Αυτά είναι μερικά μόνο από τα… αστεία -κυριολεκτικά- διλήμματα που έθεσε η μεγάλη ψηφοφορία που διοργάνωσε το βρετανικό κανάλι του BBC, προκειμένου να αναδείξει τις εκατό καλύτερες κινηματογραφικές κωμωδίες όλων των εποχών.
Στην ψηφοφορία συμμετείχαν 253 κριτικοί κινηματογράφου από όλο τον κόσμο – πιο συγκεκριμένα, από 52 χώρες.
Πάντως, η γλώσσα της κωμωδίας δεν είναι διεθνής: ένα αστείο στα Αγγλικά μπορεί ανά πάσα στιγμή να χαθεί στη μετάφραση. Αφήστε που αν η λίστα διαμορφωνόταν μόνο από αγγλόφωνους κριτικούς, το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» του σπουδαίου Μπίλι Γουάιλντερ δεν θα ανέβαινε ποτέ στην πρώτη θέση.
Αντιθέτως, ήταν χάρη στις ψήφους των κριτικών από την Ευρώπη, την Ανατολική Ασία και τη Λατινική Αμερική που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Ο κριτικός του BBC, Νίκολας Μπάρμπερ, μάλιστα, κλήθηκε να ερμηνεύσει γιατί αυτή η κωμωδία – με δύο άντρες που ντύνονται γυναίκες για να τη βγάλουν καθαρή – είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ: «Ονόματα, φύλα, κοινωνικές συμπεριφορές, όλα αλλάζουν. Αυτός είναι ο αμερικανικός τρόπος. Ο Τόνι Κέρτις στα απομνημονεύματά του έγραφε ότι ο Γουάιλντερ έδωσε στην ταινία τον τίτλο ακριβώς επειδή ήθελε να περάσει αυτό το μήνυμα. Οι άνθρωποι, έλεγε, μπορούσαν να είναι τόσο ρευστοί όσο και τα ποπ τραγούδια της δεκαετίας του 1920, που μπορούσαν να αποδοθούν με διαφορετικά στυλ – με ‘γλυκό’ ή ‘θερμό’ τρόπο. Ετσι λοιπόν κι ένα άτομο μπορούσε να έχει πάνω από μία ιδιότητες, ανάλογα με τον χρόνο ή τον τόπο. Μπορούσε να είναι γλυκό ή θερμό».
Οσον αφορά την ίδια τη λίστα, η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει με διπλό Τζέρι Λιούις. Στο Νο 100 βρίσκουμε τον «Βασιλιά της κωμωδίας» (1982) του Μάρτιν Σκορσέζε, με πρωταγωνιστές τον κορυφαίο κωμικό που δεν πια κοντά μας και τον Ρόμπερτ ντε Νίρο και στο Νο 99 το «Τζέρι Λιούις, ο γυναικοκατακτητής» (1961). Στο Νο 95 εντοπίζονται οι «Γκοστμπάστερς», ο «Αρχοντας της πασαρέλας» (Zoolander) του Μπεν Στίλερ στο Νο 88, το «Αμαρκορντ» του Φελίνι στο Νο 85 και το «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» του Φρανκ Κάπρα στο Νο 63. Από το Νο 21 ως το Νο 10 βρίσκουμε τρεις φορές το όνομα του Τσάρλι Τσάπλιν (με τα «Φώτα της πόλης», τον «Μεγάλο δικτάτορα» και τους «Μοντέρνους καιρούς»), ενώ ο «Μεγάλος Λεμπόφσκι» βρίσκεται στη «μεθόριο» της πρώτης δεκάδας σταματώντας στο Νο 11. Και η τελική δεκάδα ξεκινάει από τον «Στρατηγό» (1926) του Μπάστερ Κίτον για να καταλήξει στον Μπίλι Γουάιλντερ. Ανάμεσά τους βρίσκουμε τις εξής κωμωδίες: «This is spinal tap» (1984) του Ρομπ Ράινερ, «Playtime» (1967) του σπουδαίου Ζακ Τατί, «Μια απίθανη, απίθανη πτήση» (1980) των Ντέιβιντ Ζούκερ, Τζιμ Εϊμπραχαμς, Τζέρι Ζούκερ, «Ζωή του Μπράιαν» (1979) του Τέρι Τζόουνς, «Σούπα πάπιας» (1933) του Λίο ΜακΚάρεϊ με τους αδελφούς Μαρξ, «Η μέρα της μαρμότας» (1993) του Χάρολντ Ράιμς, «Νευρικός εραστής» του Γούντι Αλεν και «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (1964) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Δεν λείπουν, βέβαια, και μερικές αλλόκοτες συμμετοχές (αλήθεια, είναι το «Pulp Fiction» κωμωδία;), όμως παρά τις όποιες ενστάσεις ή ελλείψεις, σε γενικές γραμμές αξίζει να δει κάποιος τη λίστα, η οποία σίγουρα περιλαμβάνει όντως μια πολυσυλλεκτική επιλογή από τις σημαντικότερες και πιο διασκεδαστικές κωμωδίες στην ιστορία του σινεμά.
Δείτε ολόκληρη τη λίστα με τις 100 καλύτερες κωμωδίες, όπως αναδείχθηκαν από την ψηφοφορία στο protagon.gr
