον κόσμο, πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας για να δημιουργήσουν αυτή την ισότητα.  Τα κορίτσια μεγαλώνουν μαθαίνοντας να καλύπτονται, να νιώθουν ντροπή, να προσποιούνται, να μην είναι πολύ φιλόδοξα, να μην είναι επιθετικές, να βρουν τους τρόπους να προσελκύσουν τους άνδρες. Όσο για τα αγόρια: “Καταπνίγουμε την ανθρωπιά των αγοριών. Ορίζουμε τον ανδρισμό με τρόπο πολύ στενό. Ο ανδρισμός είναι ένα σκληρό, μικρό κλουβί, και βάζουμε τα αγόρια μέσα σ’ αυτό το κλουβί.” Τα αγόρια μεγαλώνουν μαθαίνοντας να φοβούνται τον φόβο και την αδυναμία και να κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό.

Η Adichie είναι θυμωμένη και δεν διστάζει να το πει. Ωστόσο, διαλέγει την εμπάθεια αντί για το θυμό. Με ιδιαίτερη τέχνη και προσοχή, η συγγραφέας απεικονίζει τον φεμινισμό ως ένα θέμα το οποίο θα έπρεπε να απασχολεί όλη την ανθρωπότητα και το Ας Είμαστε Όλοι Φεμινιστές είναι μία εξαιρετική εισαγωγή για όλους όσους δεν γνωρίζουν για τον φεμινισμό και όσους δεν τον “εμπιστεύονται”.

“Όλοι μας, γυναίκες και άντρες, πρέπει να τα καταφέρουμε καλύτερα,” κλείνει το essay και η Adichie μας δίνει λίγη περισσότερη ελπίδα για το μέλλον.

 

 

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα